Ως λαός ξεχνάμε εύκολα!

Η Ελενα Μασσαρά είναι συντάκτης pelop.gr

Φταίει, που δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα στη ζωή και προσπαθούμε να πιαστούμε από «κάτι» για να επιβιώσουμε; Μήπως ευθύνεται ο ωχαδερφισμός, που μας καίει τα σωθικά δεκαετίες τώρα; Μήπως, πάλι, φταίει που επί 24ωρου βάσεως κρατάμε ένα μαραφέτι κι ολημερίς κι ολονυχτίς γεμίζουμε τη μνήμη RAM του εγκεφάλου μας με άχρηστες πληροφορίες ενισχύοντας την αίσθηση της βαριεστιμάρας, που δεν θέλουμε να βγούμε από τη ζώνη άνεσής μας και να κάνουμε κάτι;

Τα Social Media από την άλλη; Πόσο έχουν γίνει μια «ανάγκη» από εργαλείο; Πώς και πόσο μας άλλαξε αυτή η σύνδεση με το διαδίκτυο και τα Μέσα Επικοινωνίας, έχουμε άραγε σκεφτεί;

Ακολουθούμε τάσεις και πράγματα της εποχής, χωρίς να φιλτράρουμε τι κι αν μας ταιριάζει το οτιδήποτε. Αρκούμαστε σε μια εικόνα. Χαμόγελα παντού, ρομαντισμοί, έρωτες… τελειότητα! Fake εικόνα μιας πραγματικότητας, που ο ίδιος ο άνθρωπος έφτιαξε για να ανταγωνιστεί πάλι τον άνθρωπο.

Πολλοί οι παράγοντες, που φτάσαμε σε ένα ξυλοδαρμό ή ένα τροχαίο ατύχημα μπροστά στα μάτια μας. Η πρώτη κίνηση είναι να πιάσουμε για το κινητό μας, να τραβήξουμε βίντεο για τα Social κι όχι να σπεύσουμε για βοήθεια στον συνάνθρωπο. Να σταματήσουμε ένα καυγά κι όχι να παρακολουθούμε αμέτοχοι.

Να δίνεται αξία στην ανθρώπινη ζωή.

Το φοβερό της υπόθεσης, όμως, κρύβεται στο ότι δεν αντιδράμε πλέον. Δεν μας σοκάρει τίποτα. Καθημερινά ενημερωνόμαστε για φρικτά εγκλήματα και γεγονότα.

Ο,τι όμως και να διαβάσουμε ή δούμε, για ό,τι κι αν πρόκειται, θα έχει και μια ημερομηνία λήξης. Αύριο, θα έχουμε ξεχάσει τι συνέβη σήμερα και πάει λέγοντας.

Το συμπέρασμα ποιο είναι;

Πως για ό,τι συμβαίνει, είναι «μια ακόμη ημέρα»! Δεν σκεφτόμαστε πως, όλοι μας ανεξαιρέτως, μπορούμε να αλλάξουμε κάτι που φθείρεται και ακούει στο όνομα «ανθρωπιά». Να μην ξεχνάμε να είμαστε πάνω από όλα άνθρωποι. Να μην λησμονούμε το παρελθόν κι ό,τι αφήνει στο σήμερα που ζούμε, γιατί όλα αυτά είναι μια συνέχεια στην ήδη υπάρχουσα αρχή της ζωής αυτής.

Οσο περνούν τα χρόνια, ακόμα κι αν λέμε πως τίποτα δεν αλλάζει, γυρνώντας λίγο πίσω στον χρόνο θα δούμε πως πολλά έχουν αλλάξει. Καλώς ή κακώς η διαπίστωση γίνεται με αργούς ρυθμούς. Η διαφορά βρίσκεται -σαν τον σεισμό- στο επίκεντρο του και ποιες περιοχές επηρεάζονται. Ξεχνάμε εύκολα όσα μας συμβαίνουν και αν δεν βρίσκονται στο οπτικό μας πεδίο, στο κατώφλι του σπιτιού μας, περνάμε το επόμενο πρωί στο απέναντι πεζοδρόμιο και συνεχίζουμε να κάνουμε ό,τι θα κάναμε.

Αν κάτι μας μαθαίνει η εποχή είναι πως όλα είναι πιθανά να συμβούν, ακόμα και σε κάποιο γνωστό ή αγαπημένο μας πρόσωπο. Σε εμάς τους ίδιους. Χωρίς να κάνουμε κάτι κραυγαλέο και να το προκαλέσουμε. Δεν είναι να προσέχει κανείς για να μην του συμβεί κάτι κακό. Είναι πολλοί οι παράγοντες για κάτι που θα συμβεί.

Το θέμα είναι πού επιλέγουμε να δίνουμε κι εμείς σημασία, άσχετα την εποχή η διαφορά μπορεί να υπάρξει και υπάρχει.