ΑΦΙΕΡΩΜΑ – Ερυθρός Σταυρός: 146 χρόνια ανιδιοτελούς προσφοράς

10 Ιουνίου 1877. Σαν σήμερα πριν από 146 χρόνια γεννήθηκε στη χώρα μας ο μεγαλύτερος ανθρωπιστικός οργανισμός με πρωτοβουλία της βασίλισσας Ολγας. Από τη στιγμή της ίδρυσής του αναγνωρίσθηκε από τη Διεθνή Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού και σήμερα αποτελεί μέρος της «οικογένειας» του Διεθνούς Κινήματος Ερυθρού Σταυρού και Ερυθράς Ημισελήνου.

Στη μακρά πορεία του παραμένει σταθερά αφοσιωμένος στις διεθνείς ανθρωπιστικές αρχές και στην αλληλέγγυα εθελοντική προσφορά βοήθειας προς τον συνάνθρωπο.

Ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός είναι ο μεγαλύτερος ανθρωπιστικός οργανισμός στην Ελλάδα με πολύπλευρο έργο που βασίζεται στην εθελοντική δράση και την άμεση ανταπόκριση των πολιτών.

Σήμερα, 146 χρόνια μετά, έχοντας στο τιμόνι του τον Δρ. Αντώνιο Αυγερινό διαγράφει μία νέα πορεία προσαρμοσμένη στις ανάγκες του σήμερα αλλά έχοντας πάντα ως σημαία την αλληλεγγύη, τη φιλαλληλία, την αφιλοκερδή προσφορά και την ανιδιοτέλεια.

Οι άγγελοι της προσφοράς πιστοί στις αρχές του ΕΕΣ απλώνουν χέρι βοηθείας σε κάθε συνάνθρωπό μας που το έχει ανάγκη.

Με αφορμή τη σημερινή επέτειο, η «Π» ζήτησε από τρεις εθελόντριες του ΕΕΣ Τμήμα Πάτρας που έχουν διανύσει πολλά χιλιόμετρα προσφοράς στον άνθρωπο, να μοιραστούν μαζί μας τις αναμνήσεις τους.

Μαρία Αποστολοπούλου – Χαλιάσου (εθελόντρια): Βίωσα χαρές, λύπες, αγωνίες και πολλή αγάπη

«Δυο μέρες πριν πήρα ένα τηλεφώνημα από τη διδάσκουσα προϊσταμένη της Νοσηλευτικής Υπηρεσίας του τοπικού μας Τμήματος του ΕΕΣ, κ. Σύρακα, αν θα μπορούσα με αφορμή την ίδρυση του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, που γιορτάζεται σήμερα να καταθέσω, αναμνήσεις, βιώματα, γεγονότα που συνέβησαν στην όλη πορεία μου ως παλιά εθελόντρια αδελφή, καθώς τύχη αγαθή, και με τη βοήθεια του Πανάγαθου χαρίζοντάς μου ζωή, με έφερε στην ερυθροσταυρική οικογένεια από τα νεανικά μου χρονιά.

Αρχισα να παρακολουθώ μαθήματα θεωρητικής και πρακτικής εκπαίδευσης, όπως προβλεπόταν από τον κανονισμό, το 1964 μαζί με άλλες κοπέλες και κυρίες είχαμε την ίδια θέληση για προσφορά. Ο εθελοντισμός αργά – αργά βλάσταινε από τα διάφορα ερεθίσματα της εποχής π.χ. ραδιόφωνο, εφημερίδες, κινηματογραφικά φιλμ με υποθέσεις του έπους του ‘40 και της κατοχής, όπου ο ΕΕΣ πρωτοπόρος στην ανθρωπιστική αποστολή του παρείχε στο αγωνιζόμενο έθνος την αρωγή του, προβάλλοντας πάντα τη συγκινητική παρουσία της νοσοκόμου αδελφής, μέσα στην χαρακτηριστική στολή της, έτσι καλλιεργήθηκε μέσα μου η ζωηρή θέρμη της ανιδιοτελούς προσφοράς και του καθήκοντος προς τον πλησίον, τον πάσχοντα συνάνθρωπο.

Επίσης λίγα χρόνια πριν, στους σεισμούς του Ιουνίου το 1952, το εδώ τμήμα του ΕΕΣ με κλιμάκια μονίμων και εθελοντών είχε συνδράμει κατά πολύ και τα μαθαίναμε από διηγήσεις εκείνων που είχαν λάβει μέρος και τους συναναστρεφόμαστε, ενώ τώρα δεν είναι πια ανάμεσά μας. Οπως οι αδελφές Σπαρτινού, Μακρυδάκη, Παπασχοινά και οι γιατροί Κωνσταντίνος Μπάρλος, Ευάγγελος Παπαδημητρίου, χειρουργοί, Αλκιβιάδης Καλογερόπουλος, πατέρας του επίσης γιατρού Κωνσταντίνου σήμερα που προσφέρει στο Τμήμα μας, οι οποίοι μας διδάξαν με απλές έννοιες ιατρικές ορολογίες δίνοντας μας γνώσεις απαραίτητες στο έργο μας.

Κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής μας και μετά, συναντούσαμε το Σώμα των Σαμαρειτών, ένα από τα πρώτα που συστάθηκε. Ακολούθως αναπτύξαμε πολλές δραστηριότητες, όπως εράνους, εμβολιασμούς, λιτανείες και άλλες εκδηλώσεις, π.χ. ανοιχτές αιμοδοσίες σε πλατείες ή οικισμούς.

Από το 1952 συστεγαζόταν στον Σταθμό, Τμήμα Αιμοδοσίας με επικεφαλής την αείμνηστη μικροβιολόγο Ιφιγένεια Νικολαΐδου – Κέκκα που συνέδραμε σε παιδιά πάσχοντα με μεσογειακή αναιμία.

Με την ολοκλήρωση των μαθημάτων πήγαμε για πρακτική εξάσκηση στο παλαιό Γενικό Νοσοκομείο Πατρών στην οδό Παπαδιαμαντοπούλου, απέναντι από το τότε Καραμανδάνειο πλησίον του Κάστρου. Ενα κτίριο εντυπωσιακό νεοκλασικού ρυθμού θεμελιωμένο από τον βασιλέα Οθωνα Α΄ σε σχέδια του Χριστιανού Χάνσεν.

Η υποδοχή μας υπήρξε εγκάρδια και η αείμνηστη διευθύνουσα Μπονάνου, διπλωματούχος στη σχολή του ΕΕΣ (μητέρα του γιατρού και αντιπεριφερειάρχη σήμερα, Χαράλαμπου Μπονάνου) μας ξενάγησε στο κτίριο, με τους τεράστιους διαδρόμους και θαλάμους με δύο πολυάριθμες σειρές κρεβατιών. Στο κέντρο των κτηρίων υπήρχε κήπος και στο βάθος το εκκλησάκι του Αγίου Χαραλάμπους που χτίστηκε το 1914.

Το παλιό νοσοκομείο λειτούργησε μέχρι το 1972 όποτε και μεταφέρθηκε στο νέο σημερινό «Αγιο Ανδρέα», εκεί μας τοποθέτησαν ανά 2 σε ανάλογα τμήματα. Αρχίσαμε τις παρουσίες με κανονικό ωράριο 7.00 έως 2.00 το μεσημέρι. Μας περιέβαλαν με αγάπη και συνεργασία γιατί το νοσοκομείο χρειαζόταν τη δική μας μικρή βοήθεια καθώς οι νοσηλευόμενοι είχαν αυξηθεί. Δείξαμε σεβασμό και υπευθυνότητα όπως είχαμε διδαχτεί και με καμάρι αποφοιτήσαμε το 1965 με τις υπογραφές στα πτυχία μας του αείμνηστου προέδρου Γεωργακόπουλου και της μεγάλης μορφής της νοσηλευτικής, Αθηνάς Μεσολώρα.

Στην πολυετή μέχρι τώρα θητεία μου, βίωσα χαρές, λύπες, αγωνίες καθώς και αμέριστη συναδελφική αγάπη.
Καταξιώθηκα, ομολογώ με ταπεινότητα, σε πολλές διακρίσεις και τελευταία, το 2019, μου απονεμηθεί ο βαθμός της επιθεωρήτριας εθελοντού αδελφής επί τιμή του ΕΕΣ.

Επίσης έδωσα δύο υποσχέσεις τις οποίες θα ήθελα να πιστεύω ότι τις υπηρέτησα σε ικανοποιητικό βαθμό.

α. την υπόσχεση της εθελόντριας αδελφής το 1965 την οποία προσωπικά αναφώνησα στην ορκωμοσία μας.

β. Αλλη μια επίσης προσωπική, όταν η τέως πρόεδρος του περιφερειακού τμήματος Πατρών με κάλεσε να εκπροσωπήσω τις εθελόντριες αδελφές ως μέλος του τότε διοικητικού συμβουλίου και με υπερηφάνεια δέχτηκα ‘’ότι για την τιμή που μου κάνετε να είστε βέβαιη ότι δεν θα το μετανιώσετε καμιά στιγμή”.

Εύχομαι και ελπίζω να έχω φανεί συνεπής ώστε να μην διαψευσθώ ούτε στο μέλλον».

Ισμήνη Τριανταφυλλοπούλου – Καλαντζή (εθελόντρια): «Ηρθα για να νικήσω τους φόβους μου κι έμεινα»

«Πρέπει να ήμουν στο δημοτικό όταν η μικρή μας γειτονιά αναστατώθηκε από κίνηση και θόρυβο. Ετσι βγήκαμε στη γωνία Γαμβέτα και Καρόλου, οπότε η περιέργειά μας και μαζί και η ανησυχία μας εξηγήθηκε. Στο μέσο των οδών Καρόλου και Αγίου Ανδρέου υπήρχε ένας τεράστιος γερανός και ξεφόρτωσε ένα μεγάλο κουβούκλιο σε μαύρο χρώμα και το κατέβασε. Αργότερα, όταν συναρμολογήθηκε και στήθηκε στη γωνία ακριβώς όπου στεγάζεται σήμερα, ξεπρόβαλε ο λυόμενος οικίσκος που όπως μάθαμε ήταν δωρεά του Καναδικού Ερυθρού Σταυρού για τις προσφερόμενες υπηρεσίες του ΕΕΣ στο δοκιμαζόμενο έθνος στον πόλεμο του 1940 και της κατοχής.

Αυτό έγινε το 1948 και εντυπωσιάστηκα ακούγοντας μία γιαγιά να λέει:

«Τώρα μπορείτε να πέσετε και να χτυπήσετε, δεν με νοιάζει τίποτα. Δίπλα είναι ο Ερυθρός Σταυρός».

Πολλά χρόνια αργότερα, έγινα εθελόντρια για να αντιμετωπίσω τον φόβο μου για το αίμα. Μεγάλωσα και στην ίδια γειτονιά, οπότε ο Ερυθρός Σταυρός ήταν μονόδρομος. Τα πρώτα χρόνια τα περάσαμε στο Παλιό Νοσοκομείο. Δύσκολη η εκπαίδευση.

Πηγαίναμε στις 7.00 το πρωί και φεύγαμε στις 2.00 το μεσημέρι, με μισή ώρα διάλειμμα, κάθε μέρα. Ημασταν 60 εθελόντριες σε εκείνη την τάξη. Μετά μου άρεσε ο εθελοντισμός. Η προσφορά στους ανθρώπους. Ζήσαμε πολύ δυνατές στιγμές. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς: Στον σεισμό του Αιγίου, το μικρό αγόρι που έβγαλαν ζωντανό από τα συντρίμμια της πολυκατοικίας που είχε πέσει, το δυνατό χειροκρότημα των ανθρώπων που είχαν μαζευτεί. Και άλλη φορά στο νοσοκομείο, ένας εγκαταλελειμμένος ηλικιωμένος ήθελε να μας φιλήσει τα χέρια από ευγνωμοσύνη, γιατί τον ταΐσαμε.

Εικόνες που μένουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη και φέρνουν δάκρυα στα μάτια.
Ηρθα για να αντιμετωπίσω τους φόβους μου και έμεινα. Και μέχρι σήμερα προσφέρω».

Γιούλα Συρίμπεη (Εθελόντρια Κοινωνικής Πρόνοιας): «Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον»

«Εχουν περάσει πάνω από 30 χρόνια που είμαι εθελόντρια στην Κοινωνική Πρόνοια του Περιφερειακού Τμήματος του ΕΕΣ Πάτρας και άσβεστο στη μνήμη μου έχει μείνει το μοναχικό ηλικιωμένο άτομο, που κλήθηκα να στηρίξω τα πρώτα χρόνια των υπηρεσιών μου.

Μια μικρή καμαρούλα μετά τα απαραίτητα ήταν η κατοικία της με μόνο ξεχωριστό στολίδι ένα παλαιό μπαούλο.
Πηγαίναμε βόλτα στη γειτονιά, κρατώντας με αγκαζέ και μετά στον εσπερινό. Τη βοηθούσα με τα φάρμακα και κάποια ψώνια.

Ημουν εκεί στα παράπονα της, στις λύπες της. Περάσαμε 2 χρόνια παρέα και όταν ήρθε ο Ιούλιος ευχηθήκαμε καλή αντάμωση το φθινόπωρο. Σηκώθηκε και άνοιξε το μπαούλο είχε περίτεχνα εργόχειρα. Ολα από τα χεράκια της. Μου είπε να διαλέξω ό,τι θέλω. Ενα βήμα πίσω.

Ο Ερυθρός Σταυρός μάς απαγορεύει τα δώρα. Δεν θα το πούμε, επέμενε. Αρνήθηκα, την άφησα θλιμμένη. Ηταν τόσο πολύτιμα γ αυτήν. Κάποιες μέρες μετά, ο ταχυδρόμος μου έφερε ένα δέμα. Είχε ένα κέντημα, στο τέλος πριν το στρίφωμα, κεντημένα έγραφε ‘’το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον’’.

Το φθινόπωρο πήγα στη κηδεία της».

Σήμερα εορταστική δράση στην Πάτρα

Ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός εορτάζει τη σημερινή επέτειο ίδρυσής του, με δράσεις σε όλη την επικράτεια.

Οι εθελοντές και το προσωπικό του Περιφερειακού Τμήματος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού Πάτρας θα υλοποιήσουν δράση ευαισθητοποίησης του κοινωνικού συνόλου σε θέματα εθελοντισμού, αλληλεγγύης και κοινωνικής προσφοράς παρουσιάζοντας ταυτόχρονα το έργο και τις δράσεις του οργανισμού .

Συγκεκριμένα θα βρίσκονται στον πεζόδρομο της Ρήγα Φεραίου στο ύψος της Αγίου Νικολάου τις ώρες 10:30 έως 14:30 οι επαγγελματίες και το εθελοντικό δυναμικό του τμήματος όπου θα πραγματοποιούν:

⦁ μετρήσεις ζαχάρου

⦁ επιδείξεις Πρώτων Βοηθειών και

⦁ διανομή ενημερωτικού υλικού.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω