Επιχείρηση «Φιστίκι»

Του Κωνσταντίνου Μάγνη, Διευθυντή Σύνταξης της εφημερίδας «Πελοπόννησος».

Σύμφωνα με τον φιλοκυβερνητικό τύπο, ο Μητσοτάκης πήγε με αέρα στον Μπάιντεν και έφυγε με θέρμη. Σύμφωνα με τον αντικυβερνητικό τύπο, η συνάντηση ήταν μια σκέτη καταστροφή: Τα δώσαμε όλα και δεν πήραμε τίποτα. Ποιο θα ήταν άραγε αυτό το «κάτι» που θα μας ικανοποιούσε; Η συμφωνία με τις ΗΠΑ, «αμυντική» καλούμενη, έχει ήδη εκπονηθεί και εγκριθεί. Ενδεχομένως στη ζούλα, κάτι η ευφορία του Μπάιντεν, κάτι η
επιβλητικότητα της Μαρέβας, να μπορούσαμε να τσιμπούσαμε κάποιο ντρόουν παραπάνω. Ο αμερικανός πρόεδρος είναι στην τρίτη ηλικία και οι ηλικιωμένοι υποκύπτουν εύκολα στις πιέσεις. Εχετε δει ένα σωρό απάτες από επιτήδειους στο αστυνομικό δελτίο. Τηλεφωνείς στον άλλον: «Ο γιός σου προκάλεσε τροχαίο. Αμα θέλεις να τον γλιτώσεις, να βομβαρδίσεις την Αγκυρα». Και εκείνος τα χάνει και ενδίδει.

Η τελευταία φορά- και μάλλον η πρώτη- που είχαμε μεγάλες προσδοκίες από αμερικανό πρόεδρο, ήταν όταν εκλέχτηκε ο Τζίμι Κάρτερ, του δημοκρατικού κόμματος. Επιτέλους, έφευγαν οι ρεπουμπλικάνοι που είχαν ανεχθεί την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και τους πρωτογονισμούς του «Αττίλα», και αναμέναμε αποκατάσταση της τάξης και δικαιοσύνη, καθότι ο νέος πρόεδρος είχε θερμή στήριξη από το ελληνοαμερικανικό λόμπι. Ακολούθησε
το βιβλίο του Φρέντι Γερμανού «Τζίμι, πάρε ένα φιστίκι»- ο Κάρτερ είχε φυτείες φιστικιού, από αυτά που έτρωγε ο Γκούφι και γινόταν Σούπερ- που απεικόνιζε την οργή και τη χλεύη για την ταπεινωτική διάψευση που επακολούθησε. Εκτοτε προσγειωθήκαμε (όχι όλοι): Η
βασική μας προσδοκία απέναντι στον Λευκό Οίκο θα ήταν και ήταν η διατήρηση των ισορροπιών στο Αιγαίο υπέρ των συμφερόντων και των επιδιώξεων του ΝΑΤΟ. Για καλή μας τύχη, η πολιτική αυτή συμπεριλάμβανε έναν όρο που αποδείχθηκε μέχρι σήμερα απαράβατος: Μη πόλεμος Ελλάδας και Τουρκίας. Αυτό σήμαινε ότι η λεγόμενη τουρκική προκλητικότητα πάντα θα κατέληγε σε τοίχο, έστω κι αν στο ξεκίνημα της θητείας Μητσοτάκη, ο τοίχος αυτός χρειάστηκε να είναι η ελληνική άμυνα. Είναι επίσης αλήθεια ότι
η τουρκική πλευρά κλιμακώνει αξιώσεις, διεκδικήσεις, αμφισβητήσεις συνθηκών και προκλήσεις, αλλά μένουμε συνεχώς στον ίδιο παρονομαστή. Δεν έχουμε σταματήσει να αισθανόμαστε ότι τελούμε σε μια κατάσταση άτυπης εγγύησης, πλέον με περισσότερη πλάτη από την Ευρώπη, και κυρίως από τη Γαλλία. Και φυσικά ποτέ από τη Ρωσία ή την ΕΣΣΔ, κάτι που παραβλέπει ο εγχώριος, παιδαριώδης αλληθωρισμός.

Γράψαμε την περασμένη εβδομάδα κάτι που το είδαμε γραμμένο και αλλού, στη συνέχεια. Μπροστά στην αιχμή ότι παρά- μας έχουν για δεδομένους, η απάντηση είναι «ευτυχώς, και μακάρι να συνεχίσουν». Ούτως ή άλλως, δεδομένη είναι και η εξ εσπερίας κάλυψη στις στοιχειώδεις αξιώσεις της χώρας μας, που είναι η διατήρηση της εδαφικής μας ακεραιότητας. Ναι, έχει πολλαπλά ευνοηθεί και θωπευτεί η Τουρκία, αλλά ξέρουμε ότι έχει άλλη θέση στον γεωπολιτικό- και ενεργειακό, πλέον- χάρτη, άρα θα είναι πολλαπλά τα παιχνίδια που θα παιχτούν στους οριζόντιους και κάθετους άξονές της.

Ποια είναι εν τέλει η εθνική μας διεκδίκηση που δεν υιοθετείται, ενώ θα όφειλε, από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ; Στην πραγματικότητα, προσεγγίζουμε τα εξωτερικά θέματα με όρους εσωτερικής σκοπιμότητας. Και αυτό κάνει τον δημόσιο βίο μας μονότονο, προβλέψιμο και ανεπίκαιρο, σε μια περίοδο κοσμογονική. Είναι μια εκδοχή πολιτικού διπολισμού: Μια χώρα με δυτικόστροφο προσανατολισμό φέρει βαρέως την ταυτότητά της αξιώνοντας να
γίνει η γκρίνια, ο οίστρος και ο μαϊστρος εθνική πολιτική.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ