Δήμητρα Παπαδημητροπούλου: Ευτυχισμένη, περήφανη και δικαιωμένη

Κρίστυ Κουνινιώτη

Τη ζωγραφική την αγαπούσε από μικρή, καίτοι της ήταν απαγορευμένη. Της δόθηκε, όμως, στη συνέχεια, παράλληλα με την επαγγελματική της ενασχόληση στον Πολιτιστικό Τομέα του Δήμου Πατρέων και στο Καρναβαλικό Γραφείο, και τη χαίρεται ακόμα. Καρπούς αυτής της δυνατής σχέσης εκθέτει έως τις 20 Μαΐου στην Αγορά Αργύρη. Η Δήμητρα Παπαδημητροπούλου μιλά, από καρδιάς, στην «ΠτΔ».

Πώς θυμάστε τον εαυτό σας μικρή;

Ημουν ένα πειθαρχημένο και σχετικά ήσυχο παιδί που έζησε τα πρώτα του 9 χρόνια στις Καμάρες Αιγιάλειας. Ημουν το παιδί του παππά του χωριού και καλοδεχούμενη παντού. Ετρεχα στις αλάνες και στα χωράφια, με τα άλλα τα παιδιά, σκαρφάλωνα σε δέντρα για να φάω μούρες, έπαιζα ποδόσφαιρο με τα αγόρια και γενικά έζησα κοντά στη φύση, κάνοντας και περιπάτους με τον πατέρα μου στην εξοχή… Οταν ήρθαμε στην Πάτρα, όλα άλλαξαν. Ημουν κλεισμένη σε ένα σπίτι και το καθημερινό μου πρόγραμμα ήταν μελέτη, σχολείο, εκκλησία. Ηταν αυστηρός ο πατέρας μου…

Και μετά το σχολείο;

Δραπέτευσα από όλα αυτά, μέσω ενός νεανικού γάμου που δεν πήγε καλά, αλλά μου έδωσε δύο υπέροχα παιδιά. Μετά τον χωρισμό μου, έπρεπε να εργαστώ για να τα μεγαλώσω μόνη. Ημουν γύρω στα τριάντα, και πήρα τη ζωή απ’ την αρχή.

Ηταν στον Πολιτιστικό Τομέα Δήμου Πατρέων;

Ναι. Ολα ξεκίνησαν όταν παρακολούθησα τη Σχολή Κατασκευαστών Καρναβαλικών Αρμάτων που ιδρύθηκε από τον Δήμο Πατρέων και τον ΟΑΕΔ. Τελειώνοντάς τη,  επιλέχθηκα μαζί με τέσσερα, ακόμα, άτομα με τα οποία είχαμε την υψηλότερη βαθμολογία, για να δουλέψουμε στο νεοσύστατο τότε Καρναβαλικό Συνεργείο. Ηταν το 1989. Επικρατούσε τρελός ενθουσιασμός κατά τη δημιουργία των καρναβαλικών αρμάτων! Συγκλονιστική εμπειρία!

Δύο χρόνια μετά, επειδή πάθαινα αλλεργίες από τα χημικά, μεταφέρθηκα στα γραφεία του Πολιτιστικού Τομέα, αναλαμβάνοντας τη γραμματειακή υποστήριξη. Στη συνέχεια ανέλαβα τη γραμματειακή υποστήριξη στη Δημοτική Πινακοθήκη, οπότε ήρθα σε άμεση επαφή με έργα σπουδαίων ζωγράφων, που έκαναν την ψυχή μου να ανατριχιάζει και τα δάχτυλά μου να ψάχνουν απεγνωσμένα για πινέλα.

Το 1999 ανέλαβα τη θέση της υπεύθυνης του Καρναβαλικού Γραφείου. Τεράστιος όγκος δουλειάς, άγχος, ένταση… Ομως η χαρά της πετυχημένης γιορτής με έκαναν περήφανη. Με τα πυροτεχνήματα, στο κλείσιμό της, στον Μόλο, αισθανόμουν πλήρης, ευτυχής!

Μετά από 32 χρόνια υπηρεσίας, συνταξιοδοτηθήκατε πέρυσι. Πώς έχει διαμορφωθεί η καθημερινότητά σας;

Ασχολούμαι με τα οικιακά, με τα λουλούδια μου, το χαριτωμένο μου σκυλάκι, διαβάζω πάρα πολύ, και φυσικά ζωγραφίζω, ζωγραφίζω, ζωγραφίζω… Περνάω μια χαρά!

Ζωγραφική, λοιπόν. Πότε πρωτομίλησε μέσα σας;    

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Επαιρνα το στυλό του μπαμπά, το πακέτο με τα τσιγάρα του κι εκεί πάνω κάτι έφτιαχνα. Συνέχισα, μεγαλώνοντας, και τα χαρτζιλίκια μου γίνονταν ξυλομπογιές, νερομπογιές… Οι γονείς μου, όμως, δεν ήθελαν να ασχολούμαι με αυτό. Με προόριζαν για καθηγήτρια. Αυτό δεν έγινε βέβαια, και στα 20 μου, ήδη παντρεμένη είχα την ευκαιρία, πλέον, να ζωγραφίζω επί ώρες, με τα μωρά δίπλα μου. Ζωγράφιζα έργα μεγάλων ζωγράφων, λάθος κατά τη γνώμη μου, ωστόσο έτσι μάθαινα…

Αυτοδίδακτη, λοιπόν. Δύσκολο…

Φοβερά δύσκολο να μαθαίνεις από μόνος σου τα μυστικά της τέχνης και τις τεχνικές. Να αγωνίζεσαι και να αγωνιάς…

Χρόνια αργότερα, στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας, θα πραγματοποιούνταν έκθεση πατρινών καλλιτεχνών. Τότε, ο τεχνοκριτικός Μάνος Στεφανίδης, έχοντας απορρίψει μεγάλο αριθμό έργων σημαντικών καλλιτεχνών, ενέκρινε το δικό μου ταπεινό εργάκι: Μια μουριά σε ένα χωράφι της Αρτας. Το έχω ακόμα και δεν το δίνω επουδενί.

Και πώς φτάσατε στην 1η σας ατομική έκθεση;

Πέρασαν κι άλλα χρόνια, κι ως εργαζόμενη στον Πολιτιστικό Οργανισμό, είχα συνεργασία με τον άλλο τεχνοκριτικό, τον Ανδρέα Ιωαννίδη. Του έδειξα τα έργα μου, γιατί τρωγόμουν να κάνω μια έκθεση, αλλά φοβόμουν μη γελοιοποιηθώ, και ενέκρινε τριάντα πίνακες. Μετά τη γέννηση των δυο μου παιδιών, αυτή ήταν η τρίτη μεγάλη ευτυχία της ζωής μου. Εκλαιγα… Η 1^η μου ατομική έκθεση έγινε το 2008 στα Δημοτικά Λουτρά κι έκτοτε συμμετείχα σε πολλές ομαδικές εκθέσεις.

Αυτές τις μέρες πραγματοποιείται η 2^η ατομική σας έκθεση στην Αγορά Αργύρη και δη με καλό σκοπό. Τι έργα σας περιλαμβάνει;

Ακρυλικά και ακουαρέλες. Είναι καθημερινές σκηνές από τη ζωή μας, πορτρέτα, νεκρές φύσεις, τοπία… Ζωγραφίζω ό,τι με μαγνητίζει και προσπαθώ να περάσω την ψυχή μου σε αυτό.

Με τα έσοδα που θα προκύψουν από την έκθεση θα αγοραστούν παιδικές τροφές για το Κοινωνικό Παντοπωλείο και γραφική ύλη για το Λαϊκό Αναγνωστήριο. Δε μου λέει τίποτα να φυλάω τα έργα μου στο βάθος μιας ντουλάπας. Θέλω να κρεμαστούν σε έναν τοίχο και να συγκινήσουν ένα βλέμμα, να προκαλέσουν ένα συναίσθημα…

Τα όπλα σας στις δυσκολίες;

Η πρώτη αντίδραση σε μια δυσκολία είναι ατελείωτη γκρίνια και διαμαρτυρία. Οταν όμως πρέπει να την αντιμετωπίσω, δεν την αφήνω να με βάλει από κάτω. Η δυσκολία είναι πρόκληση για μένα. Οπλα μου, η επιμονή αλλά και η ελπίδα για κάτι καλύτερο. Βεβαίως, στην ηλικία μου, δεν είμαι αιθεροβάμων, βλέπω τα πράγματα ως έχουν. Κι όταν κάτι δε λύνεται, αποδέχομαι την ήττα μου.

Αν απεικονίζατε στον καμβά σας την Ελλάδα που ονειρεύεστε, μετά τις επερχόμενες εκλογές, τι χρώματα θα χρησιμοποιούσατε;

Η Ελλάδα είναι γαλάζια. Καθαρή, διάφανη σαν τη θάλασσα. Ο παγκόσμιος ουρανός, όμως, από πάνω μας, είναι γκρίζος και απειλητικός. Οι αξίες και τα ιδεώδη φθίνουν. Παιδιά σκοτώνουν και τραυματίζουν παιδιά. Οι νέοι δεν προλαβαίνουν να αγαπήσουν και η τεχνητή νοημοσύνη θα ζωγραφίσει μια ψεύτικη ζωή για τις επόμενες γενιές, χωρίς συναίσθημα. Για να μη γίνει αυτό, θα πρέπει οι νέοι να θέσουν, από πολύ νωρίς, τα όριά τους και να απαιτήσουν την αγάπη και την ευτυχία που τους ανήκουν. Οπότε τα χρώματα θα ξαναγίνουν γαλάζια.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News