Black Rabbit: Αδέλφια, ένας καθρέφτης της κοινωνίας

Ελισσαίος Βγενόπουλος

Το Black Rabbit, που προβάλλεται στο Netflix μας βυθίζει στον κόσμο ενός πολυτελούς μπαρ-εστιατορίου στο Μανχάταν, κάτω από τη σκιά της γέφυρας του Μπρούκλιν, εκεί όπου η λάμψη συναντά το αίμα και οι οικογενειακές πληγές αρνούνται να επουλωθούν. Δημιούργημα του Τζέικ Φρίντκεν (Τζουντ Λο), ο οποίος οραματίστηκε έναν χώρο που θα λειτουργεί ως σπίτι για φίλους και «οικογένεια», το μαγαζί γίνεται πεδίο μάχης όταν επανεμφανίζεται ο αδελφός του, Βινς (Τζέισον Μπέιτμαν). Εθισμοί, χρέη, σχέσεις με τοκογλύφους και σκιές παράνομου τζόγου κατακλύζουν την ιστορία μαζί με την ασταθή φύση του Βινς, η οποία φαίνεται να έχει χειροτερέψει με τα χρόνια. Η επιστροφή του απειλεί να τινάξει στον αέρα όχι μόνο την επιχείρηση αλλά και τη λεπτή ισορροπία της σχέσης των δύο αδελφών.

Η σειρά ξεκινά με ένα ξέσπασμα έντασης: μια ένοπλη ληστεία, σκηνές τρόμου και αιφνιδιαστικά ξεσπάσματα βίας. Το σκηνικό είναι δεμένο με ένταση, ατμόσφαιρα και καλοδουλεμένη φωτογραφία, στοιχεία που λειτουργούν ως άμεσο αγκίστρι στον θεατή. Όμως το πραγματικό ενδιαφέρον δεν βρίσκεται στην επιφάνεια της δράσης αλλά στην ψυχολογική διάσταση. Ο Τζέικ, που αρχικά φαίνεται «καθαρός» και ισορροπημένος, αποκαλύπτεται σταδιακά ως άντρας που έχει κάνει τις δικές του σκοτεινές επιλογές για να κρατήσει την πρόσοψη όρθια. Ο Βινς, αντίθετα, δεν είναι απλώς ο «χαμένος»· είναι μια σύνθετη φιγούρα που ταλαντεύεται ανάμεσα στη θυματοποίηση και την καταστροφή που ο ίδιος προκαλεί. Η σχέση τους γίνεται τοξικός κύκλος αγάπης, εξάρτησης και αμοιβαίας ενοχής.

Στο Black Rabbit είναι αλήθεια πως το στυλ είναι αδιαμφισβήτητο: σκηνοθεσία ακριβής, φωτογραφία που αναδεικνύει τη νυχτερινή Νέα Υόρκη, μουσικές επιλογές που ενισχύουν την ένταση. Ωστόσο, η καρδιά της σειράς φαίνεται να πάσχει. Οι υποπλοκές είναι πολλές, τα flashbacks ανακατεύουν τον χρόνο με τρόπο που άλλοτε προσφέρει βάθος και άλλοτε μοιάζει με κάλυψη σεναριακών κενών. Έτσι, παρά το εντυπωσιακό περιτύλιγμα, η αφήγηση συχνά μοιάζει ασταθής.

Άλλοι την αναγνωρίζουν ως στυλάτη βουτιά στο νεο-νουάρ της Νέας Υόρκης, άλλοι τη χαρακτηρίζουν ως υπερβολικά φτιασιδωμένη και συναισθηματικά επίπεδη. Το σίγουρο είναι πως οι πρωταγωνιστές της, σώζουν πολλά. Ο Λο και ο Μπέιτμαν παραδίδουν ερμηνείες που συχνά απογειώνουν τις σκηνές, χαρίζοντας ζωντάνια σε σκηνές που αλλιώς θα έμοιαζαν επίπεδες.

Στο φινάλε των οκτώ επεισοδίων, ανατροπές, εξομολογήσεις και οικογενειακά μυστικά οδηγούν σε μια κάθαρση που δεν είναι θριαμβευτική αλλά μάλλον πικρή, μια μορφή αποδοχής της μοίρας, μια αδιέξοδη λύτρωση. Το Black Rabbit παρουσιάστηκε εξαρχής ως limited σειρά, χωρίς επίσημα σχέδια για συνέχεια, αν και ήδη συζητιούνται πιθανά spin-offs.

Το Black Rabbit δεν είναι απλώς μια ιστορία για τον υπόκοσμο της Νέας Υόρκης, είναι κυρίως μια σπουδή στη σχέση δύο αδελφών που αιωρούνται ανάμεσα στην αγάπη και την προδοσία. Ο Τζέικ και ο Βινς κουβαλούν ενοχές, μυστικά, εξαρτήσεις και επιλογές που τους καταδιώκουν, δείχνοντας πως κανείς δεν είναι αθώος ούτε απόλυτα χαμένος. Η σειρά εστιάζει στην τοξικότητα της οικογενειακής αγάπης, στην αυτοκαταστροφή που επανέρχεται ασταμάτητα και στην αμφισημία της ηθικής. Στην καρδιά της βρίσκεται το ερώτημα: μπορεί η οικογένεια να επιβιώσει όταν η αγάπη πνίγεται από μυστικά και σκιές;

Τελικά, το Black Rabbit λειτουργεί ως δείγμα της εποχής του: μια σειρά που επενδύει στην αισθητική και στις μεγάλες ερμηνείες, αλλά δεν καταφέρνει πάντα να χτίσει τον συναισθηματικό πυρήνα που θα της έδινε διάρκεια. Είναι γοητευτική, σκοτεινή και σίγουρα αξίζει να τη δει κανείς, αλλά δεν είναι το έργο που θα μείνει χαραγμένο στην τηλεοπτική μνήμη. Ένα μίνι άλμπουμ από εντάσεις και επιφανειακή βαρύτητα, που ποντάρει περισσότερο στη λάμψη παρά στη σάρκα της αφήγησης, αλλά δεν ξεχνά ότι η οικογένεια είναι δεσμός που τρέφει και πνίγει, ένα καταφύγιο και ταυτόχρονα μια φυλακή, όπου η αγάπη μπλέκεται με σκιές, ενοχές και μυστικά που ποτέ δεν σβήνουν.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News