Εργαστήριο Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης Αχαΐας: Οι γονείς «εγκαλούν» την πολιτεία – «Τα παιδιά μας δεν είναι σκουπίδια» ΦΩΤΟ

«Είναι ντροπή τους. Έπρεπε να έχουν σκυμμένο το κεφάλι και να μας ακούνε όχι να μας κουνάνε το δάχτυλο. Τα παιδιά μας δεν είναι σκουπίδια. Το ότι έχουν αναπηρία δεν τους δίνει το δικαίωμα να τους στερούν την εκπαίδευση».

Η φωνή μιας μάνας παιδιού με αναπηρία που φοιτά στο Εργαστήριο Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης Αχαΐας (ΕΕΕΕΚ). Είναι η φωνή της γραμματέως του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου Βασιλικής Μπασκούτα που έφτασε χθες στα γραφεία της «Π» μαζί με τον πρόεδρο του Συλλόγου, Αλέξανδρο Αλεξανδρόπουλο, τον αντιπρόεδρο, Απόστολο Μακρυγένη και τον ταμία, Γιώργο Κατσώρα.

Είναι οι τέσσερις γονείς που σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης αντιδημάρχου της πόλης, χαρακτηρίζονται ως «σκύβαλα» με την επισήμανση ότι δεν θα πρέπει να τους δίνεται σημασία.

Κι αυτό γιατί ζήτησαν από τον Δήμο Πατρέων, ως αρμόδια αρχή, να εξασφαλίσει τις απαιτούμενες συνθήκες διδασκαλίας των παιδιών τους. Δηλαδή το αυτονόητο. Αυτό που δικαιούνται και απολαμβάνουν όλα τα παιδιά της χώρας.

Οι γονείς Βασιλική Μπασκούτα, Απόστολος Μακρυγένης, Αλέξανδρος Αλεξανδρόπουλος και Γιώργος Κατσώρας στα γραφεία της «Πελοποποννήσου»

Ωστόσο ουδείς αναζητά λύση και τα 108 παιδιά που φοιτούν στο συγκεκριμένο σχολείο έχουν αφεθεί στην τύχη τους. Μετά την κινητοποίηση των γονιών και τον θόρυβο που προκλήθηκε λίγες ημέρες πριν την έναρξη των μαθητών ο Δήμος έβαψε το εσωτερικό του σχολείου και φρόντισε να κοπούν τα χόρτα. Καμία άλλη παρέμβαση δεν έγινε όπως καταθέτουν ακολούθως οι ίδιοι γονείς.

Αλέξανδος Αλεξανδρόπουλος

«Σε όλη τη χώρα, με τελευταίο αυτό της Λάρισας, έχουν ανεγερθεί σχολεία πραγματικά διαμάντια για τα παιδιά με αναπηρίες. Εμείς εδώ στην Πάτρα έχουμε τα παιδιά αυτά πεταμένο σε ένα κτίριο. Δεν υπάρχει πολιτική βούληση και διάθεση να στηρίξουν τον σχολείο. Εγινε μόνο το εσωτερικό βάψιμο του κτιρίου και έκοψαν τα χόρτα. Ο Δήμος πάντα προβάλει αιτιάσεις για κάθε μας αίτημα. Τη μία δεν αφήνει το ίδρυμα Κωφών, την άλλη δεν θα εγκριθούν τα εντάλματα πληρωμής από την Αποκεντρωμένη Διοίκηση. Από την άλλη έχει κάνει εκτεταμένες παρεμβάσεις στο Ίδρυμα κωφών και δεν αντιμετώπισε κανένα πρόβλημα και έβαψε όλο το Ίδρυμα εξωτερικά πλην από το κτίριο που στεγάζεται το δικό μας σχολείο. Εκεί πώς έγινε; Ζητήσαμε να πάει σε άλλο κτίριο μας απάντησαν ότι δεν υπάρχει κατάλληλο κτίριο. Ζητήσαμε να δρομολογηθεί η ανέγερση σχολείου αρχικά μας είπαν ότι δεν υπάρχει οικόπεδο μετά από 20 μέρες, μας απάντησαν ότι υπάρχει ένα στην Κανελλοπούλου και Αυστραλίας και έχουν στείλει έγγραφο στην αρμόδια Επιτροπή για να κρίνει εάν είναι κατάλληλο. Ζητήσαμε να γίνουν ορισμένες παρεμβάσεις στο υπάρχον κτίριο όπως η τοποθέτηση ενός στεγάστρου να μην βρέχονται τα παιδιά μας και να αλλάξει ο προαύλειος χώρος που σήμερα έχει πέτρες και τις πετάει το ένα παιδί στο άλλο. Τα παιδιά μας δεν είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Ζητάμε τα αυτονόητα. Αυτοί θα έστελναν τα παιδιά τους σε αυτό το σχολείο;».

Βασιλική Μπασκούτα

«Δεν έπρεπε να τρέχουν οι γονείς για τα αυτονόητα. Το να μας λένε ότι ο Δήμος ότι έχει 300 σχολεία κι όταν έρθει η δική μας σειρά θα ασχοληθούν με το σχολείο μας δεν είναι απάντηση για κανέναν γονιό πόσο μάλλον γι’ αυτόν που περνάει έναν Γολγοθά. Μας αποκάλεσαν ”σκύβαλα” κι αυτό υπάρχει ακόμα στο διαδίκτυο.

Εμείς δεν κάνουμε αντιπολίτευση και δεν μας ενδιαφέρει ποιος κάθεται στην καρέκλα. Δίνουμε  μάχη να βαφτεί το κτίριο, να μαζέψουν τις πέτρες από το προαύλιο και τα γυμνά καλώδια που κρέμονται σε διάφορα σημεία. Υπάρχει πολιτικό κόστος όταν ακούγονται αυτά τα πράγματα αλλά το δικό μας κόστος, ως γονείς, ποιος το υπολογίζει;».

Γιώργος Κατσώρας

«Οι τρεις αίθουσες είναι χωρισμένες με ένα κομμάτι κόντρα πλακέ. Σε αυτές διδάσκονται 12 αυτιστικά παιδιά. Το παιδί μου έπρεπε να είναι μόνο του σε μία αίθουσα διότι έχει πολύ βαρύ αυτισμό. Συζητάμε για 95% αναπηρία. Έτσι καταλήγει να περιφέρεται σε ένα άθλιο προαύλιο και να έρχεται στο σπίτι σε πολύ άσχημη κατάσταση. Να δεχτούμε ότι υπάρχουν προβλήματα αλλά ο Δήμος όφειλε να είναι δίπλα μας και από κοινού να διεκδικούμε. Αυτή η υπόθεση είναι από το 2002. Πέρασαν 20 χρόνια κι ακόμα δίνουμε μάχη για να αποκτήσουν τα παιδιά μας ένα αξιοπρεπές σχολείο».

Ο «χωρισμός» των αιθουσών με ένα απλό κόντρα πλακέ

Απόστολος Μακρυγένης

«Αρνητική έκπληξη αποτέλεσε για εμάς η στάση του Δήμου απέναντί μας. Μας ζήτησαν τον λόγο γιατί δεν πήγαμε στην πορεία διαμαρτυρίας. Οι γονείς ζουν μια ιδιαίτερα δύσκολη κατάσταση δεν έχουν περιθώρια να τρέχουν να παρακαλάνε για τα δικαιώματα των παιδιών τους. Δεν θέλουμε να μας λυπηθούν ούτε να βάλουμε τα παιδιά μας μπροστά. Πραγματικά δεν θα ήθελα η κόρη μου να πηγαίνει σε αυτό το σχολείο. Οι εκπαιδευτικοί κάνουν φιλότιμες προσπάθειες αλλά δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις. Δυστυχώς δεν είχαμε συνεννόηση και συνεργασία με τον Δήμο. Αφού τρέξαμε και πιέσαμε και απειλήσαμε ότι θα πάμε στον εισαγγελέα πήγαν τελικά και το έβαψαν μόνο εσωτερικά και τίποτα παραπάνω».