Εθνος ανάδελφον
Ο Διονύσης Γράψας είναι ιστορικός ΜΑ Νεότερη – Σύγχρονη Ιστορία (ΕΑΠ).
Με τη φράση «Εθνος ανάδελφον» έμεινε στην ιστορία ο πρ. πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Χρήστος Σαρτζετάκης. Ο οποίος στις 29 Μαρτίου 1985 -και μετά από μεγάλες περιπέτειες- αναδείχθηκε στο ύπατο αξίωμα της χώρας.
Σε μια εποχή, που το πανίσχυρο ΠΑΣΟΚ και ο ακόμα πιο χαρισματικός ηγέτης του αναζητούσαν άλλο πρόσωπο.
Ο «εκφραστής της Δεξιάς» Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν ήταν επιθυμητός από τον φιλοκυβερνητικό Τύπο (Αυριανισμός), αλλά κατά πώς φαίνεται κι από την κομματική βάση του κυβερνώντος κόμματος, που απαρτιζόταν από αριστερίστικα και λαϊκίστικα στοιχεία.
Η αλήθεια είναι πως το ΠΑΣΟΚ έψαχνε τον αντικαταστάτη του. Ο πρωθυπουργός αντιλαμβανόταν πως η επιλογή για την Προεδρία θα έπρεπε να συσπειρώσει την βάση του, βάζοντας μπροστά τις μηχανές και για τις εθνικές εκλογές, που κι αυτές έπρεπε να γίνουν το αργότερο φθινόπωρο. Μάλιστα, ο ίδιος ο Παπανδρέου φαίνεται πως εκμυστηρευόταν σε στενούς του συνεργάτες πως «δεν υπάρχει καταλληλότερος από τον Καραμανλή» όταν εκείνοι του μετέφεραν τις επιφυλάξεις τους, από το «κλίμα» που έπιαναν στα καφενεία και πεζοδρόμια.
Ο Παπανδρέου καθώς και ο πανίσχυρος υπουργός Εσωτερικών – Δημοσίας Τάξεως, Μένιος Κουτσόγιωργας, έψαχναν μια αφορμή για να τα «σπάσουν» με τον ιδρυτή της ΝΔ. Κι επειδή κατά τη διάρκεια της «συγκατοίκησής» τους, το κλίμα μεταξύ Καραμανλή – Παπανδρέου ήταν σχετικά ήπιο, επανήλθε η συζήτηση για υπερεξουσίες του Συντάγματος του 1975, που ήταν «πνευματικό τέκνο» του Καραμανλή και στο οποίο ο Παπανδρέου είχε ασκήσει δριμύτατη κριτική.
Αλλά κι ο Ανδρέας για κανένα λόγο δεν επιθυμούσε να κυβερνάει με την δαμόκλειο σπάθη των υπερεξουσιών ενός θεσμού, που μπορούσε να διακόψει την θητεία της Βουλής όταν αυτή βρισκόταν «σε προφανή δυσαρμονία με το λαϊκό αίσθημα».
Ποιος θα το έκρινε αλήθεια αυτό; Ο Ανδρέας το θεωρούσε ως βαθύτατα αντιδημοκρατική διάταξη. Που ναι μεν αντικατόπτριζε την δυναμικότητα των θεσμών μετά την κατάρρευση της χούντας, αλλά οι συνθήκες είχαν παρέλθει. Ετσι επελέγη ο Σαρτζετάκης, με φόντο τον πρωταγωνιστικό ρόλο του ως δικαστικού κατά την εξιχνίαση της υπόθεσης Λαμπράκη. Το αντιΚαραμανλικό φόντο της επιλογής ήταν ευδιάκριτο. Και φυσικά δημιουργούσε φρενίτιδα ενθουσιασμού στο ΠΑΣΟΚ, οι βουλευτές του οποίου ετοιμάζονταν με «βαριά καρδιά» να ψηφίσουν Καραμανλή.
Ο δημοφιλέστερος πολιτικός εκείνης της εποχής, Γιώργος Γεννηματάς, έλεγε δημόσια πως η κυβέρνηση δεν «πρέπει να χαρίζει τον Καραμανλή στη Δεξιά». Ισως είχε πέσει κι αυτός θύμα της τάσης του Ανδρέα να αιφνιδιάζει τους πάντες και τα πάντα.
Τα τραγελαφικά, που συνόδευσαν την εκλογή του Αρεοπαγίτη με τα «ομοιόμορφα και όχι ομοιόχρωμα» ψηφοδέλτια έφεραν σε δύσκολη θέση έγκριτους ακαδημαϊκούς, καθώς εκτός από τον έλεγχο της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ, στο προσκήνιο είχε βρεθεί και το ζήτημα της ψήφου του προέδρου της Βουλής, Γιάννη Αλευρά, ο οποίος προσωρινά αναπλήρωνε τον παραιτηθέντα Καραμανλή, που μόλις είχε μάθει πως δεν θα προταθεί, αποχώρησε από τον θεσμό σαν το κακομαθημένο παιδί που του είχαν πάρει το παιχνίδι του!
Ο Σαρτζετάκης, κυριολεκτικά, ξεκινούσε την θητεία του σε συνθήκες «ανάδελφες». Κι ας μην εξήγησε ποτέ τι σήμαινε αυτό. Αλλωστε είχε μια δική του αίσθηση του χιούμορ, όπως έλεγε για αυτόν και η Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
