Τατιάνα Αβέρωφ: «Με το χιούμορ σχολιάζω και εξορκίζω τα κακώς κείμενα»
Ο έρωτας που είχε με την Αγκάθα Κρίστι ως έφηβη, έχει ξυπνήσει για τα καλά και θεριεύει, αφού κρατάμε στα χέρια μας το δεύτερο αστυνομικό της μυθιστόρημα «Silver Alert» (εκδ. Μεταίχμιο). Μια περιπέτεια με σασπένς και χιούμορ, που εκτυλίσσεται, και πάλι, στον… Παράδεισο.
ΗΤατιάνα Αβέρωφ μιλάει στην «Π» για τις δυσκολίες και τα ωραία του φρέσκου της βιβλίου, για την ιντριγκαδόρικη αποτύπωση της σχέσης του πρωταγωνιστικού ζευγαριού της, για το κορυφαίο -κατά την ίδια-ανθρώπινο ελάττωμα, για το άρτι ψηφισθέν νομοσχέδιο.
Ο έρωτας που είχε ως έφηβη με την Αγκάθα Κρίστι, καθώς φαίνετε ξύπνησε για τα καλά και θεριεύει, αφού κρατάμε στα χέρια μας το δεύτερο αστυνομικό της μυθιστόρημα, με τίτλο «Silver Alert» (εκδ. Μεταίχμιο). Μια περιπέτεια με έντονο σασπένς και χιούμορ, που εκτυλίσσεται στη μικρή κοινωνία του… Παράδεισου. Η Τατιάνα Αβέρωφ μιλάει στην «Π» για το βιβλίο και τους ήρωές του,
-Ολοκληρώνοντας το «Eγκλημα στον Παράδεισο» είχατε σκεφτεί ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα γράφατε τη δεύτερη περιπέτεια του αστυνομικού Περικλή Γαλάνη, στον ίδιο τόπο; Και τι σας έκανε να ξεκινήσετε το «Silver Alert»;
Ο αρχικός σκοπός μου ήταν να γράψω τη συνέχεια του «Δέκα ζωές σε μία» ‒ένα μυθιστόρημα για τον πατέρα μου, στο οποίο είχα καταφέρει να γράψω μόνο για τις πρώτες πέντε ζωές του. Ασχολήθηκα ένα δυο χρόνια, έγραψα κάμποσες χιλιάδες λέξεις, αλλά δεν ήταν αυτό που ήθελα και το έβαλα στην άκρη. Και ενώ έψαχνα θέμα για το επόμενο βιβλίο μου, μαθαίνω τυχαία για μια αστυνομική υπόθεση εν εξελίξει που απασχολούσε έντονα τις Αρχές και τη φαντασία των κατοίκων στον τόπο καταγωγής μου. Αυτό ήταν. Η σπίθα, η αρχή του νήματος.
-Αύγουστο εκτυλίσσεται το προηγούμενο, Σεπτέμβριο αυτό με τον φθινοπωρινό Παράδεισο να γίνεται άνω κάτω με όσα συμβαίνουν: η εξαφάνιση της συζύγου ντόπιου επιχειρηματία, μια δεύτερη εξαφάνιση βυζαντινών θησαυρών, ένας φόνος. Τι σας δυσκόλεψε και τι χαρήκατε σε αυτή τη νέα ιστορία;
Με δυσκόλεψε κυρίως η πιο «φιλόδοξη» πλοκή τούτου του βιβλίου: Εχουμε τρεις διαφορετικές υποθέσεις (εξαφάνιση, ληστείες, φόνος) που έπρεπε να αναπτυχθούν παράλληλα, με τρόπο που να μην μπερδεύεται ο αναγνώστης. Με δυσκόλεψε επίσης η αφηγηματική φωνή που είναι πιο «ρευστή», η ματιά μπαινοβγαίνει μέσα και έξω από τους ήρωές μου με τρόπο σχεδόν αδόκιμο, που θέλει πολύ έλεγχο για να μην ξεφύγει. Χάρηκα και αυτά που με δυσκόλεψαν και επίσης την ατμόσφαιρα της μικρής κοινωνίας, τους χαρακτήρες, τα καλά και τα ευτράπελα της ανθρώπινης φύσης, καθώς και το χιούμορ που δίνει μια κάποια διέξοδο στα κακώς κείμενα.
-Εναν χρόνο μετά, ο αστυνόμος και η αγροτική γιατρός Μαρία Λάζου είναι ζευγάρι με αρκετές συγκρούσεις – και λόγω επαγγέλματος εκείνου και λόγω των τραυματικών βιωμάτων αμφοτέρων. Τι σας ιντριγκάρει στην αποτύπωση αυτής της σχέσης;
Ενδιαφέρουσα ερώτηση. Με ιντριγκάρει, νομίζω, η αντίθεση των χαρακτήρων και των κοσμοθεωριών τους (ο μπάτσος και η πρώην ακτιβίστρια/ο μετρημένος-μεθοδικός ντετέκτιβ και η αυθόρμητη, έξω-καρδιά Μαρία που πρώτα δρα και μετά σκέφτεται τις συνέπειες). Με ιντριγκάρει επίσης η αποτύπωση των συγκρούσεων που είναι υπαρκτές, πιστεύω, σε κάθε σχέση και που εύκολα οδηγούν στον χωρισμό έτσι και κυριαρχήσουν η ανασφάλεια και η έλλειψη ενσυναίσθησης.
-Καυτηριάζετε τα στραβά των εκπροσώπων του κοινωνικού, πολιτικού, εκκλησιαστικού χώρου. Τι σας βγάζει από τα ρούχα σας σε ό,τι αφορά τις συμπεριφορές τους; (εκτός μυθοπλασίας, εννοώ).
Εντελώς γενικά θα πω ότι απ’ όλα τα ανθρώπινα ελαττώματα, αυτό που με βγάζει από τα ρούχα μου είναι η αλαζονεία, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Ο αλαζόνας είναι άνθρωπος είτε εγωπαθής και μέγιστος βλάκας, είτε και σκόπιμα χειριστικός -στοιχεία που μεγεθύνονται εύκολα όταν συνυπάρχουν με την εξουσία.
-Είναι η ιδέα μου ή σε αυτή τη δεύτερη περιπέτεια του Γαλάνη το χιούμορ παίρνει περισσότερο τα πάνω του και η γλώσσα είναι πιο «πιπεράτη»;
Το χιούμορ μού βγαίνει φυσικά, είναι ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα, ο τρόπος που σχολιάζω και εξορκίζω τα κακώς κείμενα. Δεν είχα την αίσθηση ότι είναι περισσότερο σ’ αυτό το βιβλίο, αλλά πολύ πιθανό να έχετε δίκιο. Οσο για την «πιπεράτη» γλώσσα, ελπίζω να μην έχετε δίκιο, γιατί συνειδητά προσπάθησα τούτη τη φορά να μετριάσω την προφορικότητα του λόγου των ηρώων μου -τόσο όσο όμως, γιατί ο τρόπος ομιλίας αποδίδει και τον χαρακτήρα.
–Ποια η σχέση σας ως αναγνώστρια με την αστυνομική λογοτεχνία -ελληνική και ξένη; Εχετε κάποια προτίμηση;
Στα εφηβικά μου χρόνια είχα έναν έρωτα με την Αγκάθα Κρίστι και με διάφορες ξένες σειρές βιβλίων με ήρωες παιδιά που έλυναν τα μυστήρια και έβαζαν τα γυαλιά στους αστυνομικούς. Εκτοτε δεν είχα ασχοληθεί ιδιαίτερα με την αστυνομική λογοτεχνία, πέρα από μια περιστασιακή ανάγνωση κάποιων Ελλήνων και ξένων συγγραφέων. Μου άρεσε πολύ το τελευταίο βιβλίο της Χίλντας Παπαδημητρίου «Ενοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου» που τιμήθηκε μάλιστα με Κρατικό Βραβείο, μια διάκριση που πρώτη φορά δίνεται σε αστυνομικό μυθιστόρημα.
-Είναι το Μέτσοβο ο δικός σας Παράδεισος ή υπάρχουν στοιχεία του που θολώνουν την παραδεισένια υπόστασή του;
Το Μέτσοβο είναι ο Παράδεισος της παιδικής μου ηλικίας, που αυτός δεν θολώνει ποτέ, εξακολουθεί να υπάρχει μέσα μου και να με τροφοδοτεί με ενέργεια και μαγεία. Το σημερινό Μέτσοβο είναι πιο πολύκοσμο, πιο θορυβώδες, λιγότερο ίσως Παράδεισος, αλλά και πάλι ένα από τα πιο ιδιαίτερα χωριά της σύγχρονης Ελλάδας.
-Σε παλαιότερη συνέντευξή μας, είχατε πει ότι, μετά το «Δέκα ζωές σε μία», το βιβλίο για τον πατέρα σας, που προαναφέρατε, συγκεντρώνατε υλικό για τις υπόλοιπες πέντε ζωές του. Να περιμένουμε ή ο Γαλάνης απαιτεί να εξιχνιάσει και νέες υποθέσεις;
Να περιμένετε. Το προσπαθώ. Αυτός είναι ο στόχος μου. Αλλά όπως σας είπα πριν, έχω ήδη αποτύχει μία φορά, οπότε… ποιος ξέρει; Δεν αποκλείεται να χρειαστεί να με σώσει και πάλι ο Γαλάνης.
-Την Πέμπτη υπερψηφίστηκε το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Εσείς το βλέπετε θετικά ή αρνητικά;
Το βλέπω θετικά. Είμαστε Ευρώπη, δεν είμαστε ισλάμ. Ο κόσμος προχωράει, αλλάζει. Δεν γίνεται να διαχωρίζουμε τους ανθρώπους σε πολίτες α’ και β’ κατηγορίας και να έχουν διαφορετικά δικαιώματα ανάλογα με τις προτιμήσεις της Εκκλησίας ή οποιασδήποτε άλλης ομάδας ανθρώπων. Το σύμφωνο συμβίωσης ήταν ένα πρώτο βήμα, αλλά άφηνε ένα σοβαρό κενό στο θέμα της υιοθεσίας, αφού μόνο ο ένας από τους δύο συντρόφους αναγνωριζόταν ως γονιός του παιδιού. Τώρα το πρόβλημα αυτό λύνεται με τον καλύτερο τρόπο, αποκλείοντας την «παραγωγή» παιδιών με τον απαράδεκτο θεσμό της παρένθετης μητέρας και δίνοντας σε πολλά παιδιά, που αλλιώς θα μεγάλωναν στα ορφανοτροφεία, την ευκαιρία να βρουν οικογένεια.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
