Ο νέος Μίκης
Ο διευθυντής σύνταξης της «Π» Κωνσταντίνος Μάγνης γράφει…
Γράφτηκαν τα πάντα για τον Θεοδωράκη, περίτεχνα, αυθόρμητα, ποιητικά, φιλοσοφικά, βιωματικά, περισπούδαστα, δραματικά, αλλά το καλύτερο από όσα έτυχε (όσα προλάβαμε) να διαβάσουμε εμείς ήταν ότι ο Θεοδωράκης συμπύκνωνε για όλους μας το περιεχόμενο της πατρίδας. Όλα όσα καθένας μας έχει αισθανθεί ως Ελλάδα, όσα εννοεί ως Ελλάδα, καθρεπτίζονταν στο πρόσωπο και στο έργο του Θεοδωράκη. Ποίηση, οίστρος, ηρωισμός, ερωτισμός, πόνος, φτώχια και καημός, φως, νερό, ιστορία, καταγωγή, γλώσσα, πάθος , δίψα για δικαιοσύνη αλλά και περηφάνια για την ελληνική ιδιότητα. Όλα αυτά δεν φεύγουν, φεύγοντας ο δημιουργός ως φυσική μορφή και ως σύμβολο, αλλά διαιωνίζονται χάρη στο έργο και τη μνήμη. Αλλά καθώς η ζωή συνεχίζεται και η κοινωνία μαζί με την ιστορία ρέουν αγκαλιαστά και στροβιλιστά στην κοίτη του μεγάλου ποταμού, αναζητάς τον επόμενο συμπυκνωτή και δεν τον βλέπεις. Ο Σαββόπουλος μίλησε για τον τελευταίο των μεγάλων. Πράγματι, η φυλή στερεύει από ιεράρχες του εθνικού γίγνεσθαι. Αλλά αυτό δεν συνέβη επειδή εξέλιπαν οι προσωπικότητες, αλλά επειδή δεν βιώνουμε κάποια μεγάλη, επική στιγμή, η οποία θα κάνει το κοινωνικό πνεύμα να φουσκώσει από τον βρασμό των συνθηκών και πάνω του να κυλήσει σαν σέρφερ του ατμού ο μεγάλος εκφραστής, που θα τρέφεται από την εποχή του και θα την τρέφει.
Όχι πως δεν ζήσαμε μεγάλα πράγματα. Από τις Ολυμπιάδες έως τις χρεοκοπίες, από τους υπερκαταναλωτισμούς, τα ποδοσφαιρικά και μπασκετικά τρόπαια μέχρι τις πανδημίες και τα δυστοπικά λοκντάουν βιώσαμε πρωτόγνωρες καταστάσεις, του ύψους, του βάθους, της παρωδίας, του μεγαλείου, του δράματος και της εκκωφαντικής αβεβαιότητας, μέσα στους κόλπους μιας κραυγαλέας αντίφασης ανάμεσα στην τρομερή τεχνολογική πρόοδο και την ατομική και συλλογική οικονομική κατρακύλα, με την τούρτα να συμπληρώνεται από την ανασφάλεια που προκαλούν τα μεταναστευτικά ρεύματα, οι συγκλονιστικές μεταβολές στη διδαχθείσα γεωγραφία, η κοσμογονική μεταβολή των διεθνών συσχετισμών. Αν θέλετε κι άλλα, σας βάζουμε και την κλιματική αλλαγή όπως βέβαια και την ελαστικοποίηση των κοινωνικών ηθών. Φαίνεται όμως ότι όλα ωχριούν μπροστά στον ήχο της ναζιστική μπότας ή την οργή για τον βιασμό της δημοκρατίας από τους δικτάτορες και τον κτηνώδη εσμό των ανθρωποφυλάκων τους. Ισως ο προηγούμενος αιώνας είχε το χαρακτηριστικό ότι το Κακό προβαλλόταν με όρους απολυτότητας και αυτό γεννούσε τις συνθήκες για μια απόλυτη αντίδραση και μια απόλυτη ανάγκη για στράτευση στη μεριά του Καλού. Οι μέρες μας έχουν σύγχυση, αμφισημίες και ρευστότητα, διακρίνονται από έλλειμμα πίστης και γοητευτικών ιδεωδών, ο ορθολογισμός είναι μια αξία, αλλά τι να τραγουδήσεις από δαύτον;
Οι μέρες μας θα βγάλουν άλλα τραγούδια και άλλα στιχάκια, θα μιλήσει μια άλλη τέχνη για αυτές. Ο καλλιτέχνης δεν θα είναι ψηλός, δεν θα είναι προφήτης, δεν θα καεί στουκάροντας με όχημα σε στύλο, δεν θα λατρευτεί σαν πολεμιστής, δεν θα θέλει καν να λατρευτεί. Το πρόβλημά του θα είναι ότι δεν θα θέλει ούτε να λατρεύει, και αυτό θα είναι το μήκος κύματός του, ενός κύματος που δεν θα αφρίζει, αλλά θα λυτρώνει και θα εξομολογεί. Θα είναι εκείνος που θα μιλήσει για τη νέα πατρίδα μας, που θα είναι ένα χρυσοπράσινο πριντ σκριν ριγμένο στο φέισμπουκ.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
