Τω καιρώ εκείνω

Πελοπόννησος Newsroom

Όταν η μνήμη μας ανακαλεί τα μεγάλα γεγονότα, η πρώτη σκέψη μας, που συνήθως εξωτερικεύεται είναι «πού ήμουν εγώ όταν αυτό συνέβη». Πώς με βρήκε ο σεισμός, η κήρυξη επιστράτευσης το 1974, ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου, ο θρίαμβος στο μπάσκετ το 1987 και στο ποδόσφαιρο το 2004. Κανένα γεγονός δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον άνθρωπο, γιατί τη σημασία στο γεγονός τη δίνει η επίπτωσή του. Η οποία ξεκινά από το πεδίο των εντυπώσεων, από την αρχική πρόσληψη. Χτυπάει η πόρτα σου, ανοίγεις και αντικρίζεις έναν γίγαντα, έναν άγιο, ένα τέρας, ένα πελώριο κύμα ιστορίας, εμάς δεν είχε χτυπήσει η πόρτα μας ακριβώς, αλλά ο καφετζής, την ώρα που μας έφτιαχνε τον απογευματινό καφέ, μας είπε ότι ένας ηλίθιος πήγε και έπεσε με ένα αεροπλάνο πάνω σε έναν ουρανοξύστη. Είναι δυνατόν να μην είδε κοτζάμ ουρανοξύστη; Όλα πιθανά είναι, απαντήσαμε εμείς, με τόσους εκκεντρικούς ή ατζαμήδες που έχουν αρπάξει με τον ανεμοπτερισμό, αλλά μέχρι να ανέβουμε από τον ημιόροφο στον όροφο, έχει πέσει κι άλλο αεροπλάνο σε ουρανοξύστη, οπότε είπαμε, στα καμάν, δεν γίνεται να πετάνε δύο τύποι την ίδια ώρα με την ίδια ποιότητα ηλιθιότητας.

Η 11^η Σεπτεμβρίου μας άφησε όλους άναυδους περίπου για τους ίδιους λόγους. Κυκλοφορήσαμε την επομένη με τον τίτλο «Αρμαγεδδών», αναζητώντας έναν όρο που μπορούσε να αποτυπώσει το αίσθημα για ένα συμβάν που ξεπερνούσε κάθε φαντασία, πέραν εκείνης των σχεδιαστών του. Μείναμε ενεοί ένεκα του δέους που προκαλούσε η καταστροφή, το πολλαπλό δράμα με απλούς ανθρώπους που εξολοθρεύονταν όπως τα μυρμήγκια με το άτσαλο περπάτημα του Κινγκ Κονγκ ή ως έμψυχα ανδρείκελα που τα κονιορτοποιεί η επιτάχυνση της βαρύτητας, έχοντας να διαλέξουν ανάμεσα στην απανθράκωση και την ανακοπή από ελεύθερη πτώση, η κατάρρευση ενός διπλού συμβόλου υπεροχής και ισχύος, η μεγαλομανία της στόχευσης, η παραφροσύνη του υπέρτατου μίσους που εξάλειφε κάθε αίσθηση σεβασμού στην ανθρώπινη ζωή.  Θέλετε κι άλλα;

Υπάρχουν. Ο φόβος απέναντι στο ενδεχόμενο ενός νέου, ασύμμετρου πολέμου όπου ο θάνατος καραδοκεί στο τρένο, στο αεροδρόμιο, στην πλατεία, στο συγκρότημα γραφείων, στη γέφυρα. Η αναμέτρηση με το αδιανόητο: Υπάρχει εκεί έξω ένας εχθρός που όχι απλά σε απεχθάνεται επειδή έτυχε να είσαι πολιτισμικά αυτό που είσαι, αλλά πεθαίνει ευτυχής που σε σκοτώνει, με μια απόλυτη πεποίθηση ότι θα αναστηθεί παρά χρήμα και θα προσγειωθεί στα πιλάφια του προφήτη. Πώς να τα βάλεις με έναν στρατό φανατικών που είναι διατεθειμένοι να πεθάνουν μέσα στις στάχτες του σπιτιού σου; Πού είναι ο θαυμαστός καινούργιος, υπερασφαλής κόσμος που μας υπόσχονταν τα πανηγύρια και τα πάρτι για την αλλαγή της χιλιετίας;  Το δάπεδο των ψευδαισθήσεων σκιζόταν όπως στις ταινίες του Τζέιμς Μποντ και εμείς βουλιάζαμε σε μια σελίδα καταστροφής της Καινής Διαθήκης, ανακαλύπτοντας ότι ο Κακός του έργου, ο οραματιστής της Απόλυτης Καταστροφής, είχε σάρκα και οστά, είχε βγει από το σενάριο και όχι απλά χτυπούσε την πόρτα που λέγαμε, αλλά την ισοπέδωνε με ένα αεροσκάφος.

Πέρασαν 20 χρόνια από τότε. Και έκτοτε ζήσαμε μια αλυσίδα από οικτρές και παταγώδεις διαψεύσεις βεβαιοτήτων. Η οικονομική κρίση, η πανδημία. Περάσαμε από την αναίρεση των ελευθεριών που προκάλεσε αναγκαστικά το κυνήγι του δράκου- μέτρα ασφαλείας ολούθε- στο άγριο πριόνισμα της καταναλωτικής μας επιφάνειας και το εξευτελιστικό μάδημα του κόσμου μας, και σε ια υπέροχη συνέχεια με μασκοφορία, αποκλεισμούς, νεκρές πόλεις και απαγόρευση αγγίγματος. Ο Γιαχβέ της Παλαιάς Διαθήκης είχε φαντασία με τις διάφορες πληγές που επιφύλαξε στον Φαραώ και τους πολίτες του βασιλείου, σαν τιμωρία της αλαζονείας σε συνέχειες. Δεν τελειώσαμε: Τα παγόβουνα λιώνουν και ο κόσμος θα πηγαίνει για ηλιοθεραπεία στη Βαλτική, όπου θα έχει πέντε μήνες καλοκαίρι: Αυτή τουλάχιστον η καταστροφή, ανάμεσα σε πλημμύρες και τυφώνες, θα έχει ευχάριστα διαλείμματα.

Πού ήσουν στις 11 Σεπτεμβρίου, εκείνο το μεσημέρι; Θυμάσαι. Αυτό που δεν ξέρεις, είναι πού βρίσκεσαι σήμερα. Αλλά δεν πειράζει. Σε είκοσι χρόνια θα το θυμάσαι κι αυτό.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News