EURO 2004: 20 χρόνια από το έπος της Πορτογαλίας

Βαγγέλης Γερογιάννης

Πώς πέρασαν κιόλας 20 χρόνια… Μοιάζει σαν χθες ο πανηγυρισμός στο γκολ του Χαριστέα, το κλάμα, η συγκίνηση για τη μεγαλύτερη επιτυχία του ελληνικού αθλητισμού – μαζί με την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ 1987 – σε επίπεδο Εθνικών ομάδων.
Στις 4 Ιουλίου 2004, η Εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου, έγραψε ιστορία και πέρασε στην αιωνιότητα. Από το απόλυτο αουτσάιντερ, πρωταθλήτρια Ευρώπης στα γήπεδα της Πορτογαλίας. Εκείνο ήταν το πρώτο κλάμα του Κριστιάνο Ρονάλντο.
Στον 57′ του τελικού με την Πορτογαλία, ο Χαριστέας σκοράρει με κεφαλιά, οι γηπεδούχοι δεν μπορούν να μας απειλήσουν μέχρι το τέλος.
Ο Μάρκους Μπεργκ σφυρίζει τη λήξη, οι διεθνείς πέφτουν στο χορτάρι, σε έκσταση αλλά και εξουθενωμένοι, ο Αντώνης Νικοπολίδης πεσμένος μπρούμητα γελούσε από ευτυχία και ο Οτο Ρεχάγκελ απολάμβανε τον θρίαμβο της ομάδας που δημιούργησε. Μία δημιουργία που ξεκίνησε μετά το ντεμπούτο στον πάγκο της εθνικής Ελλάδας και τον διασυρμό από τη Φινλανδία με 5-1, τον Οκτώβριο του 2001. Ανατριχίλα…
Η σύνθεση της Εθνικής μας στον ιστορικό τελικό:
Νικοπολίδης, Σεϊταρίδης, Καψής, Δέλλας, Φύσσας, Κατσουράνης, Ζαγοράκης, Μπασινάς, Γιαννακόπουλος (76’ Βενετίδης), Χαριστέας, Βρύζας (81’ Παπαδόπουλος).

Μετά το τέλος του αγώνα, «κάηκε» η χώρα απ’ άκρη σ’ άκρη.
Η αποστολή της Εθνικής έπρεπε να προσγειωθεί στο «Ελ. Βενιζέλος» και να φτάσει στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο, εκεί όπου πάνω από 100.000 κόσμου σε στιγμές απόλυτης έκστασης και εκπρόσωποι πολιτικών, κοινωνικών και εκκλησιαστικών φορέων, θα βρίσκονταν εκεί για να την τιμήσουν.
Το τρόπαιο τοποθετήθηκε μπροστά από τον Oτο Ρεχάγκελ στην τιμητική πρώτη θέση του πούλμαν και ξεκίνησε μία πολύωρη πομπή, με το όχημα να δυσκολεύεται να κινηθεί λόγω μεγάλου πλήθους και πάθους.
Χρειάστηκαν δυόμιση ώρες για να καλυφθεί η απόσταση από το αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος» έως το Παναθηναϊκό Στάδιο. Κατά μήκος της διαδρομής χιλιάδες κόσμου, απ όλα τα μέρη της Ελλάδας, αλλά και ομογενείς που ήρθαν στην Αθήνα μόνο και μόνο για να ζήσουν αυτές τις μαγικές στιγμές που ζει το ελληνικό ποδόσφαιρο, περίμεναν υπομονετικά να αποθεώσουν τους πρωταθλητές της Ευρώπης.

Στα χέρια των περισσότερων υπήρχαν κάμερες και φωτογραφικές μηχανές για να αποτυπώσουν τις πρωτόγνωρες στιγμές.
Ο οδηγός του πούλμαν αναγκάστηκε να σταματήσει αρκετές φορές, καθώς ήταν αδύνατο να προχωρήσει έστω και πέντε μέτρα, ενώ η γαλανόλευκη κάλυπτε όλη τη μάσκα του Λεωφορείου. Παντού το αδιαχώρητο.
Ήταν 22:22 όταν η πρωταθλήτρια Ευρώπης πέρασε την πύλη του Παναθηναϊκού Σταδίου και η πόρτα του «πύργου», που ήταν κλεισμένοι οι πρωταγωνιστές άνοιξε. Οι αλυσίδες που είχαν φτιάξει οι αστυνομικές δυνάμεις δεν μπορούσαν να εμποδίσουν τον κόσμο που ήθελε να τους πλησιάσει.
Από τα μεγάφωνα του σταδίου ακούγονταν το ονόματα των μεγάλων πρωταγωνιστών και ο κόσμος φώναζε «όλε, όλε» και «νάτοι, νάτοι, οι πρωταθλητές».
Oταν επιτέλους τα στελέχη της εθνικής ομάδας έφτασαν στην εξέδρα που είχε στηθεί στο κέντρο και ο Ζαγοράκης σήκωσε το Κύπελλο, σείστηκε όλο το στάδιο. Πραγματικός χαμός. Οι ποδοσφαιριστές άρχισαν να χοροπηδούν και να ανεμίζουν τις φανέλες τους στους ρυθμούς που έπαιζαν τα μεγάφωνα.
Η βραδιά συνεχίστηκε με την ανάκρουση του εθνικού ύμνου, που τραγούδησε όρθιο όλο το στάδιο. Τα μεγάφωνα άρχισαν να παίζουν το «We are the champions» των Queen και τον «Ζορμπά» του Θεοδωράκη. Για το φινάλε, πολύχρωμα πυροτεχνήματα έσχισαν τον ουρανό και δημιούργησαν μια φαντασμαγορική ατμόσφαιρα.
Αποσπάσματα από την άφιξη των πρωταθλητών Ευρώπης στην Αθήνα, τη διαδρομή του λεωφορείου στην Αττική Οδό και την υποδοχή στο Παναθηναϊκό στάδιο, μετέδιδαν συνεχώς τα ξένα κανάλια και πρακτορεία ειδήσεων.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News