Μια πασπάλα χιόνι…
* Η Μαίρη Σιδηρά είναι εκπαιδευτικός – φιλόλογος.
Μας ελέησε ο χειμώνας κι εμφανίσθη, ασπρίζοντας επιλεκτικά βουνοκορφές, ανανεώνοντας την υπόσχεση για μία ακόμη άνοιξη σε όλους εμάς τους νεοσύλλεκτους ή τις παλιοσειρές ραγιάδων, όλοι μας βαριά κοιμώμενοι τον ύπνο ούτε του δικαίου ούτε του αδίκου, καθώς δεν έχουμε ούτε την πληρότητα και τη σεμνότητα του πρώτου ούτε τη μπαμπεσιά του δεύτερου.
Να κάπως, μοιραία, μας ανταμώνει η απάθεια και κατόπιν, με το που μας σιμώνει αέρας αντίδρασης (για μια πιο απαιτητική ζωή, για μεγαλύτερη συμπαράσταση στους πάσχοντες, για έξοδο από το εγώ, για…), αμέσως ανάβει η θερμοκρασία του φόβου και χτυπά σαν εφιάλτης αγχώνοντάς μας, και τότε αγαλματοποιούμαστε και «γιατί να βγάλω εγώ τα κάστανα απ’ τη φωτιά» ή «εδώ δεν κουνιούνται οι συνδικαλιστές…» ή «μπορείς να μου πεις οι πνευματικοί άνθρωποι τι κάνουν;» ή ακόμη «τους είδαμε τους προκομμένους, κυβερνώντες και μη», κ.λπ., κ.λπ.
Λοιπόν, θυμήθηκα τον Μανώλη Αναγνωστάκη, που το ’71 με τους «Νέους της Σιδώνος» κατακεραυνώνει ειρωνικά τη μονομερή χρήση -και όχι τη συμβολή- της τέχνης στην ευαισθητοποίηση κατά της φρίκης.
Βέβαια, η ειρωνεία διαγράφει επάλληλους κι άλλοτε άτακτους κύκλους κι η ερμηνεία του δε σταματά εδώ, ούτε το ποίημά του άλλωστε: […] Καλά, με νόημα και ζούμε και τα τραγούδια σας/Τόσο, μα τόσο ανθρώπινα, συγκινημένα,/ Για τα παιδάκια που πεθαίνουν σ᾿ άλλην ήπειρο/ Για ήρωες που σκοτωθήκαν σ’ άλλα χρόνια,/Για επαναστάτες Μαύρους, Πράσινους, Κιτρινωπούς,/ Για τον καημό του εν γένει πάσχοντος Ανθρώπου. […]).
Εκατό ημέρες από την έναρξη των βομβαρδισμών στη Γάζα και καθώς ο υπεύθυνος της Unisef επισημαίνει πως «θα χρειαστούν χρόνια για να θεραπευτεί μια ολόκληρη γενιά τραυματισμένων παιδιών» κι ενώ ακόμη βγαίνουμε από την κρίση… και συνερχόμαστε -λένε- όσον αφορά σε ποικίλους οικονομικούς δείκτες, διάβασα για ένα κοριτσάκι που έχασε τη ζωή του τρώγοντας μια φέτα ψωμί μπροστά στα μάτια του πατέρα της. Η μαμά είχε ήδη χαθεί κι ο μπαμπάς με το παιδί φιλοξενούνταν…
Μια πασπάλα επιλεκτική έρριξε ο Χειμώνας σε κάτι βουνοκορφές, ίσως λίγο περισσότερο στα Χιονοδρομικά απ’ ό,τι διαβάζω…
Αν δε δούμε τον άνθρωπο στα μάτια, Ανοιξη δε βλέπουμε, έτσι τουλάχιστον μου φαίνεται…
* Η Μαίρη Σιδηρά είναι εκπαιδευτικός – φιλόλογος.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
