Χρήστος Αναστασόπουλος «Μουσική και γραφή με έχουν σώσει από τη λήθη»
Ευαισθησία, τρυφερότητα, ενσυναίσθηση, αγωνία για την απειλούμενη γη και τον πληθυσμό της ξεδιπλώνονται μέσα από τη γραφή του, που συγκινεί, προειδοποιεί, ευαισθητοποιεί, ηχεί εκκωφαντικά. O Χρήστος Αναστασόπουλος, γεννημένος στην Πάτρα, μόνιμος κάτοικος Βερολίνου, μας χαρίζει ακόμα ένα διαυγές σαν κρύσταλλο βιβλίο με τίτλο «Προσοχή εύθραυστα» (εκδ. Φιλύρα») για το οποίο -και όχι μόνο- μιλάει στην «Π».
35 αφηγήματα εν είδει επιστολών με παραλήπτες: γυναικεία φύση, αντρική φύση, παιδί- και διεύθυνση αποστολέα την πόλη μετοίκησης (Βερολίνο) και τη γενέθλια πόλη (Πάτρα). Τι ώθησε τον αποστολέα τους να απευθύνει αυτά τα μηνύματα και ποια η προσδοκία του;
O αποστολέας και συγγραφέας των κειμένων αυτών είναι παράλληλα και αγγελιοφόρος μηνυμάτων. Ενας τριπλός ρόλος μου σε αυτήν τη συλλογή! Για την έκδοση της οποίας επέμενε υπέρ το δέον η εκδότριά μου κ. Ευγενία Κάπου και την ευχαριστώ.
Η μοναδική προσδοκία που έχω, τώρα, είναι οι πιθανοί και… απίθανοι αναγνώστες των κειμένων να προσεγγίσουν και αυτοί τα δικά τους «εύθραυστα» -και συνεπώς ελάχιστα μα σημαντικά- και να τα προστατεύσουν μέσα σε αυτήν την πολεμική παγκόσμια, αυτοκαταστροφική κοινωνία που ζούμε. Να τα διασώσουμε αφού τα «εύθραυστα» του καθενός μας είναι αυτά που θα μας βοηθήσουν ως στέρεες βάσεις να χτίσουμε τη νέα καλύτερη συνειδητότητα-κοινωνία.
Οι ιστορίες σας αποτυπώνουν τη σκληρή πραγματικότητα και τις συνέπειές της στους ανθρώπους όλου του κόσμου. Η ευθραυστότητα πόσο απέχει, σήμερα, από τον θρυμματισμό;
Η απόσταση είναι πραγματικά ελάχιστη. Αν θρυμματιστούν τα «εύθραυστά» μας τότε παραδινόμαστε στην απόλυτη λήθη, στην ανυπαρξία του θανάτου.
Συνοδεύετε τα αφηγήματά σας με επιλεγμένα ξένα και ελληνικά κομμάτια. Θα μας πείτε γι’ αυτό το «δέσιμο» γραφής και μουσικής;
Η υπέρτατη των τεχνών είναι η μουσική. Χάρη σε αυτήν την απόλυτη τέχνη έχω μέχρι τώρα σωθεί από τη λήθη. Τι πιο ωραίο και έξυπνο, λοιπόν, από το να τη συνδυάσω και με τα κείμενά μου, κάποια μάλιστα από τα οποία τα έχω μέσα από τη μουσική εμπνευστεί.
«Ο Ρομπέν των αποαναπτυγμένων δασών», που φωτογραφίζει την ολέθρια επίδραση των «ανθρώπων της ανάπτυξης» στη φύση, και όχι μόνο, δεν θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρος. Πιστεύετε ότι μπορεί να ακουστεί -και να εισακουστεί- η κραυγή της γης;
Η εύθραυστη γη μας έχει πια αρρωστήσει. Σαφώς και κραυγάζει. Η διαφορά είναι ότι η φύση λειτουργεί μέσα από την αρχή της συμπαντικής δικαιοσύνης, ενώ οι κοινωνίες μας μέσα από την ανθρώπινη δικαιοσύνη, που αυτή είναι που μας έχει οδηγήσει στην καταστροφή του περιβάλλοντος.
Εκτός από τον Ρομπέν, από τις σελίδες σας παρελαύνουν, επίσης, ο Μικρός Πρίγκιπας (βαθιά θλιμμένος με όσα βλέπει), ο Κοντορεβιθούλης, η Κοκκινοσκουφίτσα, ο Ποπάι… Τι είναι για εσάς αυτοί οι ήρωες;
Οι παιδικοί μου ήρωες, αυτοί και άλλοι τόσοι, ανήκουν στα «εύθραυστά» μου. Είναι δηλαδή η μαγιά μου γι’ αυτόν τον άλλο καινούργιο κόσμο που θα προκύψει μετά την καταστροφή.
«Το μαγικό της γραφής ευτυχώς ακόμα με συνοδεύει» διαβάζουμε. Πώς λειτουργεί στις δικές σας εύθραυστες καταστάσεις;
Μετά, λοιπόν, τη μουσική έρχεται η γραφή. Μέσω αυτής συνειδητοποιώ και άρα διασώζω τα ελάχιστα και σημαντικά μου. Ξαναθυμάμαι δηλαδή ποιος ήμουνα σαν παιδάκι. Το διασώζω έτσι από την προσωπική μου λήθη, το επαναφέρω γράφοντας και συνεχώς το ρωτώ τι πραγματικά ήθελε να κάνει στη ζωή του. Η γραφή δεν είναι τίποτα άλλο από τον διάλογο με τον εσωτερικό μου εαυτό, βασικό μέρος του οποίου είναι και το παιδί που ήμουνα, αλλά κατά κάποιον τρόπο ακόμη παραμένω.
Αγάπη. Ξεχειλίζει απ’ αυτήν το βιβλίο σας. Ο -δικός σας- ορισμός της;
Σε έναν πρώτο ορισμό, η αγάπη αντιπαρέρχεται, αντιτίθεται στον φόβο. Στο συναίσθημα εκείνο που μας «κλείνει» ερμητικά και έτσι δεν τολμάμε να επιτελέσουμε καμιά πράξη ενότητας, αλληλεγγύης με τους άλλους. Μετά από χρόνια συνειδητοποιώ όμως ότι η αγάπη είναι απλώς η συμπαντική δικαιοσύνη. Είναι δηλαδή αυτή η μη πεπερασμένη, αρχετυπική δύναμη που διατηρεί το σύμπαν ως έχει. Η φύση, τα ζώα και τα φυτά λειτουργούν με αυτήν τη δύναμη. Και παρόλο που δεν λένε ποτέ «άνθρωπε σ αγαπώ», εμείς αυτό βιώνουμε από αυτά. Για να γίνουμε μέτοχοι αυτής της δύναμης, οφείλουμε να συντονιστούμε στα μικροχέρτζ της φύσης. Διαδικασία όμως πολύ δύσκολη διότι απαιτεί, ανάμεσα στα άλλα, και τη λειτουργία μέσα μας της σιωπής. Μιας ενεργητικής σιωπής που έχει τη δύναμη να μας απαντήσει σε οτιδήποτε μας απασχολεί.
Εστω ότι ποδηλατείτε στα σύννεφα. Τι σας φοβίζει περισσότερο μήπως αντικρίσετε, κάποια στιγμή, στη γη;
Πάντα θα ποδηλατώ στην γη, όπως και κάνω καθημερινά, όλες τις εποχές του χρόνου, εδώ στο Βερολίνο που ζω με την οικογένειά μου. Οφείλω να συνεχίσω να ποδηλατώ στη γη, γιατί μόνον έτσι θα διασώσω τα «εύθραστά» μου και πιθανόν να καταφέρω να συντονιστώ με την απόλυτη αγάπη της εύθραυστης γης μας, για τη διάσωση της οποίας όλοι μας οφείλουμε σκληρά να αγωνιστούμε.
Σας ευχαριστώ πολύ κ. Κουνινιώτη για τις πραγματικά «εύθραυστες» ερωτήσεις-σκέψεις σας.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
