Πελοπόννησος Newsroom

Εκεί που η ζωή δίνει αγώνα για να κρατηθεί και «κρέμεται» στις ρόδες και την ταχύτητα που αναπτύσσουν, εκμηδενίζοντας χιλιομετρικές αποστάσεις.

Εκεί που η πίεση χρόνου, η λήψη αποφάσεων, τα σωστά αντανακλαστικά, η ευελιξία, η εκπαίδευση, η γνώση μετατρέπεται σε πράξη και η ταχύτητα κινήσεων είναι πολύτιμα για να σωθούν ανθρώπινες ζωές. Εκεί βρεθήκαμε, στο στρατηγείο των διασωστών του ΕΚΑΒ Πάτρας και περάσαμε μία βάρδια μαζί τους.

Οι διασώστες του ΕΚΑΒ, είναι οι άνθρωποι που με ρίσκο και δοκιμασία αντοχών, καταθέτουν ένα κομμάτι από την ψυχή τους καθώς έρχονται πρώτοι σε επαφή με τον τραυματία ή τον άρρωστο δίνοντας τη δική τους μάχη μέσα στο ασθενοφόρο για να τον σώσουν και να τον μεταφέρουν έγκαιρα στο νοσοκομείο.

Επικεφαλής της ομάδας αυτής στην περιοχή μας, της 3ης Περιφέρειας, είναι η  γιατρός-Αναισθησιολόγος Αγγελική Κανελλοπούλου.

Η διευθύντρια του ΕΚΑΒ μας μιλάει για περιστατικά που τη συγκλόνισαν. Για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζεται και την αγωνία που βιώνουν οι διασωστικές ομάδες σε κάθε έκτακτο περιστατικό μέχρι να το φέρουν επάξια εις πέρας. Αναδεικνύει τη σπουδαιότητα του ρόλου των διασωστών παραμένοντας, όπως χαρακτηριστικά λέει, πιστοί στον όρκο και το καθήκον τους.

Τι σημαίνει για ένα διασώστη η άμεση παρέμβασή του σε ένα συμβάν;

Η δουλειά του διασώστη είναι η παροχή επείγουσας προνοσοκομειακής φροντίδας. Είναι ο πρώτος ανταποκριτής σε ένα συμβάν. Αυτό συνεπάγεται ότι καλείται να κάνει τις πρώτες σωτήριες παρεμβάσεις με βάση τα όσα έχει διδαχθεί ώστε ο ασθενής να φθάσει με ασφάλεια και ταχύτητα στον υγειονομικό σχηματισμό που θα του παράσχει την οριστική αντιμετώπιση. Ο χρόνος είναι ζωτικής σημασίας καθώς σε ορισμένα επείγοντα περιστατικά μπορεί να επηρεάσει την έκβαση.

Ποιες είναι οι πρώτες σκέψεις, όταν βρίσκεται μπροστά σε ένα άσχημο περιστατικό, τι ανθρώπινες αντοχές πρέπει να διαθέτει;

Παραμένουμε ψύχραιμοι και συγκεντρωμένοι ώστε να πράξουμε τα δέοντα. Οι σκέψεις και τα συναισθήματα μας κατακλύζουν μετά και οπωσδήποτε υπάρχουν περιστατικά που μένουν ανεξίτηλα στη μνήμη του καθενός.

Πώς νιώθετε όταν κάποιος διασώζεται και σε αντίθετη περίπτωση, όταν κάποιος -λόγω σοβαρότητας του συμβάντος- καταλήγει;

Η θετική έκβαση πάντα είναι το ζητούμενο κι όταν συμβαίνει είναι η ηθική μας ανταμοιβή, η κινητήριος δύναμη για να συνεχίσουμε τον αγώνα μας. Οταν αυτό δεν είναι εφικτό, το αίσθημα απογοήτευσης είναι αυτονόητο – όμως σε καμία περίπτωση δε μας καταβάλλει και συνεχίζουμε τις προσπάθειες μας για τον επόμενο ασθενή.

Ποια είναι η πιο δύσκολη στιγμή σε ένα περιστατικό και η πιο συγκινητική; Ευχάριστες στιγμές υπάρχουν;

Δύσκολες στιγμές υπάρχουν πολλές: από συγγενείς που αγωνιούν ή θρηνούν στον τόπο ενός συμβάντος ή έξω από το Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών έως στιγμές που έχει απειληθεί και η σωματική μας ακεραιότητα. Οταν όμως γινόμαστε άγγελοι καλών ειδήσεων ή όταν μετά από καιρό μαθαίνουμε ότι κάποιος ασθενής γύρισε στην οικογένειά του είναι για εμάς το μεγαλύτερο δώρο.

Αποδέχεστε τον χαρακτηρισμό «ήρωας»;

Ο τομέας της υγείας δεν έχει ήρωες, έχει επαγγελματίες. Επαγγελματίες εκπαιδευμένους, με γνώση, με ήθος, με ανθρωπισμό που θα κάνουν το μέγιστο ανθρωπίνως δυνατό για τον πάσχοντα. Αυτό έχουμε διδαχθεί, αυτό έχουμε ορκισθεί κατά την ανάληψη των καθηκόντων μας.

Πώς είναι να μένεις μακριά από το σπίτι σου για πολλά 24ωρα λόγω αυτής συγκεκριμένης αυτής δουλειάς;

Η κάθε δουλειά έχει τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματά της. Σίγουρα το ωράριο μας δεν είναι το συμβατικό, σίγουρα είμαστε στο δρόμο σε βροχή, σε κρύο, σε καύσωνα, σε αργίες και Κυριακές που άλλοι εργαζόμενοι βρίσκονται στο οικογενειακό τραπέζι. Ομως είναι μια πραγματικότητα που αποδεχόμαστε εμείς και οι οικείοι μας καθώς είναι συνυφασμένη με τη φύση της δουλειάς μας.

Μπορείτε να καλύπτετε έγκαιρα τα περιστατικά ή μπορούμε να πούμε ότι είμαστε «βελτιωμένοι», όχι όμως ικανοποιημένοι;

Οι χρόνοι απόκρισής μας στο επείγον είναι πάρα πολύ καλοί, περίπου 7 λεπτά κατά μέσο όρο. Βέβαια να τονίσουμε στο σημείο αυτό ότι ο όγκος τον κλήσεων που δέχεται το τηλεφωνικό μας κέντρο είναι πολλαπλάσιος σε σχέση με παλαιότερα και δεν αφορούν όλες επείγοντα περιστατικά. Δεν επαναπαυόμαστε, πάντα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης και προσπαθούμε να αξιολογήσουμε τα τρωτά μας σημεία και να σκεφθούμε τρόπους αντιμετώπισης τους.

Σήμερα, θεσμοθετήθηκε η υπο-ειδικότητα της επείγουσας ιατρικής, με λίγα λόγια, έχει έρθει η «ώρα του επείγοντος». Πώς το αντιλαμβάνεστε εσείς; Τα καταφέρνετε;

Η Ελλάδα αναγνώρισε την Επείγουσα Ιατρική ως εξειδίκευση με αρκετή καθυστέρηση σε σχέση με άλλες χώρες. Είναι αυτονόητο ότι τόσο το ΕΚΑΒ όσο και τα ΤΕΠ των Νοσοκομείων πρέπει να ενδυναμωθούν από ιατρούς με την ανάλογη κατάρτιση και δεξιότητες για την καλύτερη διαχείριση των επειγόντων περιστατικών.

Η αποτελεσματική λειτουργία των υπηρεσιών του ΕΚΑΒ, πώς επιτυγχάνεται; Πόσες δυνάμεις το απαρτίζουν; Τι ανθρώπινο δυναμικό καλύπτει; Τι μέσα διακομιδής διαθέτει; Ποια η ημερήσια δύναμη των ασθενοφόρων;

Καθημερινά στο Ν. Αχαΐας επιχειρούν 10 με 12 ασθενοφόρα κατανεμημένα χωροταξικά ώστε να καλύπτουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις ανάγκες των πολιτών. Εκτός αυτού υπάρχει και η Κινητή Ιατρική Μονάδα η οποία εκτός από τους διασώστες στελεχώνεται  και από Ιατρό και φέρει όλο τον απαραίτητο ιατροτεχνολογικό και φαρμακευτικό εξοπλισμό για την αντιμετώπιση κρίσιμων περιστατικών. Τέλος εδώ και ένα χρόνο στην πόλη της Πάτρας δραστηριοποιείται και μία Μηχανή Ταχείας Ανταπόκρισης που έχει συνεισφέρει πολύ στην έγκαιρη παροχή εξειδικευμένης φροντίδας. Μην ξεχνάμε όμως ότι πίσω από τα εμφανή υπάρχει ένα σύνολο εργαζομένων που φροντίζουν για την κάλυψη των υλικών, τη διαχείριση των κλήσεων, τη φροντίδα των ασθενοφόρων. Πρόκειται για μια ανθρώπινη αλυσίδα που ο κάθε κρίκος παίζει σημαντικό ρόλο ώστε ο ασθενής να φθάσει με ασφάλεια στο Νοσοκομείο.

Μέχρι τώρα έχετε καταφέρει να ανταποκριθείτε στο σύνολο των περιστατικών της πανδημίας του Covid-19; Υπάρχουν όλα τα προβλεπόμενα μέτρα προστασίας;

Η πανδημία έφερε νέα δεδομένα στη ζωή όλων μας. Ετσι και το ΕΚΑΒ μπήκε  από την πρώτη στιγμή σε μια κατάσταση διαρκούς επαγρύπνησης τόσο ως προς την επικαιροποίηση της εκπαίδευσης του προσωπικού, όσο και ως προς την επάρκεια των μέτρων προστασίας. Με την υποστήριξη της Κεντρικής μας Υπηρεσίας αλλά και της ΥΠΕ έχουμε αντεπεξέλθει με επάρκεια σε όλα τα περιστατικά και ευελπιστούμε να συνεχίσουμε έτσι μέχρι το τέλος.

Τα περισσότερα συμβάντα οφείλονται κυρίως στα τροχαία ατυχήματα. Τι πρέπει να γίνει ώστε να μειωθούν έστω και λίγο;

Το πιο σημαντικό κατά τη γνώμη μου είναι η παιδεία. Το μάθημα της κυκλοφοριακής αγωγής όπως και το μάθημα των πρώτων βοηθειών πρέπει να μπει στα σχολεία. Τα παιδιά πρέπει να διδαχθούν από μικρή ηλικία τη σημασία της ανθρώπινης ζωής, τα μέτρα προστασίας που πρέπει να λαμβάνουν, τον τρόπο με τον οποίο μπορούν να κινούνται με ασφάλεια. Η αυστηροποίηση των νόμων και η βελτίωση των οδικών δικτύων οπωσδήποτε έχουν τη σημασία τους όμως πιο σημαντικό είναι να γίνει συνείδηση στους αυριανούς οδηγούς ότι η χρήση της ζώνης ασφαλείας και του κράνους  δεν θα τους προφυλάξει από ένα πρόστιμο αλλά από ένα άδικο θάνατο ή μια αναπηρία.

Τι μηνύματα θέλετε να περάσετε για το επάγγελμα-λειτούργημα του διασώστη ΕΚΑΒ;

Το λειτούργημα του διασώστη είναι πολυεπίπεδο: απαιτεί επικαιροποιημένη γνώση και ψυχραιμία. Απαιτεί ταχύτητα, ευελιξία και επαγγελματισμό. Απαιτεί επαγρύπνηση και σωστά αντανακλαστικά. Είναι οι πρώτοι επαγγελματίες υγείας που θα έρθουν σε επαφή με το επείγον και θα φροντίσουν να βάλουν τις γνώσεις τους στην πράξη ώστε ο ασθενής να φτάσει στο νοσοκομείο με ασφάλεια.

Συνέντευξη

στην

Ανθή Ροδοπούλου 

rodanthi.pelop@gmail.com