Θέατρο: Πράξεις ευπαθών ομάδων

Χριστίνα Κόκκοτα

«Δεν είμαι λειψός. Δεν είμαι πλήρης. Είμαι διαφορετικός… Εχω φτερά σπάνιου πουλιού… Με προσπερνάς. Με λυπάσαι. Ο οίκτος σου είναι εγωισμός που λαβώνει τα φτερά μου. Θες, δεν θες υπάρχω. Είμαι εδώ. Ενα κομμάτι του ουρανού σου μου ανήκει. Η μουσική είναι φίλη μου. Η χαρά είναι φίλη μου. Οι άνθρωποι είναι φίλοι μου… Δεν είμαι άυλος. Είμαι εδώ, υπάρχω. Δε φοβάμαι να σε κοιτάξω. Φοβάμαι να διαβάσω το άδειο βλέμμα σου. Είμαι εδώ. Σε κοιτάζω. Γίνομαι ο καθρέφτης σου».

Λόγοι που απηχούν το πνεύμα της παράστασης «Είμαι διαφορετικός», με άτομα με ειδικές ανάγκες (σύνδρομο down, αυτισμό, νοητική στέρηση) και τη συνδρομή ηθοποιών, σε σύλληψη και σκηνοθεσία της ευαίσθητης Βάσιας Βασιλείου, με αδυναμία στους ανθρώπους και στις ομάδες πληθυσμού, που περιθωριοποιούνται, η οποία παρουσιάστηκε στο Πνευματικό Κέντρο Εξαρχείων (2015).

Ομως, έχει γραφτεί κι αυτό από άνθρωπο του θεάτρου, που θεωρεί παράταιρη και άτοπη την υπερβολή ευαισθησίας απέναντι σε ευπαθείς ανθρώπους: «Οταν πηγαίνω στο θέατρο για να δω μια παράσταση, απαιτώ να δω ηθοποιούς αρτιμελείς, να έχουν τέλεια άρθρωση και πλούσια κίνηση, που να υποδύονται τους ρόλους τους με κάθε σωματική, συναισθηματική και ψυχική επάρκεια, για να μου προκαλούν αισθήματα και στοχασμούς και όχι οίκτο και συμπόνοια. Σέβομαι τους συνανθρώπους ΑΜΕΑ και δεν αποδέχομαι να βγαίνουν στη σκηνή ως αξιοπερίεργο. Το θέατρο δεν είναι τσίρκο».

Οσο και αν ο καταλληλότερος αντίλογος στην προαναφερθείσα θέση θα ήταν αυτό, που έχει διατυπώσει ο Πήτερ Μπρουκ, αναγόμενος στις πηγές του θεάτρου: «Οταν ένας άνθρωπος διασχίζει έναν άδειο χώρο, ενώ κάποιος άλλος τον παρακολουθεί, αυτό είναι όλο κι όλο ό,τι χρειάζεται για να γεννηθεί η θεατρική πράξη», το ερώτημα που τίθεται είναι: Οφείλουμε ή όχι, να συνομολογήσουμε ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα στην έκφραση, στη χαρά και στην αυτοεπιβεβαίωση και ότι η διαφορετικότητά τους δε μπορεί να είναι επ’ ουδενί απαγορευτική;

Προσπάθειες για ένα θέατρο με ηθοποιούς ανθρώπους με ειδικές ανάγκες γίνονται, βασίζονται όμως οι περισσότερες στην ιδιωτική πρωτοβουλία και επαφίενται στην ευαισθησία κάποιων ανθρώπων, χωρίς οργανωμένο πρόγραμμα, στήριξη και εφόδια από τους υπεύθυνους κρατικούς φορείς. Επιπροσθέτως οι κρατικές μας σκηνές (Εθνικό και ΚΘΒΕ), έχοντας αφήσει πίσω τους την εσωστρέφεια χρόνων, υιοθετούν μέσα από παράλληλες δράσεις και φιλοξενούν τέτοιες παραστάσεις. Το Εθνικό μάλιστα, πριν από δύο χρόνια, προσέλαβε τη Λωξάντρα Λούκας, την πρώτη ηθοποιό με σύνδρομο down, εντάσσοντάς τη στο δυναμικό του, γεγονός που χαιρετίσθηκε από τους ανθρώπους του θεάτρου.

Οι ειδικές αυτές παραστάσεις δεν είναι ευκαταφρόνητες, ούτε προκαλούν τον οίκτο και τη συμπόνιά μας. Αντίθετα προξενούν το θαυμασμό μας, κινητοποιούν την ενσυναίσθησή μας και μας εκπλήσσουν ευχάριστα, βλέποντας να παίζουν άνθρωποι, που δεν έχουν στη διάθεσή τους τη γκάμα των εκφραστικών μέσων των επαγγελματιών ηθοποιών.

Σκέψεις, που γεννήθηκαν με αφορμή την ωραία επιλογή του θεάτρου «Επίκεντρο» να φιλοξενήσει την παράσταση του έργου «Η Τρελή του Σαγιώ» του Ζαν Ζιρωντού με τη Θεατρική Ομάδα Κωφών «Τρελά Χρώματα» (6-7/5). Ας τη στηρίξουμε με την προσέλευσή μας, ακούοντες και μη ακούοντες.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω