Αγρότες: Η σύνθλιψη της τάξης

Γιώργος Παπασίμος

Οι γενικευμένες αγροτικές κινητοποιήσεις σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες ανέδειξαν το τεράστιο πρόβλημα στον πρωτογενή τομέα, ως συνέπεια των πολιτικών της πράσινης μετάβασης από την ανέλεγκτη ηγεσία της ΕΕ, που επιχειρεί ανοήτως να πρωτοστατήσει μονομερώς στους περιβαλλοντικούς περιορισμούς, σε παγκόσμιο επίπεδο, την ώρα που δεν εξασφαλίζεται ουδεμία συνεννόηση με άλλους ανταγωνιστικούς πόλους (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, Αφρική).

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη δυσμενή θέση των παραγόμενων προϊόντων έναντι των ισχυρών ανταγωνιστών τους, που τα παράγουν με χαμηλό κόστος. Πρόκειται για πολιτική αυτοχειριασμού της ΕΕ, από τη μία αδυνατεί να αποκτήσει ισχυρό γεωπολιτικό αποτύπωμα κι από την άλλη πλήττει ακατανόητα την ανταγωνιστικότητά της στην οικονομία.

Αν και για τις χώρες του Βορρά, που ευνοήθηκαν επί πολλές δεκαετίες από τις άνισες κατανομές της ΚΑΠ πρόκειται για αγώνα επιβίωσης των αγροτών, γίνεται αντιληπτό ότι η κατάσταση στην ελληνική αγροτική τάξη είναι επιεικώς τραγική.

Αν εξαιρέσει κανείς κάποιες «ανοιξιάτικες λιακάδες» στον σκληρό αγώνα επιβίωσης της αγροτικής τάξης στην Ελλάδα, το «αγροτικό ζήτημα» καταδεικνύει τις έντονες στρεβλώσεις του περιφερειακού καπιταλιστικού συστήματος, με την απουσία οποιασδήποτε σοβαρής οραματικής εθνικής ανάπτυξης και την απουσία ενός σοβαρού κράτους με δομές, μέσω του οποίου θα καλύπτονταν τουλάχιστον οι διατροφικές ανάγκες του λαού. Ετσι, δεν θα είχαμε το λεγόμενο «Ελληνικό παράδοξο», όπου μια κατεξοχήν αγροτική χώρα, να είναι ελλειμματική στο αγροτικό ισοζύγιο, με ετήσιο έλλειμμα 7 δις €.

Καταδείχθηκε το ανεπαρκές του πολιτικού προσωπικού, που κυβερνά όλα τα χρόνια, που επέτρεψε να χαθεί το μεγαλύτερο μέρος των ευρωπαϊκών κονδυλίων, τα οποία θα έπρεπε να οδηγηθούν σε αύξηση ανταγωνιστικών δομών της οικονομίας, με βασική προτεραιότητα την αγροτική ανάπτυξη.

Αυτό το σύστημα παρακμής, που έχει «επικαθήσει» επάνω μας και έχει εκχωρήσει κυριαρχικά δικαιώματα στον ξένο παράγοντα, όχι μόνο δεν έχει στρατηγική για την ενίσχυση και ύπαρξη της Γεωργίας και Κτηνοτροφίας, αλλά, ως «θεραπαινίδα» των διεθνών τοκογλύφων δανειστών, μετατρέπεται σε καταστροφέα και των τελευταίων υπολειμμάτων της πρωτογενούς αγροτικής παραγωγής μας. Είναι ο «νεκροθάφτης» της όποιας ελπίδας για ανάπτυξη της δευτερογενούς «χρυσοφόρας» διατροφικής βιομηχανίας, που θα μπορούσε να αποτελέσει βασικό πυλώνα αναστροφής της χρεοκοπίας και της απαξίωσης της Ελλάδας.

Μία από τις βασικότερες αιτίες της χρεοκοπίας της Ελλάδος είναι οι εγκληματικές πολιτικές της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας και του πολιτικού προσωπικού, έναντι της αγροτικής τάξης και της ανάπτυξης του πρωτογενούς οικονομικού τομέα, σε συνδυασμό με την απαραίτητη σύνδεση αυτού με τον δευτερογενή διατροφικό τομέα. Ο χώρος αυτός, ενώ αποτέλεσε το οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό στήριγμα του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου της χώρας, υπήρξε ο πλέον παραμελημένος τομέας, με ελάχιστες δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις.

Το «έγκλημα» αυτό ξεκίνησε από τον εσφαλμένο προσανατολισμό και κατεύθυνση της αγροτικής ανάπτυξης, με αποδοχή των βασικών κατευθυντήριων γραμμών της ΚΑΠ.

Η ευθύνη των κυβερνήσεων είναι τεράστια συνιστώντας, ειδικότερα στο θέμα της αγροτικής παραγωγής, «εθνικό έγκλημα», αφού δεν έκαναν, έστω και σ’ αυτή την ιστορικά καταστροφική φάση για την Ελλάδα, το αυτονόητο εθνικό καθήκον για την ελληνική οικονομία. Αντί να ενισχυθεί στοχευμένα ο πρωτογενής τομέας στη χώρα μας μέσα από οικονομικό σχεδιασμό, έτσι ώστε να είναι σε θέση να είναι ανταγωνιστικός και να καλύπτει τις διατροφικές ανάγκες του ελληνικού λαού, ουδεμία σοβαρή μέριμνα.

Γι’ αυτό, περισσότερο από ποτέ, σήμερα απαιτείται η ανάγκη δημιουργίας ενός νέου πολιτικού υποκειμένου, το οποίο θα υλοποιήσει ένα συνεκτικό εθνικό στρατηγικό σχέδιο για τη γεωργική παραγωγή στην Ελλάδα, που θα περιλαμβάνει: Σύγχρονες υποδομές, με προτεραιότητα στα ποιοτικά και βιολογικά προϊόντα, σύνδεση της παραγωγής και του χωραφιού με τη μεταποίηση, μέσω ισχυρών συνεταιρισμών κι άλλων μορφών συλλογικής δράσης, μέσω της αξιοποίησης της δημόσιας γης.

Σε αυτή τη μεγάλη πρόκληση, η αγροτική τάξη οφείλει, μετά από τη χρόνια πολιτική χειραγώγησή της από τα διάφορα κόμματα, να πρωτοστατήσει.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News