Λένια Αθανασοπούλου: «Δίνω σποράκια τέχνης και ενσυναίσθησης»

Κρίστυ Κουνινιώτη

Θέλοντας να γίνει η δασκάλα που θα ήθελε να έχει, επέλεξε τις σπουδές της. Τις εμπλούτισε, έβαλε στο σύμπαν της το κουκλοθέατρο κι έτσι ομορφαίνει τη ζωή των παιδιών. Κάτι που αγαπά και θεωρεί σπουδαίο. Η  παιδαγωγός, εμψυχώτρια θεατρικού παιχνιδιού και κουκλοπαίκτρια στην Προσχολική και Δημοτική Εκπαίδευση Λένια Αθανασοπούλου συστήνεται στην «Π».

-Τι θυμάστε εντονότερα από τα παιδικά σας χρόνια.

Τα παιδικά μου χρόνια είχαν απλότητα. Λίγες μόνο εξωσχολικές δραστηριότητες, ελάχιστη τεχνολογία, περισσότερο ελεύθερο χρόνο, παιχνίδι στη γειτονιά και κυρίως τα αδέλφια μου. Προέρχομαι από μια πολύτεκνη οικογένεια: είμαστε 8 αδέλφια! Η συνύπαρξη με τόσους πολλούς και διαφορετικούς χαρακτήρες μέσα στο ίδιο σπίτι είναι σίγουρα μια ανεξίτηλη ανάμνηση.

-Σπουδάσατε στο Παιδαγωγικό Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Πατρών. Τι σας οδήγησε στην επιλογή των συγκεκριμένων σπουδών;

Στο σχολείο μού έκαναν πάντα εντύπωση οι δάσκαλοι που διέφεραν από τους υπόλοιπους, που είχαν διαφορετική προσέγγιση, χιούμορ, διάθεση να μας γνωρίσουν και να μας βοηθήσουν να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Κάπως έτσι αποφάσισα να γίνω κι εγώ δασκάλα, η δασκάλα που ήθελα να έχω.

-Δεν μείνατε όμως, εκεί. Θα μας πείτε για την Τσεχία και τη «συνάντησή» σας με το θέατρο και το κουκλοθέατρο;

Ηταν Erasmus. Ηταν μια εντελώς διαφορετική ακαδημαϊκή κοινότητα. Μου έκανε εντύπωση πως δινόταν μεγάλη βαρύτητα στις τέχνες στην εκπαίδευση, κάτι που στην Ελλάδα δυστυχώς δεν υπάρχει. Υπήρχε ξεχωριστό μάθημα για το τσέχικο θέατρο και κουκλοθέατρο. Η Τσεχία άλλωστε ήταν γεμάτη μαριονέτες. Ηταν κάτι σαν τη Γη της Επαγγελίας για μένα που είχα αρχίσει ήδη από την Πάτρα την αναζήτησή μου σε αυτά.

-ΑμπελοΦάσουλα στην Πάτρα και Χαρούπ στη Θεσσαλονίκη. Τι σημαίνουν για εσάς;

Τα Αμπελοφάσουλα ήταν μια ομάδα κουκλοθεάτρου δρόμου που συνάντησα στην Πάτρα ως φοιτήτρια. Παίζαμε κουκλοθέατρο στις πλατείες, σε ελευθεριακά φεστιβάλ και κοινωνικούς χώρους. Πρόταγμα ήταν η ελευθερία της έκφρασης και της δημιουργίας. Το κουκλοθέατρο Χαρούπ γεννήθηκε κάποια χρόνια αργότερα, όταν υλοποίησα το ετήσιο εργαστήριο κουκλοθεάτρου του Στάθη Μαρκόπουλου (ΑΓΙΟΥΣΑΓΙΑ). Ηταν για μένα σαν ένα δεύτερο πτυχίο. Η παράσταση που γεννήθηκε εκεί είναι η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά. Την επόμενη χρονιά μετακόμισα στη Θεσσαλονίκη, οπότε γι’ αυτό το Χαρούπ έχει την έδρα του στο Βορρά. Στην πραγματικότητα πάει όπου πάω εγώ!

-Παιδαγωγός, εμψυχώτρια θεατρικού παιχνιδιού και κουκλοπαίκτρια στην Προσχολική και Δημοτική Εκπαίδευση. Πώς θα περιγράφατε την έως τώρα πορεία σας, τι αγαπάτε στη δουλειά σας, τι ίσως σας δυσκολεύει;

Ακούγονται πολλά, άλλα στην ουσία είναι ένα: η παιδική ηλικία. Αυτή είναι το αντικείμενό μου. Αυτό που αγαπώ. Είναι σπουδαίο να ομορφαίνεις τα παιδικά χρόνια κάποιου. Εγώ αυτό που έχω να δώσω είναι σποράκια τέχνης και ενσυναίσθησης. Και ας ανθίσει ό,τι θέλει. Τα παιδιά θέλουν μόνο να τα αποδέχεσαι και να τα αγαπάς. Αν γίνει αυτό, θα δεχτούν ό,τι τους προσφέρεις: γνώση, παιχνίδι, κουκλοθέατρο. Αυτό που με δυσκολεύει είναι όταν συναντώ ενήλικες που δεν το συμμερίζονται αυτό, δεν σέβονται την παιδική φύση, τους ενδιαφέρει το διδακτικό αντικείμενο περισσότερο από την παιδική ψυχή. Αυτό με θυμώνει.

-Θα μας πείτε και για το Βιετνάμ και την εκεί εμπειρία σας;

Στο Βιετνάμ ταξίδεψα με την ομάδα Wheeling2Help. Σκοπός του ταξιδιού ήταν να χτιστεί ένα σχολείο σε ένα μικρό χωριό. Η δράση μας ήταν εθελοντική και οι άνθρωποι που γνώρισα με έχουν εμπνεύσει σχετικά με τον εθελοντισμό, την προσφορά και την ευγνωμοσύνη. Η επαφή με τη φύση σε αυτό το ταξίδι ήταν πολύ σημαντική για μενα. Επίσης, έκτοτε, το ασιατικό στοιχείο είναι πολύ έντονο σαν επιρροή και στη δουλειά μου.

-Κάνατε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον μεταπτυχιακό. Θα μας βάλετε στο κλίμα;

Ασχολήθηκα με την Ολιστική Συμπεριληπτική Εκπαίδευση. Είχα εργαστεί ήδη κάποια χρόνια ως παιδαγωγός και έβλεπα πως υπάρχουν δυσκολίες, διαταραχές και αναπηρίες για τις οποίες το πτυχίο μου δεν με είχε προετοιμάσει και η τέχνη, όσο κι αν λέμε ότι είναι μαγική, δεν μπορούσε να βοηθήσει. Ετσι λοιπόν ξεκίνησε το ταξίδι στην Ειδική Εκπαίδευση. Εμαθα πολλά, επισκέφτηκα δομές, συνάντησα ανθρώπους με ευαισθησίες και σοβαρό υπόβαθρο. Είναι δώρο να παρακολουθείς έναν συνάδελφο να κάνει τη δουλειά που θέλεις να κάνεις. Είναι μια διαδικασία ανατροφοδοτική κι εμπνευστική. Οσον αφορά το κουκλοθέατρο,  εμφανίστηκε ως τρόπος επικοινωνίας με παιδιά με επιλεκτική αλαλία, αυτισμό, κώφωση, συναισθηματικές διαταραχές κ.τ.λ. Πρόκειται για το θεραπευτικό κουκλοθέατρο.

-Κι όλα αυτά, ενόσω μεγαλώνετε δύο παιδιά. Πώς τα πάτε με τους χρόνους και τις ισορροπίες οικογενειακών και επαγγελματικών υποχρεώσεων;

Η κοινωνία επιθυμεί οι μητέρες να εργάζονται σαν να μην έχουν παιδιά και ταυτόχρονα να μεγαλώνουν τα παιδιά τους σαν να μην εργάζονται. Είναι σκληρό. Γενικά ως μικρομαμά έχω βιώσει διάφορα, κυρίως στον ιδιωτικό τομέα. Αλλά και ως αναπληρώτρια δασκάλα συνάντησα δυσκολίες. Δεν δικαιούμουν άδεια ανατροφής και πήρα άνευ αποδοχών. Αν το σκεφτείς, είναι σκανδαλώδες. Αυτό που διατηρεί την ισορροπία είναι πως μεγαλώνοντας έμαθα να επιλέγω συνεργάτες που αποδέχονται και σέβονται εμένα και τα παιδιά μου. Ταυτόχρονα, όταν είμαι στην εργασία μου δουλεύω με προσήλωση και δεν χρησιμοποιώ τη μητρότητα για να εξαιρεθώ από υποχρεώσεις που αντικειμενικά μπορώ να φέρω εις πέρας.

-Στις δυσκολίες, γενικά, ποια τα όπλα σας;

Η φύση, η μουσική και η ποίηση. Αγαπώ τις πεζοπορίες στο βουνό, πάντα με soundtrack και κάποιο βιβλίο για την κορυφή ή το πλησιέστερο καταφύγιο.

Στόχοι/ όνειρα;

Ενα όνειρό μου είναι κάποια στιγμή να ζω σε έναν μικρότερο τόπο. Σε νησί ή χωριό. Είναι ζήτημα ποιότητας ζωής για εμένα και τα παιδιά μου. Εκεί θα συνέχιζα όσα κάνω, αλλά με λιγότερο στρες, πιστεύω. Η πόλη έχει ένταση, έχει ανταγωνισμό, έχει πράγματα που με δυσκολεύουν όσο μεγαλώνω. Προτιμώ να δρω και να προσφέρω σε έναν μικρό τόπο, όπου υπάρχει η έννοια της κοινότητας. Η ευτυχία πρέπει να γίνει απλή, αλλιώς παραμένει ένα άπιαστο όνειρο.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News