Από την πλευρά του ηττημένου

Χριστίνα Κόκκοτα

Αρκετοί ηθοποιοί βλέπουν την τηλεόραση ως εφαλτήριο για να αποκτήσουν δημοσιότητα και αναγνωρισιμότητα, με απώτερο στόχο την ενασχόλησή τους με το θέατρο. Λίγοι είναι εκείνοι που πορεύονται αντιστρόφως. Ακολουθώντας μια μάλλον ασκητική πορεία, αφοσιώνονται στο σανίδι, για να φτάσουν κάποτε και στην μικρή ή την μεγάλη οθόνη. Η κορυφαία Αγγλίδα ηθοποιός Πέγκυ Ασκροφτ είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ηθοποιού, που μετά από πολλά χρόνια θεατρικής καριέρας δέχτηκε να συμμετάσχει στην εμβληματική ταινία «Το πέρασμα στην Ινδία», μετά από παράκληση του σκηνοθέτη Ντέηβιντ Λυν.

Τηρουμένων των αναλογιών και των μεγεθών, στη δεύτερη κατηγορία ανήκει και ο Δημήτρης Λάλος, που αυτή τη στιγμή βρίσκεται στον αφρό της δημοσιότητας, μέσα από την τηλεοπτική του εμφάνιση στον δημοφιλή «Σασμό», έχοντας όμως προηγουμένως θεμελιώσει μια ιδιαίτερη και σημαντική παρουσία στο θέατρο, που αγαπά και αυτό του ανταποδίδει την αγάπη του, λειτουργώντας λυτρωτικά μέσα του. Διερευνητικός και στοχαστικός, μελετά τους αρχαίους έλληνες φιλοσόφους, δηλώνει γοητευμένος από τη μέθοδο Στανισλάφσκι στο πλάσιμο του ρόλου και ονειρεύεται να ερμηνεύσει κάποτε τον Οιδίποδα και τον Αμλετ. Χωρίς σπουδές υποκριτικής, θεατρικό του σχολείο έγινε η σκηνοθέτης Ελένη Σκότη, με την οποία διατηρεί θεατρική σχέση ζωής.

Μετρημένα αλλά εκλεκτά τα βήματά του μέχρι τώρα στο θέατρο, με την συμμετοχή του ως Πολυνείκης στον «Οιδίποδα επί Κολωνώ» σε σκηνοθεσία Σταύρου Τσακίρη, στο «Λα Τσούγκα» του Μάριο Βάργκας Λιόσα στον ρόλο του Χοσεφίνο, στο πλευρό της Καριοφυλλιάς Καραμπέτη και της Ιλιάνας Μαυρομάτη αλλά και στο «Rottweiller» του Γκιγιέρμο Ερας. Κατά την τρέχουσα θεατρική σαιζόν ο τιμημένος με βραβείο Χορν ηθοποιός, βασικός συντελεστής της ομάδας «Νάμα» και διευθυντής του θεάτρου «Tempus Verum» από το 2016, έχει διπλή παρουσία στο σανίδι με την ραψωδιακή αφήγηση «Εκτορος Κάθαρσις» και τη διερευνητική των ορίων του ανθρωπίνου σώματος παράσταση «Νιζίνσκι – Η Προφητεία της Φωτιάς» βασισμένη σε κείμενο του Χριστόφορου Χριστοφή.

Στην πρώτη παράσταση, από την «Ιλιάδα» των 24 ραψωδιών και των 15.692 στίχων, έργου μνημειώδους μαζί με την «Οδύσσεια» στη διαμόρφωση της εθνικής μας λογοτεχνίας, ο Δημήτρης Λάλος απομονώνει όλους εκείνους τους στίχους, που έχουν ως σημείο αναφοράς τον Εκτορα, με στόχο την ανάδειξη ενός ηττημένου αλλά εξαιρετικά ανθρώπινου ήρωα και την αποκατάσταση ενός πολεμιστή, που ατιμάστηκε μέσα στην πολεμική οχλοβοή, θύμα της οίησης και του ατομικισμού, της φιλοδοξίας και της απληστίας των πρώτων του ελληνικού στρατοπέδου.

Ως προσεκτικός αναγνώστης της «Ιλιάδας», φαίνεται να γοητεύεται από τον πρώιμο ανθρωπισμό του Ομήρου και τον τρόπο διαχείρισης των ηρώων του, χωρίς ίχνος στενόκαρδης αμεροληψίας. Αντιλαμβάνεται και το αξιοποιεί στο κείμενο, που συνέθεσε ως καμβά της παράστασής του ότι, αν και το ομηρικό έπος πραγματεύεται τον πόλεμο και τις ολέθριες συνέπειές του, με κινητήριο δομικό άξονα τον παράφορο θυμό του Αχιλλέα κατά του Αγαμέμνονα, ο ποιητής του βρίσκει χώρο για να αναδείξει πανανθρώπινες αξίες και να σημασιοδοτήσει την εικόνα του ανθρώπου και ενός ανώτερου σταδίου της ανθρώπινης εξέλιξης στο πρόσωπο του Εκτορα. Ενός εχθρού της πατρίδας!

Μοιάζει να τον συγκινεί ότι ο Ομηρος αντιπαραθέτει στην εγωιστική μοναξιά, στην οποία καταδίκασε τον εαυτόν του ο Αχιλλέας, δέσμιος του ατομικού του πάθους την τρυφερή αίσθηση της ανθρώπινης κοινότητας και το πνεύμα της συλλογικότητας, που βιώνει και μοιράζεται με τους συμπατριώτες του ο Εκτορας. Αυτός, για τον οποίο πατρίδα δεν είναι μόνο τα τείχη και η ακρόπολη της Τροίας αλλά και οι ζωές των ανθρώπων, αυτές που ο Αχιλλέας άφησε ανυπεράσπιστες να θυσιάζονται στον βωμό της προσωπικής του παραφοράς.

Με συστατικό στοιχείο τον ομηρικό λόγο, προγονικό της τραγωδίας, και προκρίνοντας τη μετριοφροσύνη έναντι της αλαζονείας, την αίσθηση του χρέους έναντι της ατομοκεντρικής στάσης, ο Δημήτρης Λάλος συνέθεσε μια ραψωδία-αφιέρωμα στον παραγνωρισμένο Εκτορα. Αυτοσκηνοθετημένος λιτά αλλά ουσιαστικά – μετά από μια ευρηματική έναρξη της μονολογικής παράστασής του με στόχο τη δημιουργία οικειότητας στους θεατές – μεταλλάσσεται με την υποστηρικτική συνεισφορά των φωτισμών του Σάκη Μπιρμπίλη σε σύγχρονο ραψωδό-παραμυθά μιας εποχής που χάνεται στους αιώνες.

Με φανερή την άσκησή του στην ιδιαίτερη εκφορά της ραψωδίας και με τη συνοδεία της ζωντανά εκτελεσμένης επί σκηνής μουσικής του Αλέξη Κωτσόπουλου, ο σημαντικός ηθοποιός προσφέρει στο κοινό του μιαν αφήγηση υψηλών ερμηνευτικών επιδόσεων και λεπτεπίλεπτων κραδασμών, φωτίζοντας το πολύπτυχο του Εκτορα, ως στοργικού πατέρα και τρυφερού συζύγου, σεβαστικού γιου και συλλογικά δρώντος πολεμιστή.

Μια καθαρτήρια υπόκλιση στο μεγαλείο των ηττημένων και των παραγνωρισμένων γενικότερα, με αφορμή τον ομηρικό ήρωα. Μια μοναδική θεατρική εμπειρία ραψωδιακής αφήγησης στον χώρο του «Tempus Verum – Εν Αθήναις».

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω