Παναγιώτης Κοκκότης: Δεν χρειαζόμαστε λύπηση από κανέναν – Ενας μαχητής της ζωής και πρωταθλητής Τάε Κβον Ντο

– Εχεις κατακτήσει πολλά μετάλλια και έχεις πετύχει πολλές διακρίσεις σε πανελλήνιες και διεθνείς διοργανώσεις του ΤKD, παρότι έδωσες ένα δύσκολο αγώνα ζωής . Ποιο είναι εκείνο το μυστικό που σε έκανε να ξεπεράσεις το δύσκολο αυτό αγώνα;

Σε όλα τα πράγματα κοιτάζω τη θετική πλευρά. Είμαι ένα άτομο με χαμόγελο και αισιοδοξία και πάντα μοιράζομαι με τους δικούς μου ανθρώπους τις δυσκολίες της ζωής μου.

– Οταν κατανόησες το πρόβλημα πόσο εφικτό ήταν να συνειδητοποιήσεις τι συνέβαινε; Προσωπικά πώς το διαχειρίστηκες;

Υπήρξαν στιγμές φόβου και αγωνίας. Τον πρώτο καιρό και πριν το χειρουργείο σκεφτόμουν αν θα μπορούσα να αθληθώ ξανά, αν θα είμαι κινητικά άρτιος, αν θα αλλάξει και κατά πόσο η καθημερινότητά μου και ο τρόπος ζωής μου. Προτίμησα να είμαι χαλαρός, να ξεκουράζομαι αλλά και να μαθαίνω πράγματα για το τι θα συμβεί από εδώ και πέρα σε μένα τον ίδιο.

– Τι ήταν αυτό που σου έδωσε δύναμη; Η ενασχόλησή σου με τον αθλητισμό ήταν διέξοδος;

Ο αθλητισμός με βοήθησε πάρα πολύ να βρω ξανά την αυτοπεποίθησή μου και την αυτοκυριαρχία μου. Στο TKD (αν και είναι ομαδικό άθλημα) την ώρα που αγωνίζεσαι είσαι μόνος σου, δουλεύεις μόνος σου, αναμετριέσαι με τον εαυτό σου. Οπότε από μικρή ηλικία έμαθα να αγωνίζομαι και να προσπαθώ και να μην το βάζω κάτω. Ετσι και σε αυτό το κομμάτι ήθελα να βγω νικητής, προσπάθησα και τα κατάφερα. Τίποτα δεν μπορεί να σε νικήσει εκτός αν το αφήσεις εσύ, τότε και μόνο τότε έχεις χάσει τη μάχη.

– Η πιο έντονη ανάμνηση από αυτή την περιπέτεια;

Οταν ξύπνησα από το χειρουργείο και οι γιατροί μού είπαν ότι θα συνεχίσω με χημειοθεραπείες ενώ αυτό μου το είχαν αποκλείσει από την αρχή.

– Πώς βίωσες τις θεραπείες; Ηταν επίπονες;

Επρεπε να κάνω 12 θεραπείες. Μέχρι την 8η όλα πήγαιναν καλά. Από κει και έπειτα άρχισα να εξασθενώ, να κουράζομαι πολύ να χάνω τις δυνάμεις μου, ήθελα να σταματήσω. Επρεπε να παίρνω τα χάπια μου σωστά να τρώω σωστά, ενώ η παραμονή μου στο νοσοκομείο ήταν ώρες ατέλειωτες. Αυτό με κατέβαλε. Είναι όλο αυτό το σωματικό και ψυχολογικό κομμάτι που πρέπει να διαχειριστείς.

– Σήμερα πώς νιώθεις μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας σου;

Πιο δυνατός. Νιώθω πολύ καλά και έχω αφήσει πίσω ό,τι αρνητικό υπάρχει. Δεν φοβάμαι μήπως τύχει ξανά γιατί είμαι πεπεισμένος ότι δεν θα ξανατύχει.

– Τι μήνυμα θα έδινες σε εκείνα τα παιδιά που παλεύουν με το σκληρό αυτό νόσημα και απελπίζονται χάνοντας το κουράγιο τους;

Να μην το βλέπουν σαν ταμπού. Να μην ντρέπονται να μιλήσουν, γιατί οι περισσότεροι φοβούνται να πουν ότι πάσχουν από καρκίνο. Το μήνυμα της «παλιαρρώστιας», όπως συνηθίζεται να λέγεται ο καρκίνος, πρέπει να εξαφανιστεί από το σημερινό λεξιλόγιό μας.

– Εχεις βιώσει ρατσισμό; Ο κόσμος πώς αντιμετωπίζει τους ανθρώπους με καρκίνο;

Ο κοινωνικός ρατσισμός είναι μία πραγματικότητα. Ο κοινωνικός ρατσισμός πρέπει να απομακρυνθεί από όσους αντιμετωπίζουν το πρόβλημα του καρκίνου. Πάρα πολλοί άνθρωποι κοιτούν περίεργα γιατί δεν έχουν γνώση πάνω σε αυτό το θέμα και τους φαίνεται απίθανο ένα παιδί να μην έχει μαλλιά αλλά και τις φορές που μπορεί να πέσουν θύματα αδιάκριτών βλεμμάτων και σχολίων να μην επηρεάζονται ιδιαίτερα. Να μην νιώθουν άβολα και να συζητάνε το πρόβλημά τους είτε με κοντινούς φίλους ή με κάποιο ειδικό. Δεν χρειαζόμαστε λύπηση από κανένα.

– Ποιους ανθρώπους θα ήθελες να ευχαριστήσεις από αυτούς που σε βοήθησαν και στάθηκαν δίπλα σου στη μάχη αυτή που έδωσες;

Ολη αυτή την περίοδο που έκανα τις χημειοθεραπείες είχα στο πλευρό μου την οικογένειά μου και συγκεκριμένα άτομα που μιλούσαμε, με στηρίζανε, που ρωτούσαν συνεχώς και νοιάζονταν για μένα. Ιδιαίτερα άτομα μέσα από τις δύο δουλειές μου, ο δάσκαλός μου και η οικογένειά του με στήριξαν πάρα πολύ. Αλλά και «φίλους» που απομακρύνθηκαν από μένα και χάθηκαν όταν άκουσαν ότι νοσώ από τον καρκίνο.

– Εχεις κατακτήσει διακρίσεις και μετάλλια. Ποιος θεωρείς ότι είναι ο σπουδαιότερος τίτλος σου;

Η 2η θέση στην Ελλάδα σε πανελλήνιο πρωτάθλημα το 2009. Από κει και έπειτα έχω κάνει ένα σερί επιτυχιών αποσπώντας πρώτα και δεύτερα μετάλλια μέχρι το 2017. Ενώ μετάλλια έχω αποσπάσει και σε διεθνείς διοργανώσεις στη Βουλγαρία και στη Γερμανία.

– Πώς γίνεται κάποιος αθλητής υψηλού επιπέδου; Τι θυσίασες από τη ζωή σου για να φτάσεις εκεί που βρίσκεσαι σήμερα;

Χρειάζεται αφοσίωση σκληρή και καθημερινή προπόνηση. Δεν έχεις προσωπική ζωή στερείσαι πράγματα ειδικά στο TKD πρέπει να προπονείσαι στο τρέξιμο, στον στίβο και στα βάρη και πρέπει να γυρίσεις στο γυμναστήριο να κάνεις τις τεχνικές ασκήσεις που θέλει το άθλημα.

– Το TKD όπως και κάθε άθλημα χρειάζεται στήριξη. Η εξέλιξη της ομοσπονδίας και η αναγνώριση θεωρείς ότι συμβάλει και προσφέρει σε ένα αθλητή; Γενικότερα υπάρχει κρατική αρωγή;

Στην Ελλάδα κανένα άθλημα δεν στηρίζεται από το κράτος. Ολες ο δαπάνες καλύπτονται από τους γονείς των παιδιών αλλά και από τον σύλλογο, ανάλογα βέβαια και με τις δυνατότητες του κάθε συλλόγου. Η πολιτεία τουλάχιστον θα έπρεπε να στηρίξει εκείνους τους αθλητές που διακρίνονται και που μπορώ να σας πω ότι μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.

– Γιατί κάποιος αξίζει να ασχοληθεί με το TKD;

Το TKD είναι ένα άθλημα που σε μαθαίνει στην ομαδικότητα, στην πειθαρχία, στον σεβασμό απέναντι στον δάσκαλο και τον συναθλητή σου, σε μαθαίνει να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου έτσι ώστε να αντεπεξέλθεις σε όποια δυσκολία εάν βρεις.

– Κλείνοντας, ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελες  να στείλεις στον κόσμο;

Η ασχολία μου με τον αθλητισμό με βοήθησε πολύ στην ίαση της ασθένειάς μου. Και το χειρουργείο και τις θεραπείες  αντιμετώπισα πιο εύκολα, αλλά και το σώμα μου επανήλθε πιο γρήγορα στην κανονικότητα του. Θα έλεγα σε όλους τους γονείς να βάζουν τα παιδιά τους στον αθλητισμό γιατί τα βοηθάει να ξεφεύγουν από τις διάφορες κακές συνήθειες που υπάρχουν στην καθημερινότητα μας, ενώ γυμνάζονται ψυχολογικά και σωματικά. Βοηθάει επίσης στην κοινωνικοποίηση και στη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους γιατί εάν κάποιο παιδί είναι πειθαρχημένο και αφοσιωμένο σε αυτό που κάνει έτσι θα είναι και αργότερα στην κοινωνία και θα μπορεί να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε αντιξοότητα της ζωής.