Peloponnisos FM 104.1

Ανδρέας Ζαΐμης στην «Π»: «Εφτιαξα την ΕΒΟ και… τιμωρήθηκα»

Ο βετεράνος αχαιός πολιτικός, Ανδρέας Ζαΐμης, θυμάται τις μέρες όπου ίδρυε τη Βιομηχανία Οπλων στο Αίγιο, βαλλόμενος από πολλές πλευρές.

11 Οκτ. 2021 8:06

Κωνσταντίνος Μάγνης

Πόσα χρόνια είχαμε να μιλήσουμε μαζί του στο τηλέφωνο; Μάλλον από τη δεκαετία του ’90. Ο Ανδρέας Ζαΐμης επέλεξε να αποσυρθεί σχετικά νωρίς από την πολιτική ζωή, κάνοντας τόπο στον γιο του Κώστα. Δεν μηδένισε τις δημόσιες εμφανίσεις, διατήρησε την κοινωνικότητά του στο μέτρο που ο ίδιος ήθελε, αλλά μέχρι εκεί.

Τον καλέσαμε με αφορμή τις τελευταίες αναταράξεις γύρω από τα ΕΑΣ, Αμυντικά Συστήματα όπως έχουν μετονομαστεί. Από την αχαϊκή ορολογία δεν θα εκλείψει η επωνυμία ΕΒΟ, με την οποία συστάθηκε και καθιερώθηκε η μονάδα ως εθνική βιομηχανία όπλων, ένας από τους μεγαλύτερους εργοδότες στην Αιγιάλεια και την Αχαΐα, αλλά και ένας από τους πιο ισχυρούς παρασκηνιακούς «παραγωγούς» πολιτικής καριέρας για τους τοπικούς μηχανισμούς, στην πλάτη της εταιρείας, κατά τον παραδοσιακό πολιτικό κανόνα.

«Ναι, εγώ την έφτιαξα» μας λέει ο Α. Ζαϊμης, ζητώντας εκ προοιμίου συγκατάβαση, γιατί έχουν περάσει 45 χρόνια από τις μέρες εκείνες, και κάποιες πτυχές διαφεύγουν ίσως της μνήμης του. Αλλά αν και έχει 90αρήσει και δεν το κρύβει, τα θυμάται όλα και οπωσδήποτε όσα έχουν σημασία.
«Ημουν στο υπουργείο Οικονομικών τότε» αφηγείται «όταν ο Καραμανλής μού ζήτησε να μετακινηθώ στο υπουργείο Αμύνης. Εγώ δεν ήθελα. Του ζήτησα να παραμείνω στη θέση μου, γιατί χειριζόμουν μια υπόθεση χιλιάδων ψευδοσυνταξιούχων».

Οπως ξέρουμε, βέβαια, ο Κων. Καραμανλής δεν ήταν ο άνθρωπος που του άρεσε να ακούει όχι. Εντούτοις παζάρεψε. Δέχθηκε να διατηρήσει ο αχαιός υφυπουργός την εποπτεία στο αντικείμενο που τον απασχολούσε, αλλά τον μετακίνησε στο υπουργείο Αμυνας και του ανέθεσε, ετοιμάζοντας και τα σχετικά διατάγματα, να προωθήσει την ίδρυση κρατικής βιομηχανίας όπλων. Την οποία θεωρούσε αναγκαία για εθνικούς σκοπούς, προκειμένου να απαλλαγεί σε κάποιο βαθμό η χώρα μας της εξάρτησης από του ξένους προμηθευτές και ό,τι συνεπαγόταν η εξάρτηση αυτή εξ απόψεως πολιτικής και οικονομικής χειραγώγησης.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ως πρωθυπουργός στον Αγιο Ανδρέα. Μαζί του, αριστερά ο Α. Ζαΐμης και δίπλα του ο Κωστής Στεφανόπουλος

Ο Α. Ζαΐμης είπε για δεύτερη φορά ναι στον ιδρυτή της ΝΔ. Η πρώτη ήταν όταν του ζήτησε να πολιτευθεί στην Αχαΐα. «Δεν ήθελα» μας λέει. Αλλά ξέρουμε ότι ο Καραμανλής, αφιχθείς από τη Γαλλία με διαθέσεις ανανέωσης στην παράταξη, στο πρόσωπο των Κ. Στεφανόπουλου- που ήδη είχε εκλεγεί μια φορά το 1964- και του Α. Ζαΐμη, έβλεπε μια γεφύρωση με τα λεγόμενα πολιτικά τζάκια της Αχαΐας, αλλά με νέο αίμα.

Σύμφωνα με τον αχαιό βετεράνο πολιτικό, η ελληνική πολιτεία πάσχιζε για χρόνια να συστήσει τη βιομηχανία αυτή, αλλά έβρισκε εμπόδια, όπως και νάρκες. Για τις τελευταίες, κατά τον Α. Ζαΐμη φρόντιζαν διάφορα ιδιοτελή στοιχεία που είχαν συμφέροντα από τις εισαγωγές όπλων και «έκαναν σαμποτάζ».

Η ίδρυση είχε και άλλες αντιξοότητες. Ο Α. Ζαΐμης πρόκρινε ως καταλληλότερη περιοχή την Αιγιάλεια, για να κονταροχτυπηθεί με τον βουλευτή και κραταιό παράγοντα της Αιτωλοακαρνανίας Στράτο, που διεκδικούσε τη μονάδα για τη δική του εκλογική περιφέρεια. Πιέσεις ασκούσε και η Λάρισα, για ανάλογους σκοπούς. Στο μεταξύ, δεν ήταν ευνοϊκός στην ιδέα ο ήδη ισχυρός κυβερνητικός παράγοντας Κωστής Στεφανόπουλος, μάλλον επειδή δεν είχε πειστεί για το εγχείρημα («μονίμως απαισιόδοξο» τον αποκάλεσε στο βιβλίο του «Ωρες Ευθύνης» ο Γεώργιος Ράλλης).

Η μονάδα έγινε «σε οικόπεδο που διαλέξαμε κρυφά με τον τότε δήμαρχο Αιγίου» που ήταν ο Γ. Παπαναγόπουλος, συνεχίζει την αφήγηση ο Α. Ζαΐμης.

Πρώτη κίνηση, να τοποθετήσει οικονομικό διευθυντή έναν κέρβερο των καθαρών διαδικασιών, τον πτέραρχο Βαγιακάκο. Οταν η μονάδα στήθηκε, ο Α. Ζαΐμης προόρισε έναν άνθρωπο εμπιστοσύνης του ως διοικητή, τον εγνωσμένης ανιδιοτέλειας αιγιαλέα εξάδελφό του Αναστάσιο Δρούλια, ο οποίος «δεν άκουγε τίποτα», με την έννοια ότι δεν ενέδιδε σε πιέσεις για ρουσφέτια και εξυπηρετήσεις.

«Η πρώτη περίοδος της ΕΒΟ κύλησε καλά» λέει ο κ. Ζαΐμης. «Μετά όμως άρχισαν οι διορισμοί…» λέει και δεν επεκτείνεται περισσότερο. Δεν χρειάζεται άλλωστε. Ο ίδιος πάντως δεν είχε πολιτικά κέρδη από την ιστορία αυτή. Μάλλον είχε τραύματα. «Ταλαιπωρήθηκα για χρόνια επειδή οι οικογένειες είχαν παράπονα που δεν είχα διορίσει τα παιδιά τους» λέει αφοπλιστικά. Προσθέτει ότι το «προπατορικό αμάρτημα» εκείνο, το πήρε στους ώμους του και ο γιος του Κώστας, που δεν μπόρεσε να εκλεγεί βουλευτής, καθώς πλήρωσε και εκείνος τον λογαριασμό εκείνης της δυσαρέσκειας.
«Δεν με νοιάζει» λέει, ως κατακλείδα. «Εκανα τη δουλειά μου», καταλήγει δωρικά, στο γνωστό του ύφος. Και κλείνουμε την κουβέντα χωρίς επίλογο.