Μαρία Αξιώτη: Με τσαμπουκά, πίστη, δύναμη και ψυχή
Η Μαρία Αξιώτη μιλάει «από καρδιάς» στην «Π».
Γυναίκα με τσαγανό και πείσμα, δίνει στο «γιαβρίμ» της όλο της το είναι, μαγειρεύοντας θεσπέσια πολίτικα πιάτα και ξεχειλίζοντας από χαρά όταν οι πελάτες της γίνονται μια παρέα. Γνήσια μαχήτρια, έχει αποδείξει ότι στις τρικλοποδιές της ζωής, και να πέσει, ξανασηκώνεται και προχωράει -ακόμα πιο δυνατή. Η Μαρία Αξιώτη μιλάει «από καρδιάς» στην «Π».
Ποιες οι εντονότερες μνήμες από τα παιδικά σας χρόνια;
Ολες οι όμορφες αναμνήσεις μου είναι από το σπίτι των παππούδων μου. Αυτοί με μεγάλωσαν. Μεσ’ στα πόδια της γιαγιάς ήμουν, ως το πρώτο εγγόνι, και θυμάμαι έντονα τις μυρωδιές και τα μαγειρέματα. Σμυρνιά ήταν η γιαγιά μου…
Αρα ήσασταν μέσα στην κουζίνα από μικρή…
Βέβαια. Και τα αδέλφια μου είναι μάγειρες. Κανένας από τους τρεις μας δεν ξέφυγε. Καθένας όμως στο είδος του. Ο Κώστας στις πιο γκουρμέ γεύσεις, ο Χάρης καθηγητής μαγειρικής στα ΙΕΚ, εγώ στην παραδοσιακή κουζίνα -δεν την αλλάζω με τίποτα.
Συνεπώς η ενασχόλησή σας με την εστίαση ήρθε ως φυσικό επακόλουθο;
Ναι, γιατί μου «έβγαινε». Εργάστηκα χρόνια ως μαγείρισσα σε όλα τα μεγάλα μαγαζιά της Πάτρας.
Πότε, λοιπόν, γεννήθηκε το «γιαβρίμ» και γιατί το βαφτίσατε έτσι;
Αποφάσισα να ανοίξω τον δικό μου χώρο πριν από τέσσερα χρόνια. Ηταν επιθυμία του γιου μου, ο οποίος έχει φύγει για το μεγάλο ταξίδι. Εβλεπε ότι κουραζόμουν πάρα πολύ στα ξένα μαγαζιά και με προέτρεπε «Μάνα, κάνε κάτι δικό σου, αφού μπορείς!». Ηταν η μεγάλη του αγωνία. Κι όταν έφυγε το παιδί μου, πήρα την απόφαση. Γι’ αυτό και ονόμασα έτσι το μαγαζί. «Γιαβρίμ μου, πασάκο μου» φώναζα το παιδί μου. Κι έχω δώσει την ψυχή μου εδώ μέσα. Δε ζω χωρίς αυτό το μαγαζί. Με τα πάνω του, με τα κάτω του, με τις δυσκολίες του, είμαι όλη μέρα μέσα εδώ…
Πώς θα περιγράφατε τη διαδρομή σας αυτά τα τέσσερα χρόνια, με τα ωραία και τα άσχημα;
Δε θα την πω δύσκολη, θα την πω δημιουργική. Το μαγαζί ήταν το φάρμακό μου, η ζωή μου όλη, γι’ αυτό και λέγεται «από καρδιάς…». Ολα εδώ μέσα έχουν γίνει από καρδιάς. Κι ο κόσμος καταλαβαίνει ότι αυτό που προσφέρω, το προσφέρω με πολλή αγάπη, με πολλή ψυχή. Μαγειρεύω 5-6 μερίδες την ημέρα, αλλάζω το μενού μου σε καθημερινή βάση, φτιάχνω γλυκό του κουταλιού και το προσφέρω στους πελάτες μου… Και το παλεύω έτσι. Και πάει καλά. Ο κόσμος έχει αγκαλιάσει το μαγαζί. Δεν έχω παράπονο…
Ποιο είναι το «μυστικό»; Πέρα από την πολίτικη κουζίνα με τα μπαχάρια της, φυσικά…
Το ότι οι θαμώνες γίνονται μια παρέα στο τέλος. Και θεωρώ δική μου αυτή την επιτυχία, γιατί προσπαθώ το ένα τραπέζι να το φέρνω σε επαφή με το άλλο, ώστε να δημιουργείται αυτή η οικογενειακή ζεστασιά. Χαίρομαι πραγματικά όταν μια παρέα γνωρίζει τη διπλανή της, μιλάνε, δανείζει η μία π.χ. το αλατοπίπερο στην άλλη… Μ’ αρέσει πολύ αυτή η επικοινωνία μεταξύ των πελατών και περνάμε πολύ καλά. Και παρότι μπορεί να δεις εδώ πελάτες από 35 μέχρι 105 χρονών, τελικά, γινόμαστε όλοι συνομήλικοι: 35άρηδες(!). Και είμαι πολύ ευχαριστημένη γιατί έχω στήσει το μαγαζί όπως ακριβώς το φανταζόμουν. Είναι αυτό που με γεμίζει και δε θα το άλλαζα με καμιά δουλειά, ακόμα κι αν μου έδιναν τα δεκαπλάσια απ’ όσα βγάζω!
Δοκιμάσατε -και πέτυχε- να βάλετε και μια μουσική πινελιά.
Ναι, το ξεκίνησα δειλά-δειλά, σε μέρες εορτών, σε μεσημεριανές, ή κάποια βράδια που μαζεύονταν φίλοι με κιθάρα, μπουζουκάκι… τελείως παρεΐστικα. Και παραμένει παρεΐστικο, καθόλου επαγγελματικό. Το έχουμε καθιερώσει τις Παρασκευές τα βράδια, είτε με ένα μπουζούκι είτε με μια κιθάρα, ή ένα ακορντεόν ή ένα φλάουτο, συμμετέχει ο κόσμος και περνάμε πολύ ωραία όλοι μαζί!
Πόσο εύκολο είναι για μια γυναίκα να κρατά το τιμόνι ενός μαγαζιού και μάλιστα σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο;
Δεν θεωρώ τώρα πια ότι είναι τόσο ανδροκρατούμενος, είμαστε αρκετές γυναίκες στον χώρο. Και δεν νομίζω ότι είναι θέμα φύλου, είναι θέμα χαρακτήρα. Με τσαμπουκά, πίστη, δύναμη και ψυχή μπορεί άνετα να τα καταφέρει μια γυναίκα εξίσου καλά με έναν άνδρα. Θεωρώ ότι οι γυναίκες είναι πολύ πιο άξιες από τους άνδρες σε κάποια πράγματα γιατί έχουν περισσότερο τσαγανό και περισσότερη δύναμη. Αμα αγαπάς αυτό που κάνεις, το παλεύεις, το στηρίζεις και προχωράς. Οτιδήποτε πιστεύουμε πραγματικά, μπορούμε να το καταφέρουμε -κι αυτό ισχύει για όλους τους τομείς της ζωής μας.
Και στα δύσκολα;
Δεν το βάζουμε κάτω για κανένα λόγο. Μπορεί να πέσουμε, αλλά πρέπει απαραιτήτως να ξανασηκωθούμε και να προχωρήσουμε. Με πίστη και θέληση, όλα γίνονται.
Τι σας κάνει να χαμογελάτε;
Τα πάντα γύρω μου, τα λουλούδια που λατρεύω, τα εγγόνια μου από την κόρη μου, δυο υπέροχα πλάσματα που είναι ό,τι αγαπάω στη ζωή μου περισσότερο απ’ όλα -είναι η δύναμή μου. Οπως λέει και το τραγούδι της Ζουγανέλη που μου αφιερώνει η κόρη μου κάθε μέρα: «Η δύναμή μου»…
Και το δικό σας τραγούδι;
Οι «Συνταγές μαγειρικής». Οταν το πρωτάκουσα από ένα ραδιοφωνάκι, την ώρα που δούλευα σε κάποιο μαγαζί -ήταν η περίοδος που είχε φύγει παιδί μου-, σοκαρίστηκα. Νόμιζα ότι οι Χαΐνηδες το είχαν γράψει για μένα!
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
