Κατερίνα Τασσύ: «Το θέατρο για μένα είναι ανάγκη»

Κρίστυ Κουνινιώτη

Η καρδιά της χτυπούσε, παιδιόθεν για το θέατρο κι αυτή του τη χάρισε πρόθυμα. Επί σκηνής ως ηθοποιός και πίσω από αυτή (σκηνοθέτης, επιμέλεια κίνησης), νευρώδης και αεικίνητη, είναι παράλληλα συνεταίρος σε καφέ. Η Κατερίνα Τασσύ συστήνεται στην «Π».

Τι θυμάστε εντονότερα από τα παιδικά σας χρόνια;

Τα καλοκαίρια μου στη Ζάκυνθο, που πήγαινα με την αδερφή μου στην κατασκήνωση της Καθολικής Εκκλησίας. Ολο παίζαμε! Κάθε απόγευμα χωριζόμασταν σε ομάδες και παίζαμε. Ηταν για εμάς τα δικά μας «παιχνίδια χωρίς σύνορα».

Σπουδάσατε στη Σχολή Καλών Τεχνών τμήμα Θεάτρου ΑΠΘ. Ηταν από μικρή το όνειρό σας;

Μου άρεσε από πολύ μικρή το θέατρο. Παίζαμε διαρκώς με την αδερφή μου και φίλους στα παιδικά πάρτι. Πάντα τα πάρτι «έκλειναν» με μια αυτοσχέδια παράσταση από εμάς τα παιδιά προς τους γονείς που έρχονταν να τα πάρουν. Είχα την τύχη η μαμά μου να αγαπάει πολύ το θέατρο και με πήγαινε συχνά σε παιδικές παραστάσεις. Θυμάμαι ακόμα τον «Οδυσσεβάχ» της Καλογεροπούλου και την «Ελίζα» με τη Μάνια Παπαδημητρίου, που τότε ήταν κοριτσάκι. Οταν ήρθε η ώρα της συμπλήρωσης του μηχανογραφικού, ήταν κάπως σαν μονόδρομος. Δεν μπορούσα να φανταστώ κάτι άλλο πέρα από τη σχολή Θεάτρου.

Δεν μείνατε, όμως, εκεί. Ακολούθησε και η LISPA.

Η LISPA ήρθε 8 χρόνια μετά την σχολή Θεάτρου ΑΠΘ. Ηρθε ως μια τεράστια ανάγκη μου να κάνω μια μετεκπαίδευση πάνω στο σωματικό θέατρο και στο devising. Αισθάνομαι πολύ ευγνώμων που οι γονείς μου με στήριξαν οικονομικά σε αυτή την επιλογή. Ηταν μέχρι ώρας η πιο δυνατή μου εμπειρία εκπαιδευτικά. Εκεί ένιωσα πως βρήκα μια συγκεκριμένη μέθοδο και οι ιδρυτές της σχολής, o Thomas και η Amy, προκαλούσαν δημιουργικές εκρήξεις στο μυαλό μου.

Εργαστήκατε ως ηθοποιός, βοηθός σκηνοθέτη, έχετε κάνει, επίσης, επιμέλεια κίνησης. Τι αγαπάτε στη δουλειά σας και πώς θα περιγράφατε την έως τώρα πορεία σας;

Το θέατρο για μένα δεν είναι αμιγώς δουλειά. Είναι ανάγκη. Το χρειάζομαι για να είμαι σε ισορροπία στην προσωπική μου ζωή. Αγαπώ την ομαδικότητα, το παιχνίδι και τη ζωντάνια που έχει, αυτόν τον παλμό που δημιουργείται με το κοινό σε κάθε παράσταση και που κάθε φορά είναι διαφορετικός.

Η πορεία μου, θα έλεγα, έχει δρόμο μπροστά της. Δεν σταματά ποτέ. Εχω κοντοσταθεί κι εγώ σε σημεία μην κάνοντας κάτι και άλλες φορές τρέχω με φρενήρεις ρυθμούς. Δεν έχω καταφέρει ακόμα να έχω ένα σταθερό ρυθμό. Ελπίζω σε αυτό.

Επιλέξατε την Πάτρα ως βάση επειδή…

Η αλήθεια είναι πως τα πράγματα ήρθαν κάπως τυχαία. Στην Πάτρα γεννήθηκα και μεγάλωσα, αλλά δεν κατευθυνόμουν εδώ για μόνιμη εγκατάσταση. Βέβαια, τι είναι μόνιμο στις μέρες μας; Η βάση της Πάτρας προέκυψε από 2 βασικούς λόγους: την ασθένεια της μαμάς μου και το καφέ Si Doux του οποίου είμαι συνέταιρος τα τελευταία 5 χρόνια. Τελικά εδώ γνώρισα και τον σύντροφό μου και κάναμε οικογένεια. Τώρα πού θα μας πάει αυτό το ταξίδι γενικότερα ουδείς γνωρίζει, κι εκεί είναι και η μαγεία.

Αυτή την εποχή, παρουσιάζεται στο Επίκεντρο η παιδική παράσταση «Το μεγάλο ταξίδι της Ραλλού», όπου «υπογράφετε» σκηνοθεσία-κίνηση-χορογραφίες. Εμπειρία/συναισθήματα;

Η Ραλλού είναι η πρώτη μου επαγγελματική σκηνοθεσία. Εχω πολλή χαρά γιατί ήταν κάτι πολύ δημιουργικό και πρωτόγνωρο. Είναι υπέροχο να κάνεις κάτι για παιδιά. Ευχαριστώ πολύ τη Δήμητρα Λαρεντζάκη που μου εμπιστεύθηκε το κείμενό της και την Ιλια Ράγκου που υποστήριξε αυτό το ταξίδι. Εγινε με πολλή αγάπη από όλους μας.

Πάμε και στον απαιτητικό ρόλο της μαμάς. Πώς τα καταφέρνετε με τις ποικίλες υποχρεώσεις σας; Χέρια ψηλά έχετε σηκώσει ποτέ;

Η ιδιότητα της μαμάς είναι σχετικά φρέσκια. Ο γιος μου, ο Ορέστης είναι μόλις 2 ετών και τον ευχαριστώ κάθε μέρα που υπάρχει γιατί με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Με τον σύντροφό μου προσπαθούμε να αλληλοϋποστηριζόμαστε ως προς τη γονεϊκότητα. Κάποιες μέρες βάζει περισσότερη πλάτη αυτός, άλλες εγώ. Χέρια ψηλά με την έννοια της παραίτησης, όχι, δεν έχω σηκώσει, παρά μόνο για λίγα λεπτά, εκείνα της απελπισίας. Γενικά είμαι νευρώδες άτομο και θέλω να είμαι σε «κίνηση» συνέχεια.

Τα όπλα σας στις δυσκολίες;

Οι άνθρωποι μου. Αυτοί είναι τα πιο δυνατά μου όπλα. Οι φίλοι μου, η αδερφή μου, ο σύντροφός μου. Και κάτι που έμαθα τα τελευταία χρόνια και το καλλιεργώ περισσότερο τώρα με τον γιο μου, η υπομονή.

Στόχοι/όνειρα;

Χαχαχαχχα, γελάω, γιατί μπορώ να κάτσω να σας γράψω μια κόλλα Α4 με όνειρα! Για την προσωπική μου ζωή έχω πολλά! Επαγγελματικά θα ήθελα τώρα που μεγαλώνει και ο μικρός να επιστρέψω πιο ενεργά στο θέατρο. Υπάρχει μια εκπαίδευση που σκοπεύω να ξεκινήσω από φέτος και που πιστεύω θα με οδηγήσει και σε άλλα μονοπάτια. Θέλω ακόμη -σας είπα, έχω πολλά- κάποια στιγμή να μου «επιτραπεί» να επιστρέψω στη LISPA για μια μετεκπαίδευση που θέλω καιρό τώρα να κάνω.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News