Εννέα χρόνια χωρίς τον Κωστή Στεφανόπουλο – Ο Πρόεδρος που τίμησε το αξίωμα και αγάπησαν οι Έλληνες
Στις 20 Νοεμβρίου 2016 έφυγε από τη ζωή ο Πατρινός πολιτικός που άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα στο δημόσιο βίο
Σαν σήμερα, πριν από εννέα χρόνια, στις 20 Νοεμβρίου 2016, έφυγε από τη ζωή ο Κωστής Στεφανόπουλος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας που κατέκτησε τον σεβασμό και την εκτίμηση ολόκληρου του πολιτικού φάσματος. Ο 90χρονος τέως Πρόεδρος άφησε την τελευταία του πνοή στις 11:18 μ.μ. στο Νοσοκομείο «Ερρίκος Ντυνάν», όπου νοσηλευόταν λόγω επιπλοκών από πνευμονία.
Γεννημένος στην Πάτρα στις 15 Αυγούστου 1926, ο Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος υπήρξε μια προσωπικότητα που σημάδεψε την πολιτική ζωή της χώρας για δεκαετίες. Με σταθερή πορεία και βαθιά αίσθηση καθήκοντος, εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας στις 8 Μαρτίου 1995, με την υποστήριξη της ΠΟΛΑΝ και του ΠΑΣΟΚ, συγκεντρώνοντας 181 ψήφους στην τρίτη ψηφοφορία. Πέντε χρόνια αργότερα, στις 8 Φεβρουαρίου 2000, επανεξελέγη πανηγυρικά με 269 ψήφους από ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία και ανεξάρτητους βουλευτές – μια πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα συναίνεση.
Ήταν ο πρώτος Πρόεδρος που στήριξαν από κοινού τα δύο μεγάλα κόμματα, αλλά και ο πρώτος που αναδείχθηκε για δύο συνεχόμενες θητείες, κερδίζοντας μετριοπάθεια, ψυχραιμία και υψηλό θεσμικό ήθος ακόμη και τους πιο αυστηρούς επικριτές του.
Με αφορμή την επέτειο του θανάτου του, ο καθηγητής Θανάσης Διαμαντόπουλος, σε άρθρο του στην εφημερίδα «Πελοπόννησος», είχε σκιαγραφήσει μια πλήρη πορεία ζωής – από τις πολιτικές του διαδρομές και τις συγκρούσεις της Μεταπολίτευσης, μέχρι την εντυπωσιακή «μετάλλαξη» που, όπως σημειώνει, τον ανέδειξε σε έναν από τους πιο αγαπητούς και σεβαστούς Προέδρους της Δημοκρατίας. Ανέφερε το άρθρο του κ. Διαμαντόπουλου:
Προδικτατορικά, τα σκληρά χρόνια του μετεμφυλιακού κράτους της Δεξιάς, ο Πρόεδρος -που δεν είχε κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό ούτε χαρακτηριζόταν από ιδιαίτερη γλωσσομάθεια- υπήρξε επανειλημμένα άτυχος υποψήφιος βουλευτής Αχαΐας της ΕΡΕ. Μεταδικτατορικά στην εσωκομματική σύγκρουση Ράλλη-Αβέρωφ του 1980 υποστήριξε τον δεύτερο, απέναντι στον οποία διεκδίκησε ανεπιτυχώς την ηγεσία της ΝΔ το 1981. Ανεπιτυχώς διεκδίκησε την ηγεσία του κόμματος αυτού -από το οποίο αποσχίστηκε στη συνέχεια- και απέναντι στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη το 1984.
Ως ενεργός πολιτικός, επικεφαλής ενός μικρού προσωποπαγούς κόμματος που ίδρυσε μετά την αποχώρησή του από τη ΝΔ, δεν απέφυγε στάσεις δηλωτικές μικροψυχίας και εμπάθειας, ιδιαίτερα μετά την προς το πρόσωπό του στάση του Μητσοτάκη, που του απέσπασε τον μοναδικό εκλεγμένο στεφανοπουλικό βουλευτή, χάρη στον οποίο ο εκ Χανίων πολιτικός είχε καταφέρει να αναδειχθεί πρωθυπουργός. Ενώ συνέπλευσε με την κομμουνιστική και την κομμουνιστογενή Αριστερά για την επιβολή ολοσχερώς αναλογικού εκλογικού συστήματος, το οποίο η πολιτική κοιτίδα της καταγωγής του, το Λαϊκό Κόμμα (αλλά και όλα τα διάδοχα αυτού κομματικά σχήματα που διαδοχικά εξέφρασαν την ελληνική συντηρητική παράταξη) πάντα απέρριπταν ως θεσμική βόμβα στα θεμέλια του δημοκρατικού πολιτεύματος…
Και μετά συντελέστηκε μετάλλαξη… Από την πρώτη στιγμή που εκλέχτηκε στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα της Δημοκρατίας, δεν μπήκε απλώς στο πετσί του νέου -υπερκομματικού- ρόλου του. Μια απίστευτη μεγαλοσύνη ψυχής, ένα αδιανόητο πολιτικό μεγαλείο, μια ανεπιτήδευτη μεγαθυμία προς τους πάντες και μια εκπληκτική ικανότητα έκφρασης του εθνικού όλου, χωρίς όμως εθνικιστικές αμετροέπειες ή φαφλατάδικες απειλές προς άλλες χώρες, διασφάλισαν στον εκ Πατρών αρχηγό του κράτους μια θέση στην καρδιά των Ελλήνων, τέτοια που ουδέποτε προσέγγισε και είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν ποτέ προσεγγίσει οποιοσδήποτε άλλος κάτοχος του ύψιστου πολιτειακού θώκου της χώρας μας…
Σήμερα, 20 Νοεμβρίου, συμπληρώνονται επτά χρόνια αφότου έφυγε από τη ζωή για να μπει στις ολόχρυσες σελίδες της Βίβλου της Ιστορίας. Ως απόλυτη έκφραση του δημόσιου ήθους, που κάθε Ελληνας θα ήθελε να διαπερνά πλήρως την πολιτική ζωή της χώρας.
Στη λιτή τελετή εκδημίας του, που πραγματοποιήθηκε στον Αγιο Δημήτριο Ψυχικού, εκφωνήθηκαν τρεις επικήδειοι. Τον ένα τον εκφώνησε, κατ’ επιταγή της Ιστορίας θα έλεγα, η πιο εμβληματική φυσιογνωμία της ελληνικής Αριστεράς, ο -πολιτικά πανέντιμος, ανεξαρτήτως των σκέψεων που ο καθένας θα μπορούσε να έχει για την ευφυΐα κάποιων τοποθετήσεών του -Μανώλης Γλέζος. Και ήταν η έκφραση σεβασμού της μεγάλης αυτής παράταξης προς μια γρανιτώδη ηθική οντότητα, αρχικά «της αντίπερα πολιτικής όχθης», που ωστόσο μεγαλύνθηκε και ήρθη υπεράνω παρατάξεων και κομμάτων, για να καταστεί απόλυτο εθνικό κεφάλαιο. Τον δεύτερο, κατά θεσμική επιταγή, τον εκφώνησε ο τότε ΠτΔ… (Μόνο που ο αποδίδων την ύστατη τιμή ήταν τόσο λίγος, τόσο μικρός, τόσο λιλιπούτιος σε σχέση με τον τιμώμενο…). Τέλος, τον τρίτο επικήδειο, κατ’ επιλογή της οικογένειας του Προέδρου, τον εκφώνησε ο πλέον ασήμαντος όλων: Η ταπεινότητά μου… Βρήκα έτσι την ευκαιρία -παρουσία του τότε πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος πρόσφατα είχε κάνει τη μεγάλη τούμπα, αφού προηγουμένως είχε απαριθμήσει όλα τα μουσικά όργανα, στον ρυθμό και υπό τους ήχους των οποίων θα έκανε δανειστές και εταίρους να «χορεύουν»- να αναφερθώ σε έναν δημόσιο άνδρα, έναν θεσμικό αξιωματούχο-εκφραστή της εθνικής ψυχής που ουδένα ποτέ απείλησε, ουδέποτε εκφράστηκε με αμετροέπεια για οποιονδήποτε, ούτε απηύθυνε πουθενά ‘’αυστηρές προειδοποιήσεις’’. Κάθε λέξη του οποίου, όμως, είχε βαρύτητα, προκαλούσε σεβασμό και αποσπούσε την προσοχή εχθρών και φίλων.
Πρόεδρε, δεν θα υπάρξει ποτέ αρκετά δυνατό ευχαριστώ με το οποίο το έθνος θα μπορέσει να σου εκφράσει την ευγνωμοσύνη του για την παρακαταθήκη σου…».
Η «Πελοπόννησος» και το pelop.gr σε ανοιχτή γραμμή με τον Πολίτη
Η φωνή σου έχει δύναμη – στείλε παράπονα, καταγγελίες ή ιδέες για τη γειτονιά σου.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
