Πένθος – Ένα “ζόρικο” θέμα που έγινε χοροθεατρική παράσταση στην Πάτρα

Γεωργία Κοσμά

Το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας παρουσιάζει τη χοροθεατρική παράσταση «Απόλλυμι» σε χορογραφία και ερμηνεία Ολγας Σπυράκη, στο Δημοτικό Θέατρο Απόλλων στις 13 και 14 Νοεμβρίου. Μέσα από το σόλο, η χορογράφος και ερμηνεύτρια, η οποία φιλοξενείται στην «ΠτΔ», διαπραγματεύεται την απώλεια ως γεγονός των καιρών μας.

Οσο το σόλο εξελίσσεται, μια γυναίκα σταδιακά βιώνει κάθε ένα από τα πέντε στάδια του πένθους για την απώλεια (άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, θλίψη και αποδοχή). Για κάθε στάδιο που βιώνει, η ρεαλιστική της δράση μεταποιείται σε χορό, ενώ ο χώρος γύρω της σταδιακά αποδομείται.

Το έργο σας βασίζεται πάνω στα πέντε στάδια του πένθους για την απώλεια. Ποιος ήταν ο παράγοντας που πυροδότησε το ενδιαφέρον σας γι’ αυτό το ιδιαίτερο θέμα;

Το συγκεκριμένο έργο πραγματεύεται την απώλεια και ξεκίνησε σαν ιδέα να αναπτύσσεται μέσα μου, την άνοιξη του 2020 (1η καραντίνα). Ήταν μία περίοδος που αισθανόμουν ότι έπρεπε να επεξεργαστούμε πολλών ειδών απώλειες. Σε εκείνη την παύση και εγώ όπως όλοι μας, έκατσα να κάνω μεγάλης διάρκεια συζήτηση με τις απώλειες που “έφερα” μου και έπρεπε, όλο αυτό να το διαχειριστώ και ενδεχομένως να το ξεπεράσω.

Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια σχετικά με την ερευνητική αυτή διαδικασία για το συγκεκριμένο αντικείμενο;

Διαχειρίζομαι την απώλεια πάνω στην λογική που παραθέτει η ψυχολόγος Elisabeth Kübler-Ross σε ότι αφορά το πένθος. Τα στάδια του πένθους είναι η άρνηση, ο θυμός, η διαπραγμάτευση, η θλίψη και η αποδοχή. Για μένα αποτέλεσε μία καθαρή δραματουργική κατεύθυνση την οποία προσπάθησα να εικονο-ποιήσω. Πως θα μπορούσε το κάθε στάδιο να αποδοθεί ή πως θα μπορούσε κάποιος να τα αφηγηθεί επί σκηνής. Στη διαδικασία αυτή μου γεννήθηκε πάρα πολύ έντονα ιδέα μιας γυναίκας που μπαίνει σε ένα οικείο χώρο στο σπίτι της και ενημερώνεται για το γεγονός της απώλειας της. Η γυναίκα αυτή περνάει από κάθε στάδιο της “απώλειας” της, ενώ ταυτόχρονα ο χώρος που την περιβάλλει αποδημείται. Αυτό προέκυψε σαν απόρροια μιας έρευνας που είχε γίνει δύο χρόνια πριν στο μεταπτυχιακό που έκανα στην Ολλανδία όπου υποσυνείδητα διαπραγματεύομαι από τότε το θέμα της απώλειας.

Υπάρχει εξέλιξη στον χορό στην Πάτρα;

Στην ιδιαίτερη εποχή που ζούμε έχουμε να διαχειριστούμε μία μεγάλη απώλεια περίπου δύο ετών και αυτό έχει επηρεάσει οτιδήποτε αφορά σε παραστατική τέχνη. Ο χορός είναι τέχνη ζωντανή όταν ο καλλιτέχνης ή ο ερμηνευτής έχει διά-δράση με το κοινό και αυτό για ένα μεγάλο διάστημα πήρε μία παράταση. Σε αυτό το πλαίσιο υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι της τοπικής κοινότητας που προσπαθούν χρόνια να υπάρχει εξέλιξη στον χορό. Όσο για την σχολή, νιώθω ότι δημιουργήθηκε με μία καλή μάγια και φτιάχτηκε κάποτε από ανθρώπους με πολύ μεράκι και πίστη σε κάτι. Αυτό έχει αποδώσει και έχουν υπάρξει μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια πολλές αλλαγές κατά διαστήματα. Αρκετά χαρισματικά παιδιά πολύ καλοδουλεμένα στο κομμάτι της υποκριτικής και στο κομμάτι της κίνησης (θέλω να πιστεύω), έγιναν αξιόλογοι επαγγελματίες και παιδιά με πολύ ωραία ιδιοσυγκρασία.

Ωστόσο επιστρέψατε στα μαθήματα μετά τις αναταραχές στην δραματική σχολή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας και την χωρίς λόγο απομάκρυνση έξι καθηγητών (με εσάς) από απόφαση του διοικητικού συμβουλίου…

Το μόνο που έχω να πω είναι ότι «ουδέν μονιμότερον εκ του προσωρινού» και αυτό ισχύει για όλα. Μπορεί να έχεις επιτύχει και έχεις φτιάξει κάτι που έχει δυναμική. Δεν σημαίνει όπως φαίνεται ότι θα υπάρχει για πάντα. Είναι τι ευθύνη αναλαμβάνεις εσύ, σε σχέση με αυτό…Όταν θα ολοκληρωθεί το ακαδημαϊκό έτος θα μπορούμε να πούμε περισσότερα πράγματα…

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω