Πέδρο Πάραμο: Μια ονειροπόληση απώλειας, εξουσίας και μνήμης
Η ευφυΐα της ταινίας έγκειται στην άρνησή της να δώσει εύκολες απαντήσεις ή γραμμικές λύσεις.
Η διασκευή του Ροντρίγκο Πριέτο του σημαντικού μυθιστορήματος «Πέδρο Πάραμο» του Χουάν Ρούλφο ο οποίος θεωρείται ο πατέρας του μαγικού ρεαλισμού, είναι ένας υποβλητικός διαλογισμός για τον χρόνο, τη μνήμη και τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες που στοιχειώνουν την ανθρώπινη ύπαρξη. Πιστή στη δαιδαλώδη αφήγηση του μυθιστορήματος, η ταινία ξεδιπλώνεται ως ένα αποσπασματικό ταξίδι σε ένα φαντασμαγορικό παρελθόν, όπου οι ζωντανοί και οι νεκροί αναμειγνύονται και όπου η αναζήτηση του κλεισίματος διαλύεται στον φασματικό απόηχο ξεχασμένων ζωών.
Στο επίκεντρο της ταινίας βρίσκεται ο Χουάν Πρεσιάδο (Ντιέγκο Κάλβα), ένας νεαρός άνδρας που δεσμεύεται από μια υπόσχεση στο νεκροκρέβατο προς τη μητέρα του να βρει τον αποξενωμένο πατέρα του, Πέδρο Πάραμο (Μανουέλ Γκαρσία – Ρούλφο). Με την άφιξή του Χουάν στην Κομάλα, μια μικρή πόλη βυθισμένη στην απόκοσμη σιωπή και στη φθαρμένη ομορφιά, ο Χουάν συνειδητοποιεί ότι έχει εισέλθει σε ένα μέρος όπου οι νεκροί είναι πολύ περισσότεροι από τους ζωντανούς. Μέσα από τις συναντήσεις του με σκιώδεις φιγούρες που μοιάζουν να αναδύονται από τα ερείπια της Κομάλα, η ταινία συνθέτει δύο αφηγήσεις: Την αποπροσανατολισμένη εξερεύνηση της κληρονομιάς του Χουάν και τις αποσπασματικές αποκαλύψεις της ζωής του Πέδρο Πάραμο, ενός ανθρώπου του οποίου η απληστία, η σκληρότητα και οι απογοητεύσεις οδήγησαν την Κομάλα στην καταστροφή.
Ο σκηνοθέτης Ροντρίγκο Πριέτο χρησιμοποιεί μια ισορροπημένη οπτική γλώσσα για να αντικατοπτρίσει την πολυφωνική δομή του μυθιστορήματος. Το χωριό είναι λουσμένο σε ένα καταπιεστικό, σχεδόν ονειρικό φως που ταλαντεύεται μεταξύ της ηλιόλουστης ερημιάς και του βουβού γκρι της μνήμης. Το ηχητικό τοπίο είναι εξίσου καθηλωτικό, ψίθυροι, φωνές που μοιάζουν να ξεχύνονται από το πουθενά και παντού, ενισχύοντας την αίσθηση ότι ο χρόνος έχει καταρρεύσει στην Κομάλα. Η μη γραμμική αφήγηση της ταινίας απαιτεί μεγάλη προσοχή, καθώς μεταβαίνει απρόσκοπτα μεταξύ της σημερινής αναζήτησης του Χουάν και της παρελθοντικής ζωής του πατέρα του, ενός άνδρα που καταστράφηκε από την εμμονική του αγάπη για τη Σουζάνα Σαν Χουάν (Μαρίνα ντε Ταβίρα).
Ο ίδιος ο Πέδρο Πάραμο είναι ταυτόχρονα τύραννος και τραγική φιγούρα. Μέσα από αποσπασματικές αναμνήσεις, βλέπουμε τη ραγδαία άνοδό του στην εξουσία, που χαρακτηρίζεται από αδίστακτη φιλοδοξία και ανελέητη δίψα για έλεγχο. Ωστόσο, ο Πριέτο φροντίζει να νιώθουμε επίσης το βάρος της απώλειάς του, τη ζωή του που εξανεμίζεται από το θάνατο της Σουζάνα, του μοναδικού ανθρώπου που θα μπορούσε να τον λυτρώσει. Ο Μανουέλ Γκαρσία – Ρούλφο αποτυπώνει αυτή τη διττότητα με λεπτότητα, απεικονίζοντας έναν άνθρωπο που είναι ταυτόχρονα τερατώδης στις πράξεις του και αξιολύπητος στη μοναξιά του.
Ο μεγάλος συγγραφέας και πρόδρομος του μαγικού ρεαλισμού Χουάν Ρούλφο, μπλέκοντας με τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε να συγκριθεί με τον Φώκνερ, την αρχαιοελληνική τραγωδία με τη σύγχρονη ιστορία του Μεξικού και την ελληνική μυθολογία με το ξέσπασμα της μεξικανικής επανάστασης, χτίζει λέξη-λέξη ένα βιβλίο σπάνιας αξίας που θα γίνει κλασικό, ένα έργο πάνω στο οποίο θα γραφτούν και θα ξαναγραφτούν παγκόσμια αριστουργήματα της λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας, καθώς ο Ρούλφο αναγνωρίστηκε ως πρωτοπόρος από σπουδαίους ομότεχνούς του στη Λατινική Αμερική, όπως οι Μάρκες, Φουέντες, Οκτάβιο Πας, Μάριο Μπενεντέτι, Αουγκούστο Ρόα Μπάστος, Ρεϊνάλντο Αρένας κ.ά.
Η ευφυΐα της ταινίας έγκειται στην άρνησή της να δώσει εύκολες απαντήσεις ή γραμμικές λύσεις. Αντιθέτως, βυθίζει τον θεατή σε έναν κόσμο όπου συγκρούονται προσωπικές και συλλογικές ιστορίες, όπου φωνές από το παρελθόν μιλούν με εκνευριστική σαφήνεια και όπου τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και μνήμης διαλύονται. Όπως και το μυθιστόρημα, «Πέδρο Πάραμο» του σπουδαίου Χουάν Ρούλφο, η ταινία προκαλεί τον θεατή να αντιμετωπίσει τα φαντάσματα του ανεπίλυτου τραύματος, την κυκλική φύση της εξουσίας και τη διαρκή ανθρώπινη λαχτάρα για σύνδεση και νόημα.
Αν και ο σκόπιμος ρυθμός και η ελλειπτική αφήγηση μπορεί να απαιτεί την πλήρη και ολοκληρωμένη προσοχή μας, το «Πέδρο Πάραμο» είναι ένα αριστούργημα ατμοσφαιρικής κινηματογράφησης και ένας οδυνηρός προβληματισμός για τα βάρη που κληρονομούμε. Η διασκευή του Πριέτο όχι μόνο τιμά το υλικό της πηγής, αλλά και διαμορφώνει τη δική της ταυτότητα ως κινηματογραφική εξερεύνηση μιας διαχρονικής και βαθιά ανθρώπινης ιστορίας.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
