Λαμπρινή Σιδέρη: «Δεν κάνω όνειρα, παλεύω για να κερδίζω όσα ποθώ»
Η γοητεία που της ασκούσαν τα Μαθηματικά ήταν ακαταμάχητη εξ ου και τα σπούδασε και τα διδάσκει. Καθηγήτρια, φέτος, στο Εργαστήριο Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης (ΕΕΕΕΚ) Αχαΐας, θεωρεί «την καθημερινή επαφή με τους μαθητές την πιο ωραία πινελιά στη ρουτίνα της καθημερινότητας» χωρίς να ξεχωρίζει τα παιδιά με τυπική ανάπτυξη από τα παιδιά με μη-τυπική ανάπτυξη. Παράλληλα είναι συγγραφέας, σύζυγος και μητέρα μιας κόρης, έχοντας βρει το «κλειδί» να διαχειρίζεται όλους τους ρόλους της. Η Λαμπρινή Σιδέρη συστήνεται στην «Π»
Πώς θυμάστε τα παιδικά σας χρόνια;
Εχω όμορφες εικόνες στον νου μου από τα παιδικά μου χρόνια. Στοργικούς γονείς, παιχνίδια με τα αδέλφια μου, βόλτες στην πλατεία με τα ποδήλατα, παραμύθια του παππού και της γιαγιάς μπροστά από το τζάκι στο χωριό. Αυτή νομίζω είναι η πετυχημένη συνταγή που γεννάει την αύρα της νοσταλγίας στην ενήλικη ζωή και την ανάγκη μου να την ακουμπάω στα βιβλία μου…
Πότε καταλάβατε ότι τα μαθηματικά ήταν ο δρόμος σας;
Με γοήτευε πάντοτε η σιγουριά που κρύβουν οι αριθμοί και η απόλυτη συνέπεια της ορθής σκέψης. Ηταν μια πρόκληση να μπω στο Πανεπιστήμιο και να μάθω να βαδίζω στα στέρεα μαθηματικά μονοπάτια.
Αποφασίσατε να μείνετε μόνιμα στην Πάτρα επειδή
Κατάγομαι από την Αρτα αλλά ζω με την οικογένειά μου στην Πάτρα. Δεν διαλέγω πλέον τόπο. Διαλέγω ανθρώπους. Και εδώ έχω πλέον τους δικούς μου ανθρώπους, που δεν θα άφηνα πια…
Πώς θα περιγράφατε έως σήμερα την πορεία σας ως καθηγήτρια, με τα δύσκολα και τα εύκολα;
Λατρεύω τη δουλειά μου. Η καθημερινή επαφή με τους μαθητές είναι η πιο ωραία πινελιά στη ρουτίνα της καθημερινότητας. Εχει τις όμορφες αλλά και τις δύσκολες στιγμούλες. Οταν πλησιάζουν οι καταραμένες εξετάσεις, τα θλιμμένα πρόσωπα, τα χαμόγελα που βγαίνουν με δυσκολία, με στεναχωρούν. Μακάρι να έπαιρνα το στυλό τους και να έγραφα εγώ τις απαντήσεις… Ομως, χωρίς κόπο τίποτα δεν γίνεται… Κάποιος πρέπει να σκάψει το χωράφι.
-Σήμερα διδάσκετε σε Ειδικό Σχολείο. Ποιες οι προκλήσεις και τι αγαπάτε εν προκειμένω;
Φέτος εργάζομαι ως μαθηματικός στο ΕΕΕΕΚ Αχαΐας, αφού πρώτα ολοκλήρωσα μεταπτυχιακές σπουδές στο αντικείμενο της Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης. Δεν ξεχώρισα ποτέ τα παιδιά με τυπική ανάπτυξη από τα παιδιά με μη-τυπική ανάπτυξη. Δεν έγινα μαθηματικός για να διδάσκω μαθηματικά σε χαρισματικά παιδιά, αλλά για να σπουδάσω μαθηματικά. Κατ ’επέκταση, όποιος μαθητής και αν είναι στην τάξη μου, θα έχει την ίδια αντιμετώπιση και αγάπη. Διαφοροποιημένη διδασκαλία και σεβασμό στον μικρό ανθρωπάκο που με καλημερίζει το πρωί…
-Μαθηματικός αλλά και συγγραφέας. Κυκλοφορεί ήδη το δεύτερο μυθιστόρημά σας με τίτλο «Ψυχή που περισσεύει», το οποίο συνδέεται με μνήμες… Θα μας βάλετε στο κλίμα του;
Οταν ολοκλήρωσα το πρώτο μυθιστόρημα «Απωθημένα πουλάω», (εκδ. Ανεμολόγιο), ένιωσα μια απέραντη θλίψη. Ενιωσα πως ξαφνικά εγκαταλείπω τους ήρωες που εγώ η ίδια γέννησα! Μια καλή φίλη μου είπε πως… θα ήθελε «λίγο Αλκη ακόμα». Την ευχαριστώ γιατί εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε στο μυαλό μου η ιδέα για το δεύτερο βιβλίο μου: Εκλεψα τον Αλκη, ήρωα του πρώτου βιβλίου, και παρουσίασα τη ζωή του χρόνια πριν… Ο Αλκης εγκατέλειψε τη γυναίκα της ζωής του όταν ζορίστηκε. Ενας φυγάς στο πρώτο βιβλίο. Εψαξα μέσα από ένα νοσταλγικό ταξίδι στον χρόνο, πίσω στα υπόγεια των παιδικών του χρόνων, τι μπορεί να είχε συμβεί κάποια αιμοβόρικη στιγμή… Κάτι δυνατό που να κατάφερε να αλλάξει το αποτύπωμα στη γραμμή της ζωής του…
-Παράλληλα είστε σύζυγος και μητέρα. Με τις απαιτήσεις των ρόλων σας πώς τα πάτε, αλήθεια;
Οι ρόλοι είναι απόλυτοι διακριτοί και ποτέ δεν συγχέονται μεταξύ τους. Με τα χρόνια απέκτησα ένα αδιαπραγμάτευτο Εγώ που χωράει μέσα όλους τους ρόλους με τη βαρύτητα που αναλογεί στον καθένα. Ετσι γίνονται διαχειρίσιμοι…
-Στα ζόρικα, γενικά, ποια είναι τα δυνατά σας χαρτιά;
Η πιο σπουδαία εφεύρεση στον κόσμο είναι η φιλία. Η αληθινή, η βαθιά φιλία. Εχω φίλους που κάνουν τα ζόρικα να μοιάζουν (σαν) παιχνίδι. Τους ευχαριστώ μέσα από τα κατάβαθα της ψυχής μου! Ιδιαίτερη μνεία θέλω να κάνω στον σύζυγό μου και την κόρη μας γιατί χάρη σε αυτούς, θέλω να «ξεπετάω» τα ζόρια μου… Αφήνω τελευταίους την αδερφή Σοφία, που είναι η κραυγή της λογικής στην ζωή μου, και τον αδερφό μου που είναι η κραυγή του συναισθήματος που έχω ανάγκη, ναι, και στα ζορικούλια… Η προσφορά των υπέροχων γονιών μου είναι κάτι που ντρέπομαι και να το αναφέρω: Δεν είναι οι άνθρωποι που με γέννησαν μόνο. Είναι τα πάντα για μένα.
-Ποια είναι η στάση σας απέναντι στη ζωή;
Δυστυχώς, από τη φύση μου, έχω μια ουδέτερη στάση απέναντι στα πράγματα. «Διαβάτη, δεν υπάρχει δρόμος. Ο δρόμος γίνεται βαδίζοντας…» (Antonio Machado). Πολύ θα ήθελα να είναι πιο φωτεινό το τοπίο, αλλά εμείς ρίχνουμε το φως με τις επιλογές μας…
-Ονειρεύεστε να…
Λυπάμαι, αλλά πλέον δεν κάνω όνειρα. Αφήνω τα όνειρα στους ρομαντικούς. Εγώ μόνο παλεύω για να κερδίζω όσα ποθώ. Ακόμα και αν χάσω. Και αυτό είναι το δικό μου μήνυμα στους μαθητές μου. Μάχη και μάλιστα εγωιστική μάχη. Χωρίς εγωισμό, δεν πας μακριά.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
