Aurora Marion: Η κόρη του Κώστα Αρζόγλου, βραβευμένη ηθοποιός μιλάει στην «Π» για την παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας

Ο Χάρολντ Πίντερ καταγράφει στην «Προδοσία», την ιστορία ενός ερωτικού τριγώνου, με μία πρωτοτυπία: Παρουσιάζει αντίστροφα την πλοκή, ξεκινώντας από τον επίλογο της ιστορίας και καταλήγοντας στην έναρξή της.

Η Aurora Marion μίλησε στην «Π», σε αντιδιαστολή με τον ρόλο που υποδύεται:

«ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΖΩ ΣΤΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΟ ΤΩΡΑ»

«Δεν έχω καθόλου καλή διαχείριση του χρόνου, δεν μου φτάνουν οι 24 ώρες της ημέρας. Μόνο στο θέατρο έχω την αίσθηση ότι ζω στο εδώ και το τώρα. Στην καθημερινότητα, μας “ρουφάνε” πράγματα που μας βγάζουν από τον δρόμο μας, δεν προλαβαίνουμε. Στο θέατρο προσπαθούμε να βρούμε την αλήθεια της στιγμής, με ό,τι κι αν έχει συμβεί στην προσωπική μας ζωή».

«ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΩ ΜΟΝΗ ΜΟΥ»

«18 ετών έφυγα από το Βέλγιο και πήγα μόνη μου στην Αγγλία, γιατί ήθελα να πετάξω με τα δικά μου φτερά. Κάποια… πούπουλα κάηκαν, η αλήθεια είναι. Εφυγα, γιατί και οι δύο γονείς μου είναι ηθοποιοί, οπότε ήθελα να πάω κάπου, που δεν με ήξερε κανείς και να κάνω τα δικά μου βήματα, ολομόναχη. Να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ να επιβιώσω μόνη μου. Θα μπορούσα να το είχα κάνει δύο χρόνια αργότερα, αλλά υπήρχε αυτή η βιασύνη του παιδιού που θέλει να μεγαλώσει και να αποδείξει ότι έγινε ενήλικας και μπορεί να σταθεί στα πόδια του».

«ΕΠΙΖΗΤΩ ΤΗΝ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ»

«Με κυνηγούν τα λάθη μου, αλλά κάποια από αυτά, στην πορεία αποδείχθηκαν ότι δεν ήταν λάθη. Καλώς έγιναν, με τον τρόπο που έγιναν. Ο χρόνος αποδεικνύει, πόσο λάθος είναι μία επιλογή. Προσπαθώ να μην μετανιώσω για τίποτα, ίσως ό,τι έγινε, για κάποιο λόγο να έγινε.

Δεν θα ήθελα να ξέρω εκ των προτέρων την τελική έκβαση κάθε απόφασής μου και τι θα καθορίσει για το μέλλον μου. Αυτό το ρίσκο, είναι και η γοητεία της ζωής. Είναι όπως αποφασίσαμε να γίνουμε ηθοποιοί και δεν ξέρουμε μόλις τελειώσει μία παράσταση, τι θα γίνει μετά. Αυτή την ανασφάλεια, την επιζητώ με κάποιο τρόπο».

«ΚΑΙ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΕΧΕΙ ΤΗ ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΟΥ»

«Δεν θεωρώ λάθος κίνηση, να ακούσει κάποιος την καρδιά του. Πρέπει την επιθυμία μας να την ακολουθούμε. Αλλά σε κάθε επιλογή, κάτι χάνουμε, κάτι κερδίζουμε. Κάποιες φορές και το λάθος, έχει κι αυτό μια γοητεία. Οσα περισσότερα όρια περιχαρακώνουν τον άνθρωπο τόσο περισσότερο θέλει να δραπετεύσει από αυτά. Σε ένα μεγάλο βαθμό, είμαστε αυτό που πρέπει να είμαστε. Πολύ λίγοι άνθρωποι, κάνουν αυτό που θέλουν πραγματικά».

«ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΟ»

«Από τη μέχρι τώρα πορεία μου, έχω καταλάβει ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και όλα μπορεί να αλλάξουν οποιαδήποτε στιγμή. Σχέσεις ιδέες, επιθυμίες, όνειρα, σχέδια. Αλλά θέλω να πιστεύω ότι μπορεί να γεννηθεί κάτι που τελικά να είναι καλύτερο».