Εξέγερση και ευρωπαϊκός αυτοχειριασμός

Γιώργος Παπασίμος

Οι πρωτόγνωρες αγροτικές κινητοποιήσεις στο σύνολο της ΕΕ βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη. Αν για τις χώρες του Νότου ήταν λίγο ως πολύ αναμενόμενες, λόγω ανισοτήτων των ρυθμίσεων της ΚΑΠ σε βάρος του, στις χώρες του Βορρά αναμφισβήτητα προκαλούν μεγάλη έκπληξη.

Τα αγροτικά συλλαλητήρια σε Βερολίνο, Παρίσι και Βρυξέλλες, στις πρωτεύουσες δηλαδή του πάλαι ποτέ ισχυρού γερμανογαλλικού άξονα, αλλά και στο κέντρο της ΕΕ, με βασικό αίτημα την ανάκληση αποφάσεων για την περικοπή της επιδότησης του αγροτικού πετρελαίου και την αντιμετώπιση ισχυρών αυξήσεων του κόστους παραγωγής, αποτελούν ενέργειες που καταδεικνύουν το τεράστιο αγροτικό πρόβλημα στην Ευρώπη.

Ο πυρήνας των προβλημάτων, πέραν των επιμέρους ανισοτήτων εντός ΕΕ, είναι συνέπεια των πολιτικών της «πράσινης μετάβασης» από την ηγεσία της ΕΕ, η οποία ως «Δον Κιχώτης» επιχειρεί να πρωτοστατήσει, μονομερώς, αποτελώντας τον «χρήσιμο ηλίθιο» της Ιστορίας στους περιβαλλοντικούς περιορισμούς, την ώρα που δεν εξασφαλίζεται συνεννόηση με άλλους ανταγωνιστικούς παγκόσμιους πόλους (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, Αφρική). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη δυσμενή θέση παραγόμενων ευρωπαϊκών προϊόντων έναντι ισχυρών ανταγωνιστών τους στους πλανητικούς πόλους, με χαμηλό κόστος. Πέραν του ότι, πίσω από τις πολιτικές της «πράσινης μετάβασης» κρύβονται τεράστια ολιγοπωλιακά συμφέροντα, που τις προωθούν με τη «χρυσόσκονη» της οικολογικής συνείδησης, οι βίαιες πολιτικές πλήττουν ισχυρά την αγροτική παραγωγή και τη βιωσιμότητα των αγροτών, καθώς και τη διατροφική επάρκεια της ΕΕ και των επιμέρους χωρών της.

Η λεγόμενη «Πράσινη Συμφωνία Green Deal» δεν αποτελεί μια δεσμευτική συμφωνία, αλλά είναι μονομερής ευρωπαϊκή πολιτική δήλωση της ΕΕ για κλιματική ουδετερότητα, έως το 2050. Βάσει αυτής έχουν αρχίσει ισχυρές παρεμβάσεις προς την κατάργηση επιδοτήσεων στο αγροτικό πετρέλαιο, την αύξηση της φορολογίας καυσίμων, σε συνδυασμό με αύξηση φόρων και πληθωρισμού, με άμεσες επιπτώσεις στον αγροτικό κόσμο και σε όλους σχεδόν τους τομείς της Οικονομίας.

Πρόκειται για πολιτική «αυτοχειριασμού» της ΕΕ, αφού στον ρευστό πολυπολικό κόσμο, από τη μία αδυνατεί να αποκτήσει ισχυρό γεωπολιτικό αποτύπωμα κι από την άλλη πλήττει ακατανόητα τον πρωτογενή τομέα και την ανταγωνιστικότητά της στην Οικονομία, κάτι που θα έχει δραματικές επιπτώσεις στη συνείδηση των Ευρωπαίων πολιτών.

Τα παραπάνω, σε συνδυασμό με την εκτόξευση του ενεργειακού κόστους, λόγω της προηγηθείσας κρίσης των δομημένων ομολόγων, του covid-19 και του ρωσο-ουκρανικού πολέμου, αποτελούν «θηλιά γύρω από τον λαιμό» των Ευρωπαίων αγροτών.

Πρόκειται, συνεπώς, για αγώνα επιβίωσης της ευρωπαϊκής αγροτικής τάξης και γι’ αυτό λαμβάνει σκληρά χαρακτηριστικά, αφού δεν υπάρχουν περιθώρια επιφανειακών διευθετήσεων. Αν οι σκληρές συνθήκες για τον αγροτικό κόσμο πλήττουν τις χώρες του Βορρά, γίνεται αντιληπτό πόσο τραγική είναι η κατάσταση στην ελληνική αγροτική τάξη, που αποτελεί τον πυλώνα της αναιμικής Οικονομίας και περιφερειακής Ανάπτυξης.

Ο μνημονιακός «οδοστρωτήρας» είχε δραματικές επιπτώσεις στον αγροτικό τομέα, παγιώνοντας συνθήκες οξύτατης «νεοκολληγοποίησης» της αγροτικής τάξης. Το μεγαλύτερο μέρος της γης είναι υποθηκευμένο στις «ορέξεις» σύγχρονων «μεγαλοτσιφλικάδων», δηλαδή τραπεζών, χωρίς κανένας να έχει ασχοληθεί με ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της νεότερης Ελλάδας, της πώλησης «αντί πινακίου φακής» της Αγροτικής.

Οι ευθύνες των κυβερνήσεων είναι τεράστιες, αγγίζοντας τα όρια του «εθνικού εγκλήματος», αφού δεν έκαναν το αυτονόητο για την Οικονομία. Αντί να ενισχυθεί στοχευμένα ο πρωτογενής τομέας, έτσι ώστε να είναι ανταγωνιστικός και να καλύπτει διατροφικές ανάγκες του λαού, ουδεμία σοβαρή μέριμνα υπήρξε από το εξαρτημένο και ελλιποβαρές πολιτικό προσωπικό εξουσίας.

Η κατάσταση επιδεινώθηκε δραματικά κι από την καταστροφή του θεσσαλικού κάμπου. Αντί, μάλιστα, αυτή να μετατραπεί σε ευκαιρία για ολιστική παραγωγική ανασυγκρότηση επικρατούν δυστυχώς πελατειακές μικροπολιτικές της κυβέρνησης. Φέρει βαρύτατο ιστορικό βάρος για τη μη αλλαγή του οικονομικού προτύπου της χώρας, αφού έχει «ψαλιδίσει» ήδη μεγάλο μέρος του Ταμείου Ανάκαμψης, ενώ οι πόροι του θα έπρεπε να οδηγηθούν στη δημιουργία ανταγωνιστικών Δομών κι ενός άλλου οικονομικού προτύπου.

Η εξέγερση ξεπερνά τα αμιγώς προβλήματα της αγροτικής τάξης, εμπεριέχοντας στοιχεία κοινωνικής αμφισβήτησης, απέναντι στις συνέπειες των λανθασμένων επιλογών της ΕΕ.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News