-Πώς εξελίχθηκε ήταν για σένα αυτή η αναμέτρηση με το σπουδαίο έργο του Καμπανέλλη;

Μεγάλη χαρά μού έδωσε η αναμέτρησή μου με τα κείμενα του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Είναι ένας συγγραφέας μοναδικός και κλασικός πια. Είναι ο «πατέρας» του νεοελληνικού θεάτρου. Σε αυτόν οφείλει το νεοελληνικό θέατρο τα πάντα. Χαίρομαι πολύ που μου δόθηκε αυτή ευκαιρία να παίξω αυτούς τους μονολόγους και να επικοινωνήσω με τους θεατές πολλών πόλεων και χαίρομαι επίσης, που, όπως δείχνουν τα πράγματα, η παράσταση αυτή έχει ακόμα δρόμο.

Μέσα από αυτά τα δύο κείμενα, ο Καμπανέλλης κάνει μια βουτιά στα άδυτα κι αστεία της ανθρώπινης φύσης και μιλάει μέσα από τους δύο ήρωές του για τη ματαιοδοξία και τη μοναξιά. Δίνει διαστάσεις και παραμέτρους, που πολλές φορές τις αισθανόμαστε, αλλά δεν μπορούμε να τις εκφράσουμε.

-Γιατί είναι τόσο διαχρονικός ο Καμπανέλλης;

Είναι διαχρονικός γιατί τα κείμενά του κι οι ήρωές του μιλάνε μια γλώσσα που δημιουργεί αίσθημα δυνατό, γέλιο και συγκίνηση,  ανεξαρτήτως εποχής. Ας αναλογιστούμε μόνο ότι το ένα μονόπρακτο το «Αυτός και το παντελόνι του» γράφτηκε το 1957. Κι έκανε μεγάλη επιτυχία και τότε, αλλά και όλες τις φορές που ξαναπαίχτηκε. Οταν άρχισα να το δουλεύω, πριν από μερικά χρόνια, διαπίστωνα πόσο βάθος έχει και πόσο εκπληκτικά γραμμένο είναι. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ, ειλικρινά, την ανταπόκριση που θα είχε ο κόσμος σε αυτό κείμενο. Μου έδωσε μεγάλη χαρά και μου δίνει κάθε μέρα που το παίζω.

Το δεύτερο μονόπρακτο «Ο επικήδειος», που συνθέτει την παράσταση μας, είναι ένα πολύ αστείο κείμενο, μια βαθιά σάτιρα της ελαφρότητας της ανθρώπινης φύσης και της ματαιοδοξία του ανθρώπου.

-Πόσο δύσκολη είναι για σένα η μοναξιά της σκηνής, σε έναν μονόλογο;

Είναι μια δύσκολη ιστορία ο μονόλογος αλλά και απολαυστική. Είναι μια μεγάλη χαρά για έναν ηθοποιό να αναμετριέται με τέτοια κείμενα και ακόμα μεγαλύτερη χαρά να αισθάνεται ότι έχει κερδίσει το στοίχημα. Σε κάθε παράσταση, βέβαια, το στοίχημα τίθεται εκ νέου. Δεν υπάρχει τίποτα σταθερό, κάθε φορά βγαίνω στη σκηνή χωρίς να έχω τίποτα στο τσεπάκι μου. Κάθε βράδυ προσπαθώ να κερδίσω την επαφή με το κοινό, να ανοίξω αυτό τον δίαυλο επικοινωνίας και, μέσα από αυτόν, να μιλήσω με τα λόγια του συγγραφέα και να δημιουργήσω το «παραμύθι» της κάθε βραδιάς.

«ΔΕΝ ΕΧΩ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΕΣ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ»

–Εχεις έτοιμες συνταγές πάνω στη σκηνή;

Ποτέ δεν βγαίνω στη σκηνή με βεβαιότητες. Αν το κάνεις αυτό, νομίζω χάνεις το παιχνίδι, πριν καν αρχίσει. Το σημαντικό είναι να βγαίνεις κάθε μέρα στη σκηνή, «γυμνός»! Και να προσπαθείς κάθε φορά να δημιουργήσεις τη συνθήκη επικοινωνίας με το κοινό. Εχω πολύ ωραία λόγια να θυμάμαι από θεατές στο τέλος κάθε παράστασης. Και τους ευχαριστώ πολύ που επιλέγουν αυτή την παράσταση και τους ευχαριστώ πολύ για το χειροκρότημά τους, τη συγκίνησή τους, για τη χαρά τους και για τα ωραία τους λόγια.

–Δεν διστάζεις να «τσαλακώνεις» την τηλεοπτική σου εικόνα, που λάτρεψε το κοινό. Πόσο δύσκολο είναι αυτό;

Είναι θέμα ζωής να «τσαλακώνεις» την τηλεοπτική σου εικόνα. Δεν με ενδιαφέρει να στέκομαι, με ενδιαφέρει να ζω! Να κερδίζω συνέχεια «πίστες»! Το να επαναπαυτείς σε κάποια πράγματα που έχεις κερδίσει και να μείνεις σε αυτά, είναι σαν να πεθαίνεις!

Προσπαθώ να ανοίγω καινούργια θέματα συνέχεια -στον εαυτό μου, στην υποκριτική μου, στη δουλειά μου, να ανακαλύπτω καινούργιους  δρόμους.

«ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ… ΤΑΛΙΜΠΑΝ!»

-Με όλες αυτές τις καταγγελίες για το Me Too, νιώθεις ότι έχει στιγματιστεί άδικα το θέατρο στην ολότητά του;

Είναι μια μαύρη κηλίδα για το θέατρο, πολύ έντονη. Αδικη πολλές φορές, νομίζω. Γιατί φθάσαμε σε ακρότητες μέσα από αυτή την ιστορία. Το Me Too είναι, φυσικά, μια πάρα πολύ σπουδαία ιστορία. Πάντα πάλευα για τη δικαιοσύνη μέσα στον θεατρικό χώρο, πάλευα για τη μη βία, αλλά αισθάνομαι ότι υπάρχει μια αδικία, η οποία δημιουργεί και όλα τα μαύρα παραλειπόμενα.

Δεν πιστεύω ότι φθάνει μια μόνο καταγγελία για να κρεμιέται ένας ηθοποιός στα μανταλάκια. Καλό είναι να δουλεύουμε όχι μόνο στο θέατρο, αλλά και στην καθημερινότητά μας, για τη δικαιοσύνη και καλό είναι οι άνθρωποι που φέρονται με έναν τρόπο καταχρηστικό, να τιμωρούνται. Αλλά αυτό θα πρέπει να εξετάζεται πρώτα. Δεν θα πρέπει να αρκεί μια καταγγελία για να καταστεί κάποιος ένοχος. Θα πρέπει να ψάχνεται το πράγμα.

Είμαστε μια κοινωνία που στηρίζεται στις αρχές του Διαφωτισμού, είμαστε μια δημοκρατία δυτικού τύπου, δεν είμαστε… Ταλιμπάν, δεν είμαστε στο… Αφγανιστάν. Είναι τρομακτικό να καταργούμε, με αυτόν τον τρόπο, το τεκμήριο της αθωότητας ενός ανθρώπου. Και, δυστυχώς, αυτό σήμερα είναι η κύρια ιδεολογία σε όλους τους πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους. Είναι θλιβερό και επικίνδυνο. Το τεκμήριο της αθωότητας, ακόμα και του μεγαλύτερου εγκληματία, οφείλουμε να το σεβόμαστε και να υφίσταται! Δεν μπορούμε να το πετάμε στα σκουπίδια.»

————————————————————-
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:

Θέατρο «Απόλλων» – Παραστάσεις: Δευτέρα 8 Μαΐου (ώρα 19:00 & 21:30) και Τρίτη 9 Mαΐου (ώρα 21:30).

Εισιτήρια: 15 ευρώ -13 ευρώ, Προπώληση: Viva.gr

Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης.