Εύα με όφι ή με κόφι

Κωνσταντίνος Μάγνης

Είναι Παρασκευή πρωί, δυο γυναίκες γνωστές αγκαλιάζονται στη Ρήγα Φεραίου. Η μία δουλεύει στην εστίαση, σε ζεστό περιβάλλον αλλά σε ακμαία επιχείρηση, η άλλη δεν ξέρουμε. Εχουν μάλλον καιρό να βρεθούν, η πρώτη δεν ξέρει τα νέα της δεύτερης, α, δηλαδή είσαι έξω και πίνεις καφέ; Τη ρωτάει με λαχτάρα και τρυφερή ζήλια: Μακάρι να είχα κι εγώ, έλεγε το βλέμμα της, την καλή σου τύχη, να είμαι κάπου έξω και να πίνω καφέ, αντί να ψήνομαι μέσα στη ζέστη. Είναι αρκετά νέα, δεν δείχνει άνθρωπος που καταριέται τη δουλειά του, φαίνεται πρόσχαρη και φιλότιμη, αλλά δεν κρύβει ότι η καρδιά της φτερουγίζει για την ιδέα του χαλαρού καφέ, κάπου έξω, σε ένα αεράκι, ενώ βλέπεις το κύμα ή περιστοιχίζεσαι από μια συντροφιά δικών σου ανθρώπων, χαζεύετε τα νέα από το διαδίκτυο και σχολιάζετε ή ανταλλάσσετε εμπειρίες, παραπονάκια της ζωής, ευχές, πόθους, όνειρα για διακοπές, ωραία σπίτια, ντυσίματα, σχόλια για τα σήριαλ και τους ηθοποιούς, για την ακρίβεια και το αιώνιο ερώτημα πού θα πάει αυτή η κατάσταση, που πάει και όλο πάει εδώ και δέκα χρόνια, κάποιους η κρίση τους έπιασε στα 25 και έχουν γίνει 37 και ακόμα μετράνε τα δεκάρικα στο πορτοφόλι: Δεν έχει και πολλά.

Α, είσαι έξω και πίνεις καφέ: Εννοεί πως δεν έχεις και μεγάλα σφιξίματα από δουλειές και υποχρεώσεις. Η γυναίκα Νο2 δεν έδειχνε κάποια εύπορη, κάποια εξωγήινη τρόφιμος Μυκόνου, αντίθετα ήταν ένα πρόσωπο της διπλανής πόρτας, καθημερινό, που κάποιες ευμενείς συγκυρίες της επιτρέπουν να έχει κάποια σχόλη.

Να είναι έξω και να πίνει καφέ. Πόσος και πόσος κόσμος είναι εμβαπτισμένος στην αντίληψη ότι η ευτυχία, η ελευθερία, η πληρότητα, η ευεξία, έχουν τη μορφή ενός φλυτζανιού με γλυκόπικρο περιεχόμενο, ένα μπισκοτάκι δίπλα και μια παρέα ή μια οθόνη και ένα δίωρο απαλλαγμένο από εξαρτήσεις και βαριές ενοχλήσεις. Διερωτάσαι αν είσαι τόσο φουσκωμένος και φορτωμένος από ιδεοληψίες, εμπειρίες, γούστα, επιθυμίες, ανεπίδοτες σκέψεις, μηνύματα, ορέξεις, που ένα τέτοιο σχήμα δεν σου φτάνει ούτε για πεντάλεπτο ημερήσιο ξεκίνημα. Ή μήπως συμβαίνει το ανάποδο: Η απλότητα, η παραίτηση από φιλοδοξίες ζωής και ευχαρίστησης, είναι το αποτέλεσμα μιας ιδιότυπης λοβοτομής που σε καθηλώνει σε μια ληστρική ταπεινότητα: Εσύ είσαι για έναν καφέ και τίποτα παραπέρα, το βλέπεις σε μια παρέα γυναικών, στη λήξη της λειτουργίας στον Αγιο Ανδρέα, καταφεύγουν στο παρακείμενο καφενείο, αθόρυβες, χαμηλόβλεπες, δωρικές, έναν ελληνικό στο τραπεζάκι ή μια μισοπιωμένη πορτοκαλάδα, ένα σοσιαλάιζινγκ με ανταλλαγές πληροφοριών για την προκοπή των παιδιών και των εγγονιών, για ζητήματα νοικοκυριού και πανδημίας.

Να είσαι έξω και να πίνεις καφέ. Από τη μια ο τζάνκι της κινητικότητας, της παραγωγικότητας, των ερεθισμάτων, των φαεινών ιδεών και των καταναλώσεων, από την άλλη μια άδεια ησυχία. Ποιος είναι ο ελεύθερος; Ποιος είναι ο αιχμάλωτος; Ποια είναι η χρησιμότητα της ελευθερίας όταν δεν παράγει; Ποιο είναι το νόημα μιας παραγωγής που δεν ωφελεί; Τι να την κάνεις τη γαλήνη; Γιατί να επωμιστείς μια φασαρία που σε ρημάζει;

Να μερικές σκέψεις για όταν θα είσαι έξω και θα πίνεις καφέ. Προς το παρόν μπαίνεις στο φούρνο της Παρασκευής, καθένας στον δικό του.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω