Κωνσταντίνα Γιαχαλή: «Αγαπώ την κωμωδία γιατί γελάς με κάτι που στη ζωή θα σε πονούσε»
Γεννήθηκε στην Πάτρα, πήγε στην Αθήνα για σπουδές, εκεί ξεκίνησε ως ηθοποιός, αλλά η σεναριογράφος μέσα της διεκδίκησε ν’ ανθήσει. Οπως και έγινε. Γράφει για το θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, όπου έχει υπογράψει πολλές επιτυχημένες σειρές. Με το πρώτο της βιβλίο «Ποτέ δεν ξέρεις» (εκδ. Αρμός) μας φτιάχνει, πραγματικά, τη διάθεση. Ξέρει, άλλωστε, πολύ καλά τη σημασία που έχει το γέλιο για όλους μας. Η Κωνσταντίνα Γιαχαλή μιλά στην «Π».
Ας ξεκινήσουμε με ένα φλας μπακ. Η Πάτρα κι εσείς. (Μνήμες καλές και κακές, την επισκέπτεστε);
Μνήμες πολλές, η διαδρομή απ’ το καφενείο του πατέρα μου, πίσω απ’ την Παντάνασσα, στο Πολυκλαδικό περνώντας μέσα απ’ το Μαρκάτο. Η πλατεία Αγίου Γεωργίου που έπαιζα μικρή. Οι σκάλες της Γεροκωστοπούλου. Το Καρναβάλι. Τα Λαϊκά Αναγνωστήρια στην Μαιζώνος με την υπέροχη Μαντώ που μου έμαθε να διαβάζω λογοτεχνία. Το σινεμά Παλλάς στη Γούναρη που είδα τις πρώτες μου ταινίες. Η βόλτα στον Παντοκράτορα. Δεν έχω κάποια κακή μνήμη απ’ την Πάτρα, ίσως γιατί μεγαλώνοντας επιλέγεις να θυμάσαι μόνο τα καλά. Την επισκέπτομαι όσο πιο συχνά μπορώ, έχω οικογένεια και φίλους εδώ.
Πότε και με ποια αφορμή άρχισε να «παίζει» ως σενάριο η συγγραφή σεναρίων ως επαγγελματική ενασχόληση και πόσο εύκολος ήταν ο δρόμος;
Ξεκίνησα σαν ηθοποιός, αλλά απ’ την αρχή ένιωθα πως κάτι έλειπε. Οσο καλά κι αν πήγαινε η πρόβα ή η παράσταση αυτό το αίσθημα έλλειψης δεν έλεγε να φύγει. Κάτι δεν ήταν εκεί και δεν ήξερα τι είναι. Μετά από μια οντισιόν που δεν πήγε καλά, μια φίλη με προέτρεψε να γράψω. Το πρώτο μου θεατρικό βραβεύτηκε, ανέβηκε και μου άνοιξε τον δρόμο για την τηλεόραση. Από κει και πέρα το ένα έφερε το άλλο κι όλα ήταν πια εκεί, δεν έλειπε τίποτα. Ακόμα κι αν ο δρόμος δεν ήταν πάντα εύκολος (ποιος είναι άλλωστε;) είμαι πολύ τυχερή που δεν τον έχασα.
Σεναριογράφος επιτυχημένων τηλεοπτικών σειρών, με πιο πρόσφατη τη ρομαντική κωμωδία της ΕΡΤ1 «Κι όμως είμαι ακόμα εδώ». Τι αγαπάτε στη συγγραφή σεναρίων (και κινηματογραφικών) και δη αυτών που χαρίζουν γέλιο;
Αυτό που αγαπάω πιο πολύ είναι που για μήνες ολόκληρους κάνω παρέα με ανύπαρκτους ανθρώπους, διαλέγω τι θα ζήσουν και τι θα πουν, τι θα θέλουν και τι θα κάνουν για να το αποκτήσουν κι αυτοί μερικές φορές διαφωνούν και προτείνουν κάτι άλλο κι εγώ γράφω, σβήνω, παίζω και μαθαίνω κι αυτοί όλο και ζωντανεύουν και περνάμε πολύ ωραία.
Η κωμωδία είναι το αγαπημένο μου είδος γιατί σου δίνει την επιλογή που πολλές φορές δεν σου δίνει η ζωή, να γελάσεις με κάτι που κανονικά θα σε πονούσε ή θα σε έκανε να ντραπείς ή θα σε κατέβαλλε.
Ηρθε η ώρα, λοιπόν, να γράψετε βιβλίο. Πώς προέκυψε το «Ποτέ δεν ξέρεις»; Παρεμπιπτόντως, θα γινόταν ωραίο σενάριο…
Ευχαριστώ πολύ. Χαίρομαι που το λέτε γιατί για σενάριο ξεκίνησε. Ηταν το πρώτο μου που δεν στάθηκε τυχερό. Επειδή όμως είχαμε φτάσει μια ανάσα πριν τα γυρίσματα, είχα επεισόδια, την ιστορία απ’ την αρχή ως το τέλος κι άπειρες σημειώσεις. Με τόσο υλικό οι χαρακτήρες έχουν παραπάρει ζωή και -όπως έμαθα στην πορεία- σε τσιγκλάνε συνέχεια για να γράψεις την ιστορία τους. Αρχισα το 2017 να γράφω το βιβλίο στα διαλείμματα απ’ τη δουλειά μου, ήταν η ξεκούρασή μου και πέρναγα πολύ ωραία κάθε φορά που το έπιανα. Κάποια στιγμή, χωρίς σχεδόν να το καταλάβω, έφτασε και στο τέλος του.
Τοποθετήσατε την ιστορία σας σε μια χρυσή εποχή: 2004. Γιατί;
Ηταν μια σημαντική χρονιά για τη χώρα (Ολυμπιακοί Αγώνες, κερδίσαμε το Euro) και στην προσωπική μου ιστορία κομβική χρονιά, τότε ξεκίνησε η πορεία μου στο γράψιμο. Θυμάμαι μια χρονιά που όλα έβραζαν από προσμονή και σιγουριά πως κάτι ωραίο μάς περιμένει να το ζήσουμε.
Η 33χρονη ηρωίδα σας, η Κατερίνα, «καμένη» από τις μέχρι τότε σχέσεις της, αντιδρά έως και παλαβιάρικα όταν συναντά τον σωστό έρωτα, «ταλαιπωρώντας» τους φίλους της. Κι εδώ πρωταγωνιστής το χιούμορ. Ποιο το «στοίχημά» σας;
Η Κατερίνα είναι πολύ τυχερή γιατί έχει φίλους που την ξέρουν καλά, την ανέχονται κι είναι αποφασισμένοι να μην την εγκαταλείψουν. Παίρνουν το θέμα πάνω τους και δεν σταματάνε ακόμα κι όταν η Κατερίνα τούς τα κάνει όλα άκυρα. Πόσοι από μας δεν έχουμε φίλους ή δεν είμαστε οι ίδιοι σαν την Κατερίνα; Να της λες ξανά και ξανά τα ίδια, να κάνει ξανά και ξανά τα ίδια λάθη.
Το στοίχημα ήταν να κρατήσω έναν καθρέφτη και να την/μας δούμε με υπομονή, συμπάθεια και χιούμορ. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που φοβούνται σαν την Κατερίνα κι είναι τυχεροί όταν έχουν φίλους να βοηθήσουν χωρίς να επικρίνουν.
Ο φόβος του έρωτα «χτυπάει» και άνδρες ήρωές σας. Η εποχή μας, θεωρείτε, κάνει πολύπλοκο ένα θέμα που θα έπρεπε να είναι απλό, ή εμείς;
Νομίζω εμείς. Σε κάθε εποχή. Κι οι τροβαδούροι κάτι φοβόντουσαν και το έριχναν στο τραγούδι αντί να ανέβουν στο κάστρο. Και δεν ήταν πάντα ο δράκος.
«Και μετά από μια τέτοια χρονιά, με τόσα θαύματα… τι θα μπορούσε να μην πάει καλά;» διαβάζουμε. Σήμερα, οι ήρωές σας θα ήταν 50άρηδες. Κάθεστε μαζί τους σε ένα μπαράκι. Πώς θα ήταν; Τι θα σας έλεγαν;
Τι ωραία ιδέα! Αν και τώρα δεν θα άντεχαν το ξενύχτι! (χαχα) Νομίζω πως θα μου έλεγαν πόσο τυχεροί ήταν που έζησαν την Ελλάδα σε μια εποχή που δεν ρωτάγαμε με αγωνία «έχεις δουλειά;». Που υπήρχαν λεφτά κι ευκαιρίες και λέξεις όπως πανδημία και καραντίνα ήταν για sci -fi ταινίες. Που χαλούσαν άπειρες εργατοώρες να μιλάνε για τους έρωτές τους και δεν υπήρχε περίπτωση να σχολάσουν και να μη πάνε για ποτό. Και νομίζω πως στο τέλος θα μου έλεγαν τις ανησυχίες τους για το μέλλον των παιδιών τους.
Εσείς πώς ξορκίζετε τους φόβους σας, σε περιόδους ζόρικες και με τι βλέμμα ατενίζετε το μέλλον;
Εγώ είμαι φύσει αισιόδοξη στα όρια χαζομάρας και θέσει αισιόδοξη γιατί έχω δύο παιδιά. Οφείλω να είμαι αισιόδοξη για τον κόσμο που τα έφερα. Σε ζόρικες περιόδους κάνω υπομονή, κάθομαι πάνω στη βεβαιότητα πως όλα θα πάνε καλά και την κλωσσάω με ελπίδα κι επιμονή. Αρνούμαι να σκεφτώ άσχημο τέλος. Και δεν ασχολούμαι με το μέλλον. Κοιτάω μόνο το παρόν, ό,τι έχω δηλαδή.
Σχέδιά σας προσεχώς;
Μπάνια, παγωτά και βιβλία. Από Σεπτέμβρη ξεκινάω να γράφω μια ταινία. Κι ανυπομονώ.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
