Αφήστε με, τι τράβηξα

Κωνσταντίνος Μάγνης

Κάποτε μας είπε ότι ο ισχυρισμός πως μπορούσαμε να διασώσουμε τη χώρα σύμφωνα με τις δικές μας επιθυμίες, αντοχές και βολές, κόντρα στους όρους των δανειστών, ήταν μια αυταπάτη. Σώπα, αναφωνήσαμε εμείς, διερωτώμενοι εάν ήταν και η ηγεσία που αυταπατάτο, ή απλά κολάκευε τις αυταπάτες των μαζών, και εν τέλει τις νομιμοποιούσε, σύμφωνα με τα παραδοσιακά πολιτικά ήθη της χώρας, κάτι που όμως, σε συνθήκη μείζονος εθνικού στριμώγματος, συνιστούσε αθέμιτο, ανήθικο και επικίνδυνο παίγνιο.

Τώρα μας λέει ότι η υπόθεση Νοβάρτις δεν ήταν έτσι όπως είχε παρουσιαστεί, αλλά λιγότερο «έτσι», δηλαδή έτσι κι έτσι, αν όχι και καθόλου έτσι. Η παραδοχή ότι η εμπλοκή ονομάτων από πολιτικά πρόσωπα που συναποτελούσαν την αιχμή εκ προσωπικοτήτων του αντίπαλου πολιτικού χώρου, του φαύλου συστημικού ντε, ήταν μια αστοχία- πόσο ελαστικά περιθώρια σου δίνει η γλώσσα για να υπεκφεύγεις- ακυρώνει την ουσία εκείνης της πολεμικής. Η οποία δομήθηκε σε ένα φούμαρο.

Εδώ τώρα, τι έγινε; Ηταν και αυτό αυταπάτη; Πιστέψαμε δηλαδή ότι αφού διψούσαμε στην έρημο, η όαση όφειλε να υπάρχει, και μας την κατασκεύασε ένας επιθυμητός αντικατοπτρισμός; Ή μήπως ρίξαμε κάρβουνο στη βουλημική επιθυμία του κοινού να βρει τους πρωταγωνιστές του το αφήγημα της ηθικής σαθρότητας του συστημικού πολιτικού κόσμου; Απλούστερα μιλώντας: Τι ήξερες εξ αρχής και τι ανακάλυψες στη συνέχεια; Κι ακόμα: Μη μας πεις πως αυτά που παραδέχεσαι σήμερα, για κανάλια και σκάνδαλα και αυτά που παραδέχθηκες πριν δέκα χρόνια για δημοψηφίσματα της πυρκαγιάς, δεν τα ψυχανεμιζόσουν κι εσύ όπως σύμπας ο γλόμπος του ορθολογισμού και της νηφαλιότητας, αλλά σου αποκαλύφθηκαν όπως στον Ιωάννη της Πάτμου τα σημεία και τα τέρατα.

Όπως το πάει ο Αλέξης Τσίπρας, σε λίγο θα μας πει: «Αφήστε τι τράβηξα, με εκείνον τον ΣΥΡΙΖΑ που έμπλεξα, είδα και έπαθα να απαγκιστρωθώ, να τον φορτώσω σε κάποιο κορόιδο».  Αλλά επειδή εμείς αυταπάτες δεν έχουμε, δεν έχουμε και αμφιβολίες γύρω από ενοχές, ευθύνες και συνενοχές για όλο αυτό το πλέγμα του διχαστικού φανατισμού που πλήγωσε τη χώρα, θόλωσε μυαλά και κόντεψε να στείλει την χώρα στα Τάρταρα. Στην πραγματικότητα, η συζήτηση είναι άλλη: Ποιοι ήταν οι βαθύτεροι λόγοι για τους οποίους η χρεοκοπία της χώρας δηλητηρίασε σε τέτοιο βαθμό τη δημόσια, την κοινωνική, την εθνική ζωή, προκαλώντας κατακρημνίσεις, διαβρώσεις, κομπογιαννιτισμό και χειμάρρους συνωμοσιολογίας , μισαλλοδοξίας και εχθροπάθειας; Το ερώτημα αυτό γεννά ένα άλλο: Ολο αυτό το κλίμα νομοτελειακά θα επικρατούσε, άρα η μοίρα υποχρέωσε κάποια πολιτικά σχήματα και μορφώματα να εκπροσωπήσουν και να διαχειριστούν το ηφαίστειο; Ή επέδρασαν οι κυνικοί, οι τυχάρπαστοι, οι θεομπαίχτες στη διαμόρφωση του κλίματος, στο οποίο βάλθηκαν αυτοί στη συνέχεια να ηγηθούν, επωφελούμενοι;

Όπως και να έχει, κάποιες αυτοκριτικές, όταν έρχονται εκ των υστέρων, και όταν αφορούν το προφανές και το εξόφθαλμο (τώρα που το σκέφτομαι, δεν θα έπρεπε να είχα ανατινάξει το νηπιαγωγείο και τους μαθητές του), αποτελούν πρόκληση και προκεχωρημένο φαρισαϊσμό: Είδαμε ότι ο ορθολογισμός έχει κερδίσει, ας κάνουμε τον ορθολογιστή κι εμείς, είτε για να κάνουμε μια νέα καριέρα, είτε για να σώσουμε την ψυχή μας, και να τρώμε τα σουβλάκια μας πιο ανάλαφροι. Πολύ αργά για δάκρυα,  όταν μάλιστα είναι και κροκοδείλια.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω