Τιμή στη μνήμη του -εκ Πατρών- λοχαγού που έπεσε υπέρ πατρίδος

Γιάννης Πριόβολος

Στην Α’ Δημοτικού πήγαινα, Νοέμβρης μήνας ήταν.

Μια μέρα, ο πατέρας μου –ίσως για να διαπιστώσει την αναγνωστική μου στάθμη ή ποιος ξέρει τι– μου έδειξε το πίσω μέρος της ταυτότητάς του.

«Τι γράφει εδώ;» μου επισήμαινε ένα σημείο.

«Κωνσταντίνα» του απαντάω – ήταν τ’ όνομα της μάνας του (δεν την είχα προφτάσει, συγχωρεμένη από το 1938).

«Και πιο κάτω τι γράφει;» με ρωτάει πάλι.

«Το γένος Μενούνου».

Ικανοποιήθηκε. Κι άρχισε, τώρα, να μου επαινεί τους «Μενουναίους εκ Βιλιβίνης Καλαβρύτων», που αποτελούσαν, λέει, τα καλύτερα νοικοκυρόσπιτα του χωριού.

Πρώτα στάθηκε σε κάποιον Επαμεινώνδα Μενούνο. Είχε σπουδάσει στην Ευρώπη, χημικός. Και περί το 1900 ίδρυσε Χημικό Εργοστάσιο παρασκευής μελάνης και αρωμάτων, στην Πάτρα. «Να και το πειστήριο!» μου δείχνει. Ηταν ένα μπουκαλάκι με μελάνι, όπου στην ετικέτα του έγγραφε: «Μελάνι Μενούνου».

Αφησε τώρα τον Επαμεινώνδα και έπιασε κάποιον Ιωάννη Μενούνο –του γέρο Αλέξη παιδί. Τούτος, λέει, περί τα 1900 κι αυτός, είχε φτιάξει Εργοστάσιο Αλουμινίου, στην Πάτρα, τσουκάλες, πιάτα, κατσαρόλια… τέτοια είδη.

Αλλά ο πατέρας μου δεν σταμάτησε εδώ. Πήγε σε ένα από τα παιδιά του Ιωάννη Μενούνου, τον Κωσταντίνο. «Σκοτώθηκε αυτός» μου λέει, «έπεσε για την Πατρίδα. Ητανε λοχαγός, της Σχολής Ευελπίδων, μάλιστα!…»

Περάσαν τα χρόνια. Εγινα αξιωματικός, αλλά για τον λοχαγό Κωνσταντίνο Μενούνο δεν έτυχε να ακούσω ποτέ κάτι. Και να! Μετά την αποστρατεία μου έπεσε στα χέρια μου, στην Υπηρεσία Στρατιωτικών Αρχείων, ο φάκελος των ατομικών του εγγράφων. Απ’ αυτά επισημαίνω:

Μενούνος Κωνσταντίνος του Ιωάννη: Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1921. Εισήχθη στη Σχολή Ευελπίδων τον Σεπτέμβριο του 1939. Στις 15 Μαρτίου 1941, δευτεροετής τότε εύελπις, προβιβάστηκε –λόγω των αναγκών του ελληνοϊταλικού πολέμου– σε ανθυπασπιστή πεζικού, με σειρά αποφοίτησης 3ος ανάμεσα σε 320 συμμαθητές του. Ονομάστηκε ανθυπολοχαγός στις 4 Αυγ. 1942.

–«Από 1ης Φεβρουαρίου 1942 κατέφυγεν εις την Αίγυπτον και συνεχώς υπηρέτησεν μέχρι Νοεμβρίου 1944 εις μαχίμους Μονάδας. Ελαβε μέρος ως διμοιρίτης εις την μάχην του Ελ-Αλαμέιν και επεδείξατο θάρρος και αυτοθυσίαν. Εν συνεχεία υπηρέτησεν ως Αξιωματικός Διαβιβάσεων εις το 1ον Τάγμα της ΙΙΙ Ορεινής Ταξιαρχίας Ρίμινι από της συγκροτήσεώς της μέχρι της επανόδου εις την Ελλάδα».

–«Κατά την σκληράν μάχην κατά της Βελικα, τμήματος της Μουργκάνας, κατά την 11-9-1948 [ως διοικητής λόχου του 611 Τάγματος Πεζικού] επεδείξατο ηρωισμόν μαχόμενος μετά των πρώτων τραυματισθείς μετά την κατάληψιν του εν λόγω υψώματος. Επροτάθη δις διά την απονομήν αυτώ Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας και Πολεμικού Σταυρού».

–«Την 14 Μαρτίου 1949 υπέστη ακροτηριασμόν των κάτω άκρων συνεπεία νάρκης εις συμπλοκήν μετά κομμουνιστοσυμμοριτών εις Βαλανιδιάν περιοχής Λάκα Σούλι.

Την 18 Μαρτίου 1949 απεβίωσεν συνεχεία των τραυμάτων του εις 230 Ορεινόν Χειρουργείον Εκστρατείας».

Αιωνία η μνήμη του!

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω