Αλεξάνδρα Παναγοπούλου

Ο Χρήστος Κωνσταντόπουλος έρχεται για πρώτη φορά στη μουσική σκηνή Frida την Τρίτη 14 Μαρτίου και μαζί με τους συνεργάτες του είναι έτοιμος να μας παρασύρει σ’ ένα ανατρεπτικό πρόγραμμα από όλο το φάσμα της εγχώριας και της παγκόσμιας μουσικής σκηνής.

Ελληνικά και ξένα διαχρονικά rock κομμάτια, τραγούδια σημαντικών δημιουργών από τη σύγχρονη μουσική σκηνή αλλά και τραγούδια που σημάδεψαν την εφηβεία μας καθώς και παραδοσιακές μουσικές με ηλεκτρικό ήχο διαδέχονται τραγούδια από την προσωπική δισκογραφία του τραγουδιστή.

«Η τέχνη για μένα είναι το καταφύγιο των ψυχών. Μια γροθιά απέναντι στην αδιαφορία και την αλαζονεία κάθε εξουσίας.
Η τέχνη μας ενώνει και φέρνει τις ανάσες μας κοντά ειδικά σε τέτοιες μαύρες στιγμές σαν αυτή που βιώνουμε με βαθιά λύπη όλοι μας» σημειώνει ο ίδιος και συνεχίζει: «Αυτή η συναυλία που θα κάνω στην Πάτρα στη μουσική σκηνή FRIDA μαζί με τους συνεργάτες μου είναι μια παρηγοριά στις πληγές όλων μας. Να είστε εκεί, να κάνουμε τον πόνο μας προσευχή. Όλοι μαζί!».

Ο Χρήστος Κωνσταντόπουλος, λίγες ώρες πριν ανέβει στην σκηνή της Frida μιλά στο pelop.gr για το πώς είναι να τραγουδάς μετά από τόσο πόνο, με φόντο την τραγωδία στα Τέμπη, τον ρόλο της τέχνης ως βάλσαμο, τα τραγούδια που “ζηλεύει” και που του θυμίζουν ξεχωριστές στιγμές του και πολλά άλλα.

Ανεβαίνεις στην σκηνή μετά από μια τέτοια τραγωδία όπως το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη. Ποια είναι τα συναισθήματα; Πώς είναι να τραγουδάς μετά από τόσο πόνο;

Πάντα σε τόσο τραγικά γεγονότα παρατηρώ τις συμπεριφορές των ανθρώπων. Η επιτηδευμένη σιωπή κάποιων από την μία και ένας δήθεν θόρυβος που κάνουν μερικοί από την άλλη τσουβαλιάζοντας τα πάντα μου επιβεβαιώνει πόσο βαθιά νοσεί η κοινωνία μας. Παρατηρώ ότι κανείς δεν ψάχνει να βρει τον πραγματικό ένοχο. Οι κυβερνώντες εθελοτυφλούν και μαζί τους η πλειοψηφία του δημοσιογραφικού κόσμου. Υπάρχει μια μεγάλη μερίδα του κόσμου όμως – κυρίως νέων ανθρώπων πράγμα το οποίο με χαροποιεί ιδιαίτερα – που ξεσηκώνεται και αναζητά την αλήθεια. Κι όσο πλησιάζει στον πραγματικό ένοχο τόσο το σύστημα τον μαστιγώνει. Δεν ξέρω όμως ακόμα και αυτή τη φορά που ο πόνος είναι τεράστιος αν θα καταφέρει να αντισταθεί και να μην ξεχάσει. Γιατί ο Έλληνας δυστυχώς έχει αποδειχθεί ότι ξεχνάει. Μακάρι να έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να πληρώσουν αυτοί οι συγκεκριμένοι που πρέπει να πληρώσουν. Η δική μου προσμονή είναι όλα αυτά που περιγράφω. Να πληρώσουν κάποτε οι ανεύθυνοι αυτής της πολύπαθης χώρας.

Εγώ είπα μέσα μου «Βγες και κάνε τον πόνο προσευχή. Τραγούδα τη θλίψη, πέτα ψηλά πάνω από το μαύρο τοπίο και βρες το φως. Και μοίρασέ το και σε άλλους. Σε όσους μπορείς. Γιάτρεψε τις πληγές μέσα από το τραγούδι». Και αυτό θα κάνω κι ας είμαστε όλοι πληγωμένοι. Ξέρω ότι θα είναι μαζί μου άνθρωποι που είναι φτιαγμένοι από τα ίδια υλικά με μένα. Στη Frida θα είμαστε όλοι ένα καταφύγιο γεμάτο από αγάπη και φως.

Μπορεί η μουσική να γίνει ένα είδος γιατρικού για τον πόνο; Ένα βάλσαμο για την ψυχή;

Μόνο η τέχνη και ειδικά η μουσική σου γιατρεύει τις πληγές. Ξορκίζει όλα τα βάρη που έχει η ψυχή μας. Είναι μια γλώσσα χωρίς αλφάβητο που όμως όλοι την αντιλαμβάνονται. Γιατί μέσα από τη μουσική περισσότερο νιώθεις παρά καταλαβαίνεις. Σε κάνει να πιστεύεις ότι όλα τα μπορείς και όλα τα αντέχεις. Δεν είναι πλάνη η μουσική. Είναι ο επίγειος παράδεισος του ανθρώπου. Όσο και να οικτίρουν κάποιοι τους καλλιτέχνες βαθιά μέσα τους όλοι ξέρουν ότι είμαστε αναγκαίοι. Και πάντα θα μας βρίσκουν μπροστά τους. Γιατί το μόνο που θέλουμε είναι να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο μέσα από ένα τραγούδι, από μια παράσταση, από ένα ποίημα.

Μια συναυλία για να ξεχαστούμε, αλλά όχι για να ξεχάσουμε. Πώς επιλέχθηκε το πρόγραμμα της; Χαρακτηρίζεις το πρόγραμμα «ανατρεπτικό». Ποιες είναι οι ανατροπές που θα δούμε ή καλύτερα θα ακούσουμε;

Ακριβώς. Να ξεχαστούμε αλλά όχι να ξεχάσουμε. Άλλωστε οι στίχοι των τραγουδιών της συναυλίας μου, δε σε αφήνουν να ξεχάσεις. «Θα πούμε λόγια άγρια, παράξενα κι ατόφια» που κάποτε έγραψε εύστοχα ο Σαββόπουλος. Είναι δυνατόν να μην πω τη «Μαύρη θάλασσα» λοιπόν; Ή την «Κοιλάδα των Τεμπών»; Επίσης, ένα δικό μου τραγούδι, ο «Προορισμός» σε στίχους της αδερφής μου της Νίκης οι οποίοι παραμένουν πάντα επίκαιροι. Τα τραγούδια που θα παίξουμε θα έχουν θυμό με σκοπό να αφυπνίσουν συνειδήσεις. Ακόμα και τα ερωτικά έχουν τη δική τους δύναμη. Θα παίξω κι ένα καινούργιο τραγούδι για πρώτη φορά που έχω γράψει εγώ και το θεωρώ επίσης επίκαιρο. Ο κόσμος θα ακούσει ροκ και φολκ ιστορίες, παραδοσιακές με ηλεκτρικό ήχο διασκευασμένες από τους μουσικούς μου, τον Γιώργο Κατσαμάκη στην κιθάρα, τον Χρήστο Πυρρή στο μπάσο και τον Χρήστο Χλιούρα στα τύμπανα – ιστορίες κλασικές με ροκ ύφος από το «The house of the rising sun» μέχρι το «Ήτανε μια φορά» αλλά και πιο σύγχρονες από Αλκίνοο και Κίτρινα ποδήλατα.

Τραγούδια που μας έχουν σημαδέψει από τα εφηβικά μας χρόνια μέχρι σήμερα. Αν ζητούσα να επιλέξεις ή να ξεχωρίσεις ένα που σε έχει σημαδέψει ιδιαίτερα ποιο θα ήταν αυτό;

Είναι δύο τραγούδια:

«Πετάς τα ρούχα σου ψηλά, γυμνός μες στη χαρά σου κρατάς τη λύπη σου μακριά δε νιώθεις τίποτα».
«Μια συνουσία μυστική των Πυξ – Λαξ». Το δικαίωμα της επιλογής σου να νιώθεις ελεύθερος και να αντέχεις να κρατάς τις λύπες σου μακριά.

Και «Στα σκοτεινά δωμάτια είν’ η ψυχή μας γυμνή και δε χωράν εκεί μυστικά, κι εκεί να σ’ αγαπάω ξέρω κούκλα μου εκεί τη μοναξιά μου στον καθρέφτη όταν σπας.. ». «Rnr στο κρεβάτι» του Πάυλου Σιδηρόπουλου». Να ξέρεις δηλαδή να απολαμβάνεις το απόλυτο βγαίνοντας απ’ τον εαυτό σου.
Θα τα ακούσετε και τα δύο.

Ποιο είναι ένα τραγούδι που όταν το ακούς σου φέρνει στο μυαλό μια συγκεκριμένη στιγμή; Ποια είναι αυτή;

Είναι ένα δικό μου τραγούδι το «Αερόστατο». Όταν ήμουν φαντάρος είχα στα χέρια μου ένα ποίημα της αδερφής μου της Νίκης το οποίο μελοποίησα μέσα σε ένα φυλάκιο κοντά στην Κατεχάκη έχοντας νυχτερινή σκοπιά. Ένιωθα τόσο πολύ πως ήθελα να πετάξω ψηλά με ένα αερόστατο και να βγω από εκεί που όταν συνέλαβα τη μελωδία την τραγούδησα τόσο δυνατά που κόντεψα να γκρεμίσω το φυλάκιο. Εκεί κατάλαβα πόσο μεγάλη αρετή είναι η ελευθερία του ανθρώπου.

Από όλα τα τραγούδια ποιο είναι αυτό που έχεις ζηλέψει περισσότερο και θα ήθελες να το έχεις πει εσύ πρώτος;

Κανένα τραγούδι που δεν έχω πει εγώ πρώτος δεν έχω ζηλέψει γιατί σέβομαι τη στιγμή της δημιουργίας που γεννάται από έναν ή περισσότερους καλλιτέχνες. Κι αυτό είναι δικό τους «παιδί». Για μένα η δημιουργία ενός τραγουδιού είναι ιερή και μόνο βιωματική. Υπό αυτή την έννοια μόνο χαίρομαι μεγάλες στιγμές άλλων δημιουργών αλλά δε νιώθω ότι έχω θέση στη δημιουργία τους. Μόνο απολαμβάνω!

Info

Μαζί με τον Χρήστο Κωνσταντόπουλο θα εμφανιστούν οι μουσικοί :
Γιώργος Κατσαμάκης – Κιθάρες
Χρήστος Πυρρής – Ηλεκτρικό Μπάσο
Χρήστος Χλιούρας – Τύμπανα
Φωτογραφία – Τριαντάφυλλος Ασλανίδης

Είσοδος: 12 ευρώ
Οι πόρτες ανοίγουν: 21.00
Έναρξη προγράμματος: 21.30
Τηλέφωνο κρατήσεων: 6980579777

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News