Πόσο θάρρος χρειάζεται κάποιος στις μέρες μας για να ξεδιπλώσει στη θεατρική σκηνή, την προσωπικότητα και τη δολοφονία της μεγάλης ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη, που εκτελέστηκε από την πολιτοφυλακή στην ταραγμένη περίοδο των Δεκεμβριανών.

Η Πολύνα Γκιωνάκη τόλμησε να γράψει και να πρωταγωνιστήσει σε μια παράσταση, που βγάζει από τη λήθη της ιστορίας τη σύντομη ζωή, τη σπουδαία καριέρα αλλά και το απύθμενο μίσος των συναδέλφων της Παπαδάκη. Που, τελικά, της στοίχισε τη ζωή στα 42 της χρόνια, με έναν ιδιαίτερα ειδεχθή και αποτρόπαιο τρόπο…

Η ικανότατη ηθοποιός στη συγκλονιστικότερη, ίσως, ερμηνεία της καριέρας της, τσαλακώνει την ψυχή της πάνω στο σανίδι, σε εμπνευσμένη σκηνοθεσία του Γιώργου Χριστοδούλου και έρχεται στο θέατρο «Γραμμές Τέχνης» την προσεχή Κυριακή (ώρα 20:00 – Κρατήσεις: τηλ.6932 258073. Γενική είσοδος 15 ευρώ, μειωμένο 12 ευρώ).

Μαζί της παίζουν η Λίζυ Ξανθοπούλου και ο γιος της, Λευτέρης Παπανικολάου-Γκιωνάκης. Πιάνο-Τραγούδι: Μαρία Κάτσαρη.

«ΤΗ ΦΘΟΝΟΥΣΑΝ ΟΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΤΗΣ»

Η Πολύνα Γκιωνάκη λέει στην «Π» για το έργο της:

Εγραψα το έργο, λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους! Που σημαίνει ότι αναφέρομαι σε μεγάλα ονόματα ηθοποιών, που οδήγησαν την Ελένη Παπαδάκη στον θάνατο. Σε όσους είπα για το έργο, με απέτρεψαν! Αλλά εγώ ήθελα να κάνω ένα έργο για να φανερώσω την αλήθεια! Και από εκεί και πέρα είπα «ας με κτυπήσουν!» Μέχρι τώρα, ευτυχώς, δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο.

-Γιατί υπάρχει αυτή η λήθη γύρω από το όνομα της Παπαδάκη;

Μετά τον θάνατό της, προσπάθησαν να εξαφανίσουν το όνομα και την ύπαρξή της, γιατί τους πόναγε! Προσπάθησαν και κατάφεραν, ως ένα βαθμό, να σπιλώσουν τη μνήμη της. Τη δολοφόνησαν άδικα, από καταγγελίες συναδέλφων της! Γιατί τη φθονούσαν! Επειδή ήταν η κορυφαία! Οι αριστεροί την εκτέλεσαν, αλλά ηθικός αυτουργός ήταν ο φθόνος των συναδέλφων της! Και έπρεπε να την εξαφανίσουν, γιατί κριτικοί και κοινό υμνούσαν την Παπαδάκη. Και αυτό δεν το άντεχαν!

Ηταν πάρα πολύ μορφωμένη, χωρίς πολιτικές εμπάθειες. Την ενδιέφερε η Τέχνη. Και είχε μια αφέλεια, θα έλεγα. Διότι σε τόσο δύσκολες εποχές, για να σώσει αριστερούς αιχμαλώτους από το εκτελεστικό απόσπασμα των Γερμανών, ζητούσε χάρες από τον κατοχικό πρωθυπουργό Ράλλη. Είπαν λοιπόν ότι υπήρξε ερωμένη του Ράλλη, αλλά αυτό είναι ψέμα!

Είναι δυνατόν να υπάρχει αυτός ο φθόνος στο πρόσωπό της, 80 ολόκληρα χρόνια μετά από αυτό το έγκλημα; Αυτό το έργο αποκαθιστά την ιστορική αλήθεια γύρω από την μεγάλη αυτή μορφή της Τέχνης!».

«ΗΤΑΝ ΧΑΖΟΜΠΑΜΠΑΣ»

– Τον «χορτάσατε» ως πατέρα τον Γιάννη Γκιωνάκη;

Εβρισκε χρόνο, αλλά όχι τόσο, όσο θα ήθελα εγώ ως κόρη. Ηθελα κι άλλο για να τον χορτάσω! Ξέρετε, ο πατέρας μου ξυπνούσε πρωί-πρωί, πήγαινε για γυρίσματα στον κινηματογράφο. Μετά πήγαινε στο θέατρο. Τότε, είχαν δύο παραστάσεις καθημερινά, εκτός Δευτέρας και μετά το θέατρο, έκαναν νυχτερινά γυρίσματα για τον κινηματογράφο. Η ζωή του ήταν πάρα πολύ έντονη εργασιακά. Μόνο τις Δευτέρες ήταν ελεύθερος, που ήταν η θεατρική αργία.

Αυτό που θυμάμαι έντονα ήταν όταν ήμουν πολύ μικρή και πηγαίναμε στο Λουτράκι. Ο μπαμπάς ήταν στην Αθήνα, γιατί έπαιζε στο θέατρο. Πώς περίμενα τη Δευτέρα να έρθει! Και μόλις φώναζε η μαμά «Πολύνα, Ρενάτα, τρέξτε, ήρθε ο μπαμπάς!» θυμάμαι πώς έτρεχα να τον δω και να χωθώ στην αγκαλιά του! Ηταν χαζομπαμπάς! Θυμάμαι, κάθε φορά που έμπαινε στο σπίτι, είχε μία σοκολάτα στη μία τσέπη και μία στην άλλη τσέπη, για μένα και την αδελφή μου».

«ΗΤΑΝ ΙΔΙΟΡΡΥΘΜΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ»

Με τον εαυτό μου τα βάζω τώρα. Γιατί θυμάμαι στην εφηβεία μου, πώς ερχόταν κοντά μου και μου έλεγε «έλα να σε φιλήσω, να σε αγκαλιάσω» και εγώ τραβιόμουνα! Γιατί εγώ ήμουν η μεγάλη και ντρεπόμουνα να με δει κάποιος ότι ο μπαμπάς μου με αγκαλιάζει και με φιλάει. Ενώ τώρα που δεν τον έχω και το σκέφτομαι, λέω μέσα μου «αχ μπαμπά μου, να σε είχα τώρα εδώ να με αγκάλιαζες!».

-Πώς ήταν σαν άνθρωπος;

Ο πατέρας μου ήταν ιδιόρρυθμος χαρακτήρας. Ηταν ευέξαπτος! Θύμωνε, φώναζε, αλλά σε τρία λεπτά τού πέρναγαν τα νεύρα και ήταν μέσα στην καλή χαρά! Δεν κρατούσε κακία.

-Είχε επίγνωση ο πατέρας σας ότι έγραφε καλλιτεχνική ιστορία;

Δεν ξέρω αν είχε συναίσθηση ότι έγραφε ιστορία, αυτό που ξέρω είναι ότι όταν αρρώστησε και ήταν λίγο πριν πεθάνει, είπε «έχω ζήσει, τα έχω γευτεί όλα!» Και αυτό είναι μεγάλη κουβέντα, να φεύγει ένας άνθρωπος χωρίς απωθημένα.

-Κουβαλούσε κάποια πίκρα;

Δεν νομίζω ότι είχε κάποια πίκρα!

«ΕΠΕΣΑ ΚΑΙ ΜΑΤΩΣΑ!»

-Νιώσατε ότι ως παιδί του Γκιωνάκη, περνούσατε κάθε φορά από εξετάσεις ικανότητας;

Ολοι που είμαστε ηθοποιοί περνάμε κάθε μέρα από εξετάσεις. Ομως εμείς, τα παιδιά των μεγάλων ηθοποιών, ακόμα περισσότερο! Γιατί πρέπει να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε… ατάλαντοι! Υπάρχει τρομερή καχυποψία από τον καλλιτεχνικό κόσμο. Το μεγαλύτερο προσόν μου είναι ότι δεν έχω κόμπλεξ. Οταν ακούω να με αναγνωρίζουν ως την «κόρη του Γκιωνάκη» χαίρομαι! Γιατί μου αρέσει να θυμούνται τον πατέρα μου και να τον αγαπούν! Εγώ πιστεύω για τον εαυτό μου ότι από την αρχή που ξεκίνησα, πάλεψα με τα δικά μου φτερά! Επεσα, σηκώθηκα!»

-Ματώσατε;

Πάρα πολύ! Δεν ακούω τι λένε οι άνθρωποι του χώρου! Ακούω τι λέει το κοινό!

-Γιατί; Υπάρχει ζηλοφθονία;

Πιστεύετε ότι εκείνα που συνέβαιναν τότε με την Ελένη Παπαδάκη δεν συμβαίνουν και τώρα; Σαφώς ακούω τι λένε, αλλά μόνο άνθρωποι του χώρου που υπολογίζω και ξέρω ότι είναι ειλικρινείς.

-Είχε φίλους ο πατέρας σας από τον κινηματογράφο;

Εκανε πολύ στενή παρέα με τον Νίκο Ρίζο. Και επίσης κολλητός ήταν με τον Γιάννη Μιχαλόπουλο. Θυμάμαι στο σπίτι μας να έρχονται, πολύ συχνά, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, η Αλίκη, η Καρέζη, η Χρονοπούλου, η Γαληνέα. Με τον Αλεξανδράκη έκαναν πολύ παρέα στα νιάτα τους!

-Νιώθετε ευλογημένη;

Νιώθω ευλογημένη γιατί μεγάλωσα από τους γονείς μου με αρχές! Η μάνα μου κράταγε το κουπί και στο σπίτι και στην καριέρα του μπαμπά! Ο πατέρας μου πάντα το έλεγε «δεν θα είχα γίνει ο Γιάννης Γκιωνάκης, αν δεν είχα τη γυναίκα μου!».

-Ο πατέρας σας ήθελε να γίνετε ηθοποιός;

Ο πατέρας μου ήξερε ότι θα γίνω ηθοποιός, από την ώρα που γεννήθηκα! Φαινόμουνα και το έλεγα από πολύ μικρή! Και το ήθελε να γίνω ηθοποιός, Καμάρωνε! Θυμάμαι την παρθενική μου φορά που έπαιξα έναν κεντρικό δύσκολο ρόλο. Ημουν 28 ετών, στο έργο «Γεύση από μέλι», στο θέατρο «Πορεία». Μπήκε στο καμαρίνι να με συγχαρεί και μου είπε «Είσαι ίδια ο πατέρας σου!» και με έκλεισε στην αγκαλιά του!

«ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΗΘΟΠΟΙΑΡΑ!»

-Υπάρχουν κάποια πράγματα, που δεν προλάβατε να πείτε του πατέρα σας;

Πολλά! Πάρα πολλά! Αλλά κάποια στιγμή θα τον συναντήσω και τότε θα του τα πω!

-Δύο μόνο λέξεις για τον Γκιωνάκη;

Πατέρας, ηθοποιάρα!

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News