Ο Φοίβος Δεληβοριάς παραμένει μέσα του πάντα παιδί και μας το τραγουδά – Η πρώτη κιθάρα, ο Ροζ Πάνθηρας και η ανάγκη του για σκανδαλιά

Αλεξάνδρα Παναγοπούλου

Όταν ήταν μικρός ο Φοίβος Δεληβοριάς ήθελε να γίνει καλλιτέχνης, αλλά όχι τραγουδιστής. Ηθελε μια κάμερα αλλά επειδή ήταν ακριβές, οι γονείς του τού πήραν μια κιθάρα. Και κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι του στην μουσική.

Συνομιλήσαμε μαζί του ένα μεσημέρι κατά τη διάρκεια ενός διαλείμματος από τα γυρίσματα της εκπομπής «Μουσικό Κουτί». Με τον Νίκο Πορτοκάλογλου να περιμένει να συνεχίσουν, ξεκλέψαμε δέκα λεπτά για να μιλήσουμε με αφορμή την κάθοδό του στην Πάτρα για την παιδική μουσική παράσταση «Πες μου τ’ όνομά σου» που θα παρουσιαστεί την Κυριακή 7 Νοεμβρίου στις 12.00 και στις 17.00 στο θέατρο «Όροφως» (Οθωνος Αμαλίας 112).

Πώς ήταν ο Φοίβος ως παιδί;

Ήμουν πάρα πολύ ονειροπαρμένος, πάρα πολύ αφηρημένος… Ξέχναγα. Με στέλνανε για ψώνια και ξέχναγα τα μισά ή πήγαινα ξαφνικά μία βόλτα από άλλη διαδρομή και αργούσα πάρα πολύ. Ήθελα πάρα πολύ να γίνω καλλιτέχνης, αλλά όχι με κάτι που να έχει να κάνει με τη μουσική. Ήθελα αρχικά να γίνω καραγκιοζοπαίχτης, μετά ηθοποιός κωμικός, μετά σκηνοθέτης του σινεμά, κομίστας γιατί έκανα πολλά κόμικς και ζωγράφιζα. Το τελευταίο που μου πέρναγε απ’ το μυαλό και το τελευταίο πράγμα που με ενδιέφερε ήταν να γίνω μουσικός. Την μουσική την ανακάλυψα τυχαία. Κάθε χρόνο, κάθε Χριστούγεννα ικέτευα τους γονείς μου να μου πάρουν μια κάμερα για να μπορέσω να γυρίσω ταινίες σε Super 8. Αλλά ήταν πανάκριβες οι κάμερες εκείνη την περίοδο και έτσι μου πήραν κιθάρα για να τα συμβιβάσουν κάπως τα πράγματα. Στην αρχή μιζέριαζα, έλεγα «ζήτησα κάμερα και πήρα κιθάρα» αλλά μετά άρχισα να γράφω τραγούδια και μου έβγαιναν σαν ταινιάκια μικρού μήκους. Αυτό ήταν το πρώτο λάκτισμα.

Μικρές ιστορίες άλλωστε δεν είναι και τα παιδικά σου τραγούδια;

Ναι βέβαια. Εκεί είναι σαν να βρήκα πραγματικά τον εαυτό μου παιδί, σαν να τον περιγράφω σε κάθε τραγούδι. Όλα τα χούγια μου, όλη μου η ανάγκη για παρέα, για σκανδαλιά, για μια ζωή που είναι αντάξια των ονείρων, υπάρχει στα παιδικά μου τραγούδια.

Τι έχασες μεγαλώνοντας;

Να σου πω την αλήθεια, δεν έχασα και πολλά. Πλέον, όντως, δεν ξεχνάω, ιδιαίτερα τις υποχρεώσεις μου. Αλλά έχω τοποθετήσει όλη την πλευρά εκείνου του ονειροπαρμένου παιδιού που αργεί και αλλάζει δρόμο μέσα στον χώρο της δουλειάς μου. Όταν κλείνω την πόρτα του δωματίου μου και παίρνω την κιθάρα μου να γράψω ένα τραγούδι ή όταν βρίσκομαι στην πρόβα της «Ταράτσας του Φοίβου», των παιδικών, των ενήλικων παραστάσεών μου, ξαφνικά εκείνο το παιδάκι είναι εκεί.

Αλλάζεις πρόσωπα από παράσταση σε παράσταση; Άλλο Φοίβο βλέπουμε στις παιδικές παραστάσεις, άλλον στις παραστάσεις για ενήλικες και άλλον στην «Ταράτσα»;

Ναι, ναι. Το μόνο κοινό που έχουν είναι ότι την ώρα της σκηνής είναι τρομερά επικοινωνιακοί και οι τρεις. Έχουν μια ανάγκη να μεταδώσουν λόγια προς τα κάτω, αλλά είναι τελείως διαφορετικοί ρόλοι. Η «Ταράτσα» είναι και πιο θεατρικό, πιο δομημένο θέαμα, στο παιδικό είναι σαν να είμαι ένας stand up comedian για παιδιά, κάποιος που πρέπει να αιχμαλωτίσει την προσοχή τους με μικρές ιστορίες πάρα πολύ γρήγορες και με αστεία και παιχνίδια, στο δε ενήλικό μου πρόγραμμα ο κύριος σκοπός μου είναι να αρέσω στα κορίτσια, οπότε εκεί τα πράγματα είναι πιο απλά και πιο δύσκολα.

Τι καρτούν έβλεπες ως παιδί; Ποια παιδικά προγράμματα σου άρεσαν;

Όταν ήμουν μικρός και είχε δύο κανάλια η τηλεόραση, άρχιζε όλο το πρόγραμμα γύρω στις 5 το απόγευμα. Είχε Τομ και Τζέρι, Ροζ Πάνθηρα και Γούντι ο Τρυποκάρυδος κάθε μέρα, εκτός από το Σάββατο που είχε το Muppet Show. Εννοείται ότι τα έβλεπα όλα πάρα πολύ φανατικά. Και τώρα, όταν γεννήθηκε η κόρη μου και της έβαλα να δούμε όλους τους Ροζ Πάνθηρες, θυμόμουν σχεδόν τα πάντα. Τα θυμόμουν καρέ – καρέ.

Δεν ήσουν ερωτευμένος με την Τσιτάρα; Γιατί τα αγόρια συνήθως την έχουν περάσει αυτή τη φάση με τα Θάντερκατς.

Όχι, εγώ ήμουν μεγάλος όταν βγήκαν τα Θάντερκατς, ήμουν πια 13-14 χρόνων. Εβλεπα λίγο, αλλά πολύ φανατικά έβλεπε η μικρή μου αδελφή. Κάπως σνόμπαρα πια… κάπως είχα αρχίσει να βγάζω γένια, κάτι χνούδια δηλαδή, και άκουγα μόνος μου στα ακουστικά Βασίλη Παπακωνσταντίνου το «Χαιρετίσματα» και τα «Ζεστά Ποτά» των Κατσιμιχαίων. Ήμουν σε τελείως άλλη φάση. Άκουγα και λίγο πρώιμο χέβι μέταλ.

Τι ξαναθυμήθηκες με τον ερχομό της κόρης σου;

Αυτό που παρατήρησα ήταν σαν η κυρίως ζωή σου να βάζει μια τελεία ή να αφήνει μια παράγραφο για να την διηγηθείς. Γεννήθηκε η μικρή και άρχισα να της λέω ιστορίες, ενώ πριν δεν είχα ανάγκη να πω για το παρελθόν μου, διότι έκανα διάφορα πράγματα που είχαν να κάνουν με το παρόν, να φτιάξω νέους δίσκους, ζούσα από το ένα τραγούδι στο επόμενο… Ξαφνικά άρχισα να θέλω να πω, για την Καλλιθέα, πήγα πίσω στο πατρικό μου, ηχογράφησα ένα δίσκο εκεί… Ήταν σαν να ήξερα ότι από εδώ και πέρα, οτιδήποτε κάνω θα είναι για να το δει και να καταλάβει τη ζωή, να πάρει τον πυρήνα της η κόρη μου. Νομίζω ότι και τα παιδικά τραγούδια, με τα οποία μετά την γέννησή της άρχισα να ασχολούμαι πιο επισταμένα, αλλά και η «Ταράτσα του Φοίβο» ήταν θεάματα που την λάμβαναν πια υπ’ όψιν.

Τα παιδικά τραγούδια, ως επί το πλείστον, παλαιότερα είχαν έναν διδακτικό χαρακτήρα. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να πέσει κανείς σε αυτό το ατόπημα;

Είναι λάθος, γιατί άμα είσαι μόνο ρήτορας από το ένα αυτί μπαίνει και από το άλλο βγαίνει. Για εμένα το μυστικό είναι να γίνεις ο ίδιος παιδί, να είσαι τρελός την ώρα που τραγουδάς. Αν είναι να βγει κάποιο δίδαγμα ή κάποιο νόημα, να βγει μέσα από την ίδια την τρέλα του παιδιού. Το παιδί να φτάσει στην συνειδητοποίηση ότι κάτι δεν πάει καλά ή ότι κάτι πρέπει να γίνει αλλιώς. Και υπήρξαν έργα που το έκαναν αυτό πολύ ωραία. Υπήρξαν τα έργα που ανέβαζε η Ξένια Καλογεροπούλου, «Ο Μορμόλης», «ΟΜιχάλης ο σφυρίχτρας»… Γέλαγες πάρα πολύ και έμπαινες μέσα στο παιχνίδι και στην τρέλα και ταυτόχρονα μάθαινες κάτι.

Φερόμαστε σωστά στα παιδιά;

Κάποιοι ναι, κάποιοι όχι. Νομίζω ότι υπάρχουν άνθρωποι πολύ κακοποιημένοι μέσα τους, οι οποίοι τελικά ο τρόπος με τον οποίο βγαίνουν στη ζωή και κάνουν π.χ. δημοσιογραφία, τηλεόραση, διδασκαλία κλπ, έχει τόσο σκοτωμένο παιδί μέσα τους και τόση αγωνία για λεφτά και καταξίωση που τελικά αυτό που συναντάει το παιδί ως κοινωνία όταν βγαίνει προς τα έξω είναι άρρωστο. Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που το παιδάκι το σέβονται πρωτ’ απ’ όλα στον ίδιο τους τον εαυτό και μετά πηγαίνει βγαίνει και προς τα έξω.

Έχουμε καινούργια παιδικά τραγούδια;

Ναι, εγώ ακούω συνέχεια και μάλιστα πολύ ωραία. Φυσικά ο Χατζηπιερής κάνει πολύ ωραία πράγματα με τον «Τεμπέλη Δράκο», η Τατιάνα Ζωγράφου, ο Νίκος Κυπουργός πάντα… Βλέπω πολύ ωραία πράγματα…

Και από εσένα;

Και από εμένα θα δείτε δεύτερη δουλειά. Μετά το «Πες μου το όνομά σου», αν προλάβω το Πάσχα το επόμενο ή το επόμενο Φθινόπωρο το αργότερο, θα βγει το επόμενο.

* Ταυτότητα παράστασης:
«Πες μου τ’ όνομά σου». Ερμηνεύει ο Φοίβος Δεληβοριάς, συμμετέχει η Νεφέλη Φασουλή. Μαζί τους ο πολυοργανίστας Γιώργος Κατσάνος. Παραστάσεις΄: Κυριακή 7 Νοεμβρίου στις 12.00 και στις 17.00 στο θέατρο «Όροφως». Διάρκεια παράστασης : 60’χωρίς διάλειμμα. Για παιδιά από 4 έως 10 ετών.
Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος 12 ευρώ, 10 ευρώ (παιδικό). Σημεία προπώλησης: TicketServices. Public (φυσικά καταστήματα) και στο ταμείο του θεάτρου «Όροφως».

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News