Ενας αιώνας Κίσινγκερ

Κωνσταντίνος Μάγνης

Ούτε πώς λεγόταν, τελικά, δεν μάθαμε: Κίσινγκερ ή Κίσιντζερ; Κατάφερε να γίνει ένας από τους πιο μισητούς ανθρώπους της δεκαετίας του ’70, πίσω από τον Παπαδόπουλο , τον Ιωαννίδη, τους βασανιστές και τον Λυμπέρη, που ήταν ο τελευταίος εγκληματίας που εκτελέστηκε, έχοντας κάψει ζωντανούς, παιδιά, σύζυγο και πεθερά, για να εκδικηθεί τον χωρισμό του. Ο Κίσινγκερ φυσικά και δεν εκτελέστηκε, άλλωστε δεν κατηγορήθηκε ποτέ για κάτι. Εφτασε μέχρι τα εκατό και αρθρογραφούσε με ενάργεια σχεδόν μέχρι το τέλος. Φυσιολογικό, έτσι δαιμόνιος που ήταν. Τα βουντού που έγιναν στα ομοιώματά του δεν έπιασαν, ούτε οι κατάρες, τα αναθέματα, τα ματιάσματα και οι αφορισμοί. Οι άνθρωποι αυτοί προστατεύονται αυτοπροσώπως από τον Βελζεβούλη, στον οποίο άλλωστε ο Κίσινγκερ έμοιαζε σαν πιστό αντίγραφο. Ετσι ακριβώς είναι ο Βελζεβούλης. Με χοντρό γυαλί και μικρό λαιμό θα έπρεπε να τον εμφανίζουν τα φυλαχτά και τα εικονίσματα, να τον σκοτώνει ο Αη Γιώργης σαν καταραμένο φίδι.

Ο Κίσινγκερ έγινε σύμβολο του ελληνικού αντιαμερικανισμού έχοντας μόνο μερικώς ανακατευθεί στα ελληνικά πράγματα. Σίγουρα πάντως δεν είχε καμία ανάμειξη στην επιβολή της χούντας ή στην αμερικανική ανοχή έναντί της. Όπως ξέρουμε οι αμερικανοί τον καιρό εκείνο δεν έριχναν δικτατορίες, αλλά συνέβαλαν στην εγκαθίδρυσή τους, αλλά αυτό το έκαναν κυρίως στη Λατινική Αμερική και στην Ασία. Η ελληνική χούντα δεν είχε σφραγίδα Κίσινγκερ, αλλά ήρθε σαν επακόλουθο της αμερικανικής διείσδυσης στον ελληνικό δημόσιο βίο και την παραστρατιωτική περιοχή. Η ασυδοσία, οι εκβιαστικές πρακτικές και η χοντροκοπιά του αμερικανικού παράγοντα κατά την μεταπολεμική περίοδο, μοιραίο ήταν να αναπτύξουν στην ελληνική κοινωνία σφοδρά αντιαμερικανικά αισθήματα, τα οποία δεν μπορούσαν να καλμάρουν οι επικές πολεμικές ταινίες που αφειδώς ηρωοποιούσαν τους αμερικανούς και γέμιζαν τις βραδιές των Ελλήνων. Η κορύφωση του πνεύματος αυτού ήρθε με την τραγωδία της Κύπρου, την οποία φορτώθηκε εξ ολοκλήρου ο Κίσινγκερ, του οποίου ο ρόλος παρέμεινε μέχρι τις μέρες μας αμφιλεγόμενος. Είναι αποδειγμένο ότι ο Κίσινγκερ προσπάθησε να αποτρέψει την ελληνοτουρκική σύρραξη και μάλλον του έφτασε αυτό. Η εμπλοκή του στα γεγονότα τον ενοχοποίησε αναδρομικά για όσα προηγήθηκαν της τουρκικής εισβολής: Εκείνος παρέσυρε τον Ιωαννίδη στο πραξικόπημα, εκείνος τον κοίμισε με διαβεβαιώσεις ότι οι Τούρκοι δεν θα αντιδράσουν, εκείνος τα είχε κάνει πλακάκια με τον Ετζεβίτ, εκείνος μεθόδευσε την απόβαση και τον Αττίλα, εκείνος αυτό, εκείνος το άλλο. Εκ των υστέρων διαπιστώθηκε ότι ο Ιωαννίδης ήταν μια χαρά ηλίθιος από μόνος του ώστε να μη χρειαστεί ούτε υποκίνηση ούτε παραπλάνηση. Αλλά σε ό,τι αφορά τον ρόλο τον δικό του ο Κίσινγκερ έδωσε κάποιες εξηγήσεις, έκρυψε και κάποιες πτυχές. Καταλήγουμε στην εκτίμηση ότι αιφνιδιάστηκε και ο ίδιος με την ανατροπή του Μακαρίου- μυστικές υπηρεσίες και Στέητ Ντιπάρτμεντ δεν ήταν απαραιτήτως ένα πράγμα- αλλά στη συνέχεια δεν θέλησε να τα χαλάσει με τους Τούρκους τόσο πολύ ώστε να τους στείλει πίσω στην Αττάλεια. Πιθανότατα δεν μπορούσε κιόλας. Αλλά η ελληνική κοινή γνώμη της μεταπολιτευτικής περιόδου διακατεχόταν από πλέριο φούρκισμα κατά του αμερικανικού παράγοντα, καταλογίζοντάς της όλο το πακέτο, από τα Ιουλιανά μέχρι και την τουρκική τραγωδία. Και ο Κίσινγκερ έγινε το τοτέμ αυτού του πνεύματος.

Η ελεύθερη Ελλάδα του καιρού του Οθωνα έκτισε την δικαίως παραπονιάρα κουλτούρα της πάνω στις μορφές των Μετερνίχων τους οποίους έψεξε ο Σολωμός στον Υμνο της Ελευθερίας. Ο απόηχος διατηρήθηκε, εμπλουτιζόμενος με συνεχείς μεταγενέστερες αφορμές, από το φιάσκο του 1897 και την τραγωδία του 1922 μέχρι τον Εμφύλιο και τη Χούντα με τις παρανοϊκές της επιδόσεις, φτάνοντας μέχρι τις μέρες της Κρίσης, σαν μια εδραιωμένη πεποίθηση όχι απλά για τον επαγγελματικό κυνισμό της διπλωματίας αλλά και για μεθοδευμένη, λυσσαλέα ανθελληνική δολιότητα. Το δόγμα αυτό κατέληξε να μην ερμηνεύει την ιστορία, αλλά να παραμυθιάζει παρηγορητικά κάθε μας αυτοκαταστροφική ροπή και επιλογή, από τους Διχασμούς μέχρι τις χρεοκοπίες, από τα Κινήματα μέχρι τον αντικαπνιστικό νόμο. Ο θεός της Ελλάδος θέλησε ο Κίσινγκερ να φτάσει μέχρι τα 100 για να μας θυμίζει την αλήθεια της εθνικής μας βεβαιότητας. Δεν χρειάστηκε να ζήσει άλλο, γιατί μας προέκυψε η Μέρκελ με τον Σόιμπλε και τώρα ο ωμός, αγενής Σούνακ, που δεν επιστρέφει τα Μάρμαρα στη γη του Μαρμαρωμένου.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω