Απλούστερα μιλώντας
Του Κωνσταντίνου Μάγνη, Διευθυντή Σύνταξης της εφημερίδας «Πελοπόννησος».
Μεσανατολικό: Μεταβλήθηκε και τα χρόνια σε παροιμιώδη έκφραση. Κι ας αφορά μια πολύχρονη, αιματηρή περιπέτεια που στοιχειώνει ανθρώπους, οικογένειες, κοινότητες, συνειδήσεις, ατομικές και συλλογικές. Το μαύρο χιούμορ δεν έχει τρυφερότητα. Κατέληξε ο όρος να σημαίνει το κωμικά άλυτο πρόβλημα: Η ιδέα των πληθυσμών που μάχονται μέσα στη σκόνη της ιστορίας, των αντίρροπων καταβολών, των αντίπαλων πολιτισμικών φορτίων, συνθέτοντας ένα κουβάρι με χαμένη αρχή και τέλος, καταλήγει ιλαροτραγική υπόμνηση της ατελούς φύσης του ανθρώπου και της παθογένειας του πολιτισμού. Στον οποίο οφείλουμε τα πάντα, όπως και τον όλεθρό μας. Αν δεν διαφέραμε υποχρεωτικά, λόγω καταγωγής και εθνοθρησκευτικών προσήμων, τα πράγματα θα ήταν ευκολότερα. Εκτός αν συνέβη το ανάποδο: Ο ανταγωνισμός για την επιβίωση μας οδήγησε σε επινόηση ιδεολογικοποιημένων και θεολογικών διαφορών, για να εξευγενίσουμε το αφήγημα και για να φανατίσουμε εαυτούς και αλλήλους με έγκριτο, εξιδανικευμένο πάθος.
Φυσικά και σου φαίνεται αηδής, αποκρουστική, φρικώδης η Χαμάς και οι συγγενείς της εκδοχές, καθ’ έξιν αποκεφαλιστές, καμικάζηδες, μισάνθρωποι, παραληρηματικοί. Είναι τέκνα και εγγόνια της οργής, αλλά η οργή έχει όρια. Σταματάει στα κατώφλια των σπιτιών, στις φιγούρες των παιδιών, στα σχολεία, στα νοσοκομεία. Όταν εισβάλλει και εκεί- μάλλον εισβάλλει κυρίως εκεί- αδυνατείς, και αρνείσαι, να αποδεχθείς συνηγορίες και ελαφρυντικά. Αλλά αυτό δεν ξεπλένει τη σκληρότητα, τη βάναυση διαχείριση και την εξοργιστική αδυναμία γνήσιας ειρηνευτικής πρωτοβουλίας της άλλης πλευράς. Εν μέρει βρήκε εκεί τον φανατισμό.
Εν μέρει τον δημιούργησε. Η όλη εικόνα μιας περίκλειστης, αμφιλεγόμενης κυριότητας περιοχής, είναι ένα σουρεαλιστικό εξάμβλωμα. Ο Δημιουργός επινόησε- κάτι καλύτερο δεν είχε, αν και παντοδύναμος- ένα σαρωτικό ντιλίτ, όταν τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο. Τη λύση δίνει ένας Κατακλυσμός, μια Πανδημία, μια έκρηξη ηφαιστείου με παλιρροϊκά κύματα, μια καταβύθιση Ατλαντίδας. Εδώ, ό,τι κάνει ο Μπάιντεν. Σε ένα συνονθύλευμα από ετερόκλητες στρατιωτικοποιημένες πολιτικές, από το Ισραήλ και τον Λίβανο έως τη Συρία και από την Τεχεράνη έως τα Εμιράτα, την Αίγυπτο και την Αγκυρα. Μόνο τα επώνυμα να μάθεις από όλους αυτούς, δεν θα’ χει μείνει Εβραίος και Παλαιστίνιος.
Λαοί χωρίς πατρίδα. Ελαττώματα της ιστορίες, σαν τις αλύπητες διαιρέσεις με τα στριφνά υπόλοιπα που μας γέμιζαν τα απογεύματα με τυραννικούς δεκαδικούς. Αλλοτε οι Ισραηλινοί, άλλοτε οι Παλαιστίνιοι, άλλοτε οι Κούρδοι και κάποτε όλοι μαζί. Τα προβλήματα είναι Παλαιά. Γεννήματα της Επιβολής και της απολυτότητας στις εθνικές επιδιώξεις. Τον πόλεμο θα τον κερδίσουν οι Ισραηλινοί, αλλά τι κέρδος θα είναι αυτό που θα συνεπάγεται η νίκη τους; Ο πόνος είναι ένα κύτταρο που αυτοδιπλασιάζεται και γεννά πόνο, το μίσος γεννά μίσος, η ματωμένη μνήμη γεννά ανάγκη και ηθικό καθήκον για εκδίκηση. Απλούστερα μιλώντας, Μεσανατολικό.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
