Γ. Τάτσης: «Στα play outs δεν φοβάμαι την Παναχαϊκή», μια διαφορετική συνέντευξη

Ποδοσφαιρική συνέντευξη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί… Ανθρώπινη όμως σίγουρα. Ο προπονητής της Παναχαϊκής, Γιάννης Τάτσης, έβγαλε τα εσώψυχά του μιλώντας στην εφημερίδα«Πελοπόννησος» σε μια συνέντευξη που συγκινεί, διδάσκει, έχει άποψη, αλλά πάνω απ’ όλα, αποτελεί την αλήθεια του.

Προερχόμενος από αθλητική οικογένεια, η ενασχόλησή του με το ποδόσφαιρο ήταν μονόδρομος. Κάτι σαν πεπρωμένο από τη στιγμή που ο πατέρας του έβαλε μια μπάλα στην κούνια του την ημέρα που γεννήθηκε.

Τον Δεκέμβριο του 2003, ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αθλητικού Τύπου, κάλεσε την οικογένεια Τάτση προκειμένου να τιμηθεί στο πλαίσιο των ετήσιων βραβείων του Συνδέσμου, σε μία λαμπρή τελετή.

Οι γονείς του Γιάννη Τάτση, Πέτρος και Στέλλα, παρέλαβαν από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωστή Στεφανόπουλο το βραβείο «Κοινωνικής Προσφοράς» για το γεγονός πως και τα έξι παιδιά τους, ασχολήθηκαν με τον αθλητισμό.

Ο πατρινός Πρόεδρος ήταν επίτιμος καλεσμένος στην εκδήλωση και ακούγοντας τη θεματολογία κατά τον πρόλογο στην τελετή, εξέφρασε την επιθυμία του να βραβεύσει ο ίδιος, την οικογένεια του Γιάννη Τάτση.

Πέραν του Γιάννη Τάτση που αγωνιζόταν τότε με τη φανέλα της Καλλιθέας, τα αδέρφια του Μαρία, Χριστίνα, Νίκος, Λαμπρινή και Αλέξανδρος, όλοι τους ήταν ενεργοί αθλητές σε διάφορα αθλήματα όπως ο στίβος και η άρση βαρών, με την Μαρία Τάτση μάλιστα, να καταγράφει δύο συμμετοχές σε Ολυμπιακούς αγώνες το 2000 και το 2004 σε Σίδνεϊ και Αθήνα.

Τώρα χαλαρώστε και απολαύστε τη συνομιλία μας με τον Γιάννη Τάτση…

Αν στη θέση της Παναχαϊκής την ώρα που σου έγινε η πρόταση, ήταν μια άλλη ομάδα με πολύ μικρότερο «βάρος», θα έλεγες το «ναι»;

«Θα έλεγα όχι. Επαιξε ρόλο το όνομα, όχι ότι δεν είχα ομάδα. Μετά τον Απόλλωνα Σμύρνης είχα 2-3 προτάσεις, αλλά είτε λόγω Κατηγορίας, ονόματος, ή συνθηκών, δεν ήθελα να πάω. Η Παναχαϊκή ήταν, είναι και θα είναι πάντα Παναχαϊκή. Και επίσης άρχισαν να τακτοποιούνται και οι προσφυγές».

Σε έπεισε και η προοπτική; Είχες πει πως αν παραμείνει η ομάδα στη Super League 2, του χρόνου θα πάει για άνοδο. Γνωρίζεις κάτι για το μπάτζετ;

«Εντάξει, δεν σκέφτηκα τόσο μακριά. Οι Αμερικανοί θέλουν να σώσουν την ομάδα, έτσι ώστε τη νέα περίοδο χωρίς χρέη να πάει για Super League 1. Θέλουν να συνδέσουν την ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης με την πόλη».

Ποια είναι η άποψή σου για τον Πέτρο Σταθάκη; Τον γνώριζες από πριν;

«Τον γνώριζα ελάχιστα. Ηταν ένας άνθρωπος με πολύ συναίσθημα. Η πρώτη κουβέντα που μου είχε πει ήταν ότι η Παναχαϊκή είναι αγαπησιάρικη ομάδα, είναι καψουρομάδα και κατάλαβα ότι η ζωή του όλη είναι γύρω από την Παναχαϊκή και το καλό της».

Μόλις ήρθες στην Πάτρα και έπιασες δουλειά, τι βρήκες;

«Ενα μικρό οργανισμό. Είχε πεθάνει και τον είχαν θάψει κιόλας. Η πρώτη προπόνηση ήταν απογοητευτική και μετά προσπάθησα να κάνω πατέντες για να βοηθήσω την κατάσταση. Για μένα ο προπονητής πρέπει να προσαρμόζεται, δεν πρέπει να είναι ο ίδιος πάντα.

Σε πρώτη φάση έπρεπε να βρω τους ικανούς για το επόμενο παιχνίδι. Αυτούς τους ικανούς έπρεπε να τους προπονήσω μαζί, να τους κάνω ανταγωνιστές στην προπόνηση μεταξύ τους. Και μετά να γίνουν μία ομάδα μαζί. Ετσι βαδίζει ακόμα το έργο. Τώρα ο οργανισμός έχει πάρει ζωή, αλλά είναι στην εντατική».

Μετάνιωσες για την επιλογή σου να έρθεις στην Παναχαϊκή;

«Οχι, καθόλου. Αισθάνομαι καλά με τον εαυτό μου γιατί ό,τι έχω αντιληφθεί από την αρχή και ό,τι έχω πει, ισχύουν. Δώσαμε μια ταυτότητα στην ομάδα. Το δεύτερο βήμα ήταν να φτάσουμε στον Ιανουάριο και να πάρουμε κάποιους παίκτες. Υστερα στόχος είναι να βάλουμε μία ομάδα από κάτω και να μπούμε στα play outs. Εκεί δεν φοβάμαι, αν μας βγουν οι μεταγραφές. Είναι άλλο πράγμα η Αγυιά. Εμένα με βοηθάει ως προπονητή».

Πώς είναι για έναν προπονητή που εργάζεται κυρίως σε ομάδες Super League 2 να βιοπορίζεται από το ποδόσφαιρο;

«Μεγάλη συζήτηση αυτή… Αν δείτε σε άλλα κράτη, ο προπονητής γνωρίζει ότι θα έχει μία  αποζημίωση αν φύγει. Εδώ δεν υπάρχει κάτι δεδομένο».

Αντιμετώπισες κάτι τέτοιο;

«Δεν μου έτυχε. Στον Πλατανιά πήρα τα δεδουλευμένα, στην Καλλιθέα δεν είχα πρόβλημα, στην ΑΕΛ το ίδιο».

Θεωρείς υπερβολές όλα αυτά που ακούγονται περί κυκλώματος παράνομου στοιχήματος στη SL2;

«Για να λέγεται σημαίνει ότι σίγουρα γίνεται. Σε ποιον βαθμό δεν το ξέρω. Το σίγουρο είναι ότι δεν βλέπω παράγοντες και παίκτες πλούσιους. Δεν τα ξέρω αυτά».

Ούτε έχεις δει παίκτη σου να σε βάζει σε υποψίες με την απόδοσή του;

«Αυτό το έχω σκεφτεί, ναι. Αλλά ποτέ δεν μπορείς να το αποδείξεις».

Περίμενες να φύγει τώρα ο Γιοβάνοβιτς από τον Παναθηναϊκό;

«Δεν το περίμενα να φύγει τώρα με τίποτα. Είναι η μοίρα του προπονητή, αλλά βλέπεις ότι μπορείς να κάνεις τα καλύτερα και να σε διώξουν. Δεν ξέρεις και τι γίνεται στα εσωτερικά των ομάδων. Δεν υπάρχει άνθρωπος του ποδοσφαίρου που να το περίμενε».

Υποστήριζες κάποια ομάδα από μικρός;

«Ημουν με τον ΠΑΣ Γιάννινα».

Από τις μεγάλες ομάδες! Από τις μικρές;

«Καλό (γέλια)! Από τις μικρές δεν είμαι».

Επαιξε ρόλο ότι έγινες επαγγελματίας από μικρός;

«Ναι και τους απομυθοποίησα όλους. Μικρός είχα τον πατέρα μου να μου λέει για τον Ολυμπιακό, αλλά ο ΠΑΣ Γιάννινα ήταν πάνω απ’ όλους. Για κόντρα στον πατέρα μου κάποιος προσπάθησε να με κάνει Παναθηναϊκό, εγώ όμως κολλούσα με παίκτες».

Οπως;

«Μια εποχή μπορεί να θαύμαζα τον Σαραβάκο, τον Ρότσα, τον Ζάετς από τον Παναθηναϊκό. Μετά ο Μαύρος της ΑΕΚ, μετά ο Σέστιτς και ο Ντέταρι του Ολυμπιακού».

Με ποιον ανυπομονούσες να παίξεις ως αντίπαλος;

«Ηταν αρκετοί, έπαιξα με σπουδαίους αντιπάλους. Ο πιο δύσκολος λόγω της φαντασίας που είχε, ήταν ο Ζιοβάνι. Ο Σαραβάκος, ο Σαβέβσκι και άλλοι. Επαιξα σε μια εποχή που είχε και ο Απόλλων Αθηνών πολύ καλή ομάδα».

Είχες επίσης συμπαίκτες μεγάλα ονόματα. Πρόλαβες Κώστα Μαυρίδη, Κώστα Αντωνίου, Ντέμη Νικολαΐδη, Γιώργο Καραγκούνη, Φάνη Γκέκα, Χουάν Μπορέλι…

«Να ξέρεις είχα δώσει πολλές ασίστ σ’ αυτούς. Μπορείς να το ψάξεις…».

Σε ποιους είχες δώσει τις περισσότερες; Ποιος πρέπει να σε ευγνωμονεί;

«Τον Γκέκα δεν τον έχω βάλει στα social. Τον Ντέμη τον έχω βάλει όμως σε ένα βιντεάκι του Απόλλωνα!».

Φαινόταν ότι θα απογειωθεί η καριέρα τους ως πιτσιρικάδες;

«Η ιστορία με τους πιτσιρικάδες έχει ως εξής. Μια πόρτα στο ποδόσφαιρο μπορεί να ανοίξει πολύ εύκολα. Το χόρτο μετά εύκολα σε αποβάλει ή θα σε κρατήσει. Αν ήταν τόσο εύκολο, οι γιοι των πλουσίων θα έπαιζαν μπάλα. Χρειάζεται και τύχη, αλλά και να μπορείς να αναδεικνύεις τα δυνατά σου σημεία και να καλύπτεις τα αδύναμα».

Για πες μου καμιά ιστορία μ’ αυτούς;

«Με τον Καραγκούνη το είχαμε σαν γούρι κάθε Πέμπτη να πηγαίναμε στη μάνα του που έφτιαχνε σπανακόπιτα! Τότε που ήμουν 22-23 στον Απόλλωνα δεν ήταν τόσο πολύ στη μόδα το μασάζ. Εγώ ντρεπόμουν να ξυρίσω τα πόδια, ενώ ο Ντέμης τα είχε ξυρίσει. Και μου έλεγε “ξύρισε τα πόδια ρε παγουρά”. Μετά από αμηχανία τα ξύρισα και εγώ».

Μπροστά από την εποχή ο Ντέμης…

«Ναι… Επίσης, από τον Ντέμη είχα μάθει τότε το σκεύασμα Γκουαρανά, που μετά έγινε πολύ γνωστό. Μιλάμε για την περίοδο 1994-95».

Είχες συνεργαστεί και με πολλούς γνωστούς προπονητές, όπως με Λίμπρεχτς, Κυράστα, Λεμονή, Τεννέ, Αναστόπουλο, Παράσχο, Παθιακάκη…

«Με όλους αυτούς και έναν κορυφαίο, τον Μπάρι Χουλσόφ, τον παλιό άσο του Αγιαξ που τον είχα προπονητή στον ΠΑΣ Γιάννινα. Τρομερός, φανταστικός».

Εχεις κάποια ιστορία με προπονητές;

«Πολλές, που δεν είναι τόσο αστείες όμως. Εγώ έζησα την εποχή που δεν υπήρχε τόσο αναπτυγμένη η τεχνολογία, αλλά και μετά το 1999 που μπήκαμε σε άλλο μοτίβο. Να σου δώσω να καταλάβεις, το 1991, ο Χουλσόφ κατηγορήθηκε για πράγματα που κάνουν τώρα».

Για πες ένα…

«Κάποιοι παίκτες έκαναν παράπονα στον πρόεδρο ότι τούς έκανε τρεις προπονήσεις την ημέρα, όχι δύο! Μαθαίναμε στα βάσανα τότε. Ξύπνημα στις 5.30 και χωρίς πρωινό κατευθείαν στο βουνό. Στις 11 η δεύτερη προπόνηση, στις 5 το απόγευμα η τρίτη. Και τα κάνουν τώρα».

Κάποιο κόλλημα που είχε κάποιος;

«Εγώ πάντα ήμουν 1,83 ύψος και 80-81 κιλά. Μέχρι το 1998-99 επικρατούσε η άποψη ότι αν είσαι 1,83 πρέπει να είσαι 73 κιλά. Αν ήσουν παραπάνω, είτε έτρωγες πρόστιμο, είτε θα έμενες εκτός 11άδας. Κάποια στιγμή αυτό μου είχε δημιουργήσει τεράστιο θέμα και είχα φτάσει σε σημείο να μην τρώω ή να τρώω και να βάζω δάχτυλο στο στόμα για να κάνω εμετό. Η μάνα μου έλεγε “Γιαννάκη μου ποιος τα είπε όλα αυτά;”

Και τι έγινε;

«Εφτασα στο σημείο να πάω για εξετάσεις σε ένα νοσοκομείο στην Πεντέλη γιατί είχα φτάσει 72 κιλά. Μου είπαν τότε εκεί “αγόρι μου ποιος προπονητής τα είπε αυτά για να πάω να του κάνω μήνυση”. Για τέτοια θέματα μιλάμε».

Και μετά το πήρες αλλιώς;

«Ετυχε και το πήρα αλλιώς γιατί άλλαξε η εποχή. Με αποκορύφωμα την περίοδο 1998-99 στον Πανηλειακό με Κυράστα προπονητή. Μου λέει τότε “Γιάννη είσαι 84 κιλά. Πρέπει να χάσεις τουλάχιστον 8-9 κιλά. Εγώ τότε διάβαζα πολύ για διατροφή και γυμναστική. Του λέω λοιπόν ότι υπάρχουν λιπομετρήσεις. Μου λέει “πού το ξέρεις εσύ αυτό; Ισχύει, αλλά δεν έχουν έρθει ακόμα στην Ελλάδα”. Οταν ήρθαν, σώθηκα».

Αισθάνθηκες ποτέ μειονεκτικά που ο αδελφός σου έπαιξε στον Ολυμπιακό;

«Οχι ποτέ, Ισα – ίσα ήμουν πολύ χαρούμενος».

Εφτασε να παίξει μέχρι και Τσάμπιονς Λιγκ. Φαντάζομαι ούτε ο ίδιος δεν το περίμενε…

«Είναι αυτό που είπα και πριν, ότι είναι και θέμα συγκυρίας. Ο αδελφός μου και άλλα τρία παιδιά, ο Πάντος, ο Κουλουχέρης και ο Μόρας, είχαν υπογράψει στην ΑΕΚ με πρόεδρο τον Ψωμιάδη. Ομως λόγω της ιστορίας που είχε γίνει τότε με τον Ψωμιάδη και τον Ντέμη Νικολαΐδη, που έφυγε από την ΑΕΚ, όποιες συμφωνίες είχαν γίνει, ήταν στον αέρα. Μετά μπήκαν άλλες ομάδες στο κόλπο και έτσι πήγε στον Ολυμπιακό ο Αλέκος. Δεν το περίμενε σίγουρα…».

Σου μετέφερε τότε ιστορίες από τα αποδυτήρια του Ολυμπιακού;

«Πολλές ιστορίες».

Είδες τι έγινε πριν από λίγες ημέρες με Καστίγιο και Τζόρτζεβιτς…

«Ηταν ένα γκρουπ οι Βραζιλιάνοι που ο αδελφός μου τους θαύμαζε. Υπήρχε το πολύ επαγγελματικό, όχι το συναισθηματικό».

Ο Αλέκος ήρθε και στην Παναχαϊκή επί Κώστα Μακρή…

«Ναι, ήταν τραυματίας τότε, είχε ένα πρόβλημα στη μέση του. Εχω μια καλή εικόνα για την Παναχαϊκή από τότε, χωρίς οι αδελφός μου να έχει παίξει».

Επαιξες ποδόσφαιρο στη λεγόμενη “εποχή της παράγκας”. Το ένιωσες στο πετσί σου;

«Εγιναν πολλά. Τότε τα έκανε κάποιος, πριν το έκανε κάποιος άλλος και πριν κάποιος άλλος. Φυσικά και το ένιωσα στο πετσί μου. Ολοι, προπονητές, ποδοσφαιριστές, παράγοντες, αδικούνται και ευνοούνται, όμως υπάρχουν στην ιστορία 80% ευνοημένοι και 20% αδικημένοι και το αντίστροφο. Οπως και εγώ στην Καβάλα με τον Μάκαρο, παίρναμε σφυρίγματα».

Ωπα! Θέλω ιστορίες με Μάκη Ψωμιάδη…

«Μου λέει ο Μάκης τότε: “Αρχηγέ θέλω να ανεβάσω την ομάδα στην Α’ Εθνική”. Οντως την ανέβασε. Με το που σκάνε οι πρώτοι παίκτες στην Καβάλα τότε, πήγαινε ο Μάκαρος με ταξί και τους έπαιρνε από το αεροδρόμιο, δεν είχε αυτοκίνητο εκεί. Τρεις παίκτες πίσω στο ταξί, μπροστά ο Μάκαρος που έχει ανάψει το πούρο. Δίπλα του ο ταξιτζής, ονόματι Μαλέπας, ο οποίος κάποια στιγμή αποφασίζει να ανάψει τσιγάρο. Και τότε του σκάει μια σφαλιάρα ο Μάκης και του λέει με αναμμένο το πούρο: “Τι κάνεις ρε καραγκιόζη; Εχω αθλητάς πίσω”! Και εμείς δεν μπορούσαμε να αναπνεύσουμε πίσω με το πούρο!».

Αλλη ιστορία με τον Μάκαρο;

«Απειρες. Είχα δώσει το αμάξι σε έναν συμπαίκτη μου τότε. Μου είπε ότι είναι η γυναίκα του έγκυος και ότι θέλει να πάει να την πάρει. Μου είπε ψέματα. Ηθελε το αμάξι για να κάνει ντόλτσε βίτα και το βράδυ ο Μάκαρος με παίρνει στις 3 τα ξημερώματα τηλέφωνο. “Πού είσαι ρε μαλ..”, μου λέει. Του λέω ότι είμαι σπίτι και κοιμάμαι. “Ρε μην μου λες ψέματα. Βγες έξω από το μαγαζί”. Και στέλνει τον βοηθό προπονητή 3.45 τα ξημερώματα στο σπίτι μου! Και άκου πόσο καχύποπτος ήταν. Τον παίρνει τηλέφωνο ο βοηθός προπονητή και του λέω εδώ είναι ο Γιάννης. Ο Μάκαρος ήθελε όμως να ακούσει τη φωνή μου. “Ξέρεις πού είναι το αμάξι σου; Θα σου πω αύριο”. Πράγματι, την επόμενη ημέρα μου είπε ότι το αμάξι μου το οδηγούσε ένας άλλος που ήταν από τους μεγαλύτερους διακινητές και αν τον έπιαναν εκείνο το βράδυ θα είχα μπλεξίματα και εγώ».

Πλήρωνε ο Μάκης;

«Ναι ρε. Σακούλες. Ο Μάκαρος ήθελε να μην ξενυχτάς, να μην είσαι καιρό τραυματίας και να πηγαίνεις στον γιατρό που θα σου υποδεικνύει η ομάδα. Δεν σε πλήρωνε μόνο αν δεν τηρούσες τα παραπάνω».

Πάμε σε λίγο πιο προσωπικές ερωτήσεις. Πιστεύεις στον Θεό;

«Πολύ, πάρα πολύ».

Πώς το εκφράζεις;

«Βλέπεις αυτά τα κομποσκοίνια (δείχνει το δεξί του χέρι); Εγώ τα θεωρώ μέρος του σώματός μου. Μιλάω εσωτερικά. Ο καλύτερος ψυχολόγος είναι ο Θεός. Του λέω τα πάντα και κάνω αυστηρή κριτική στον εαυτό μου. Είτε θα έχω μια εικόνα μπροστά μου, θα κλείσω τα μάτια και θα σκεφτώ ψηλά, είτε θα είμαι σε μια εκκλησία μόνος μου μπροστά σε μια εικόνα και δεν ντρέπομαι είτε έχει κόσμο, είτε όχι».

Ακολουθείς μια τελετουργία στην προσευχή σου;

Ναι. Λέω το “Πάτερ Ημών» τρεις φορές. Μπορεί να το πω και 9 φορές! Βιώνω όμως κάθε λέξη, δεν το λέω τυπικά. Τις νιώθω. Και μετά μιλάω. Μπορεί να πω πράγματα για τα οποία έχω αισθανθεί άσχημα και να ζητήσω συγχώρεση. Ή να με βοηθήσει σε κάτι που δεν μπορώ να δω ή να αποφασίσω. Πάντα στο πλαίσιο του δικαίου».

Η πίστη υπήρχε ή μεγάλωσε με το πέρασμα του χρόνου;

«Είναι ένα ερώτημα που του έχω κάνει και εγώ στον εαυτό μου, πώς γεννήθηκε η πίστη μέσα μου. θεωρώ ότι γεννήθηκε ηκε από πολύ μικρή ηλικία, από κάποια συμβάντα στη ζωή μου. Γιατί ο Θεός μπορεί να σου δώσει κάποια πράγματα με πόνο για να καταλάβεις και να προχωρήσεις. Η δύναμη του δικαίου πάντα επιφέρει ισορροπία και αφορά και την Παναχαϊκή. Αυτή τη στιγμή κάνουμε κάτι πολύ δίκαιο».

Επαναλαμβάνεις τη λέξη “δίκαιο”. Θέλεις να είσαι ένας δίκαιος άνθρωπος;

«Ναι. Πιστεύω ότι είμαι δίκαιος και αν πιάνω τον εαυτό μου άδικο θα ζητήσω συγνώμη και να επανορθώσω».

Πώς βλέπεις το θέμα που βρίσκεται στην επικαιρότητα με τον γάμο ομοφύλων και την υιοθεσία;

«Ο καθένας έχει δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει, αλλά να μην προσπαθεί να επηρεάσει τον άλλον ότι αυτό είναι το σωστό. Να μην ενοχλείς και να μην πληγώνεις άλλους ανθρώπους».

Δηλαδή αν κρίνουν ότι πρέπει να παντρευτούν και να υιοθετήσουν, να το κάνουν…

«Οχι, η υιοθεσία είναι άλλο κομμάτι. Τώρα πάμε σε παιδικές ψυχές. Πώς θα μεγαλώσεις ένα παιδί; Για μένα είναι ασύλληπτο. Ξέρω ότι ένα παιδί λέει μαμά και μπαμπά».

Εχεις εξομολογηθεί ποτέ;

«Οχι. Το κάνω κάθε φορά που προσεύχομαι».

Το έχεις σκεφτεί ποτέ;

«Το έχω σκεφτεί, αλλά θα παίξει ρόλο πώς θα νιώσω με τον πνευματικό μου».

Στον Αγιο Ορος έχεις πάει;

«Οχι, θέλω να πάω».

Δεν έχεις κάνει οικογένεια ακόμα…

«Οχι, δεν έχω κάνει».

Από επιλογή;

«Μέχρι ενός σημείου ναι. Μετά όχι τόσο. Είναι πεπρωμένο. Μέχρι ενός σημείου ήταν από επιλογή γιατί δεν γινόταν. Ημουν πολύ προσηλωμένος στο ποδόσφαιρο, πολλές αλλαγές πόλεων. Μπορεί να ήθελες να κάνεις ένα βήμα, αλλά πάντα κάτι τύχαινε. Κακά τα ψέματα, το ποδόσφαιρο είναι η ζωή μου».

Το έχεις αφήσει στην άκρη;

«Ναι το έχω αφήσει, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον».

Αξιζε όλη αυτή η προσήλωση στο ποδόσφαιρο;

«Ηταν αναπόφευκτη. Ετσι μεγάλωσα. Αυτή ήταν η ευχή του πατέρα μου. Στο πρώτο παιδί που ήταν κορίτσι, εξαφανίστηκε από το νοσοκομείο! Είχε απειλήσει τη μάνα μου ότι αν δεν είναι αγόρι το δεύτερο παιδί, θα τη χώριζε. Παλιά υπήρχαν αυτές οι αντιλήψεις. Και όντως θα τη χώριζε! Τελικά βγήκα εγώ και μου έφερε μια μπάλα μέσα στην κούνια. Ηταν η ευχή του και δεν μπόρεσα να το αποφύγω».

Αυτός ήταν και ένας λόγος που έγινες προπονητής;

«Ναι, ήταν ο ψυχολογικός παράγοντας. Οταν σταμάτησα την μπάλα στα 37 μου, παραπονιόμουν και γκρίνιαζα. Οταν σταματάς χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου γιατί έχεις συνηθίσει 20 χρόνια σε ένα πρόγραμμα συγκεκριμένο, στα φώτα και στη δόξα. Σταμάτησα την μπάλα και λέω τώρα τι γίνεται; Μου έδωσαν κάτι χαρτιά στα χέρια και πήρα τη θέση του τιμ μάνατζερ στον ΠΑΣ Γιάννινα. Πέρασε κανά τετράμηνο και λέω τι κάνω εδώ τώρα; Θα κλείνω δωμάτια στα ξενοδοχεία; Πιστεύω ότι αν δεν ακολουθούσα την προπονητική, τώρα θα είχα σοβαρά θέματα».

Υπάρχουν πολλοί που παθαίνουν κατάθλιψη…

«Ναι και μπορώ να καταλάβω αυτά τα παιδιά. Αλλος παθαίνει κατάθλιψη, άλλος γίνεται αλκοολικός, παχύσαρκος».

Αν βγάλεις τον μανδύα του ποδοσφαίρου, ποιος είναι ο Γιάννης Τάτσης ως άνθρωπος;

«Είμαι ένας άνθρωπος που ξέρει ότι αν ο κόσμος ήταν ενωμένος και επικρατούσε το δίκαιο παντού, θα ήταν καλύτερος για όλους. Να μην επικρατούσε η ιδιοτέλεια και το συμφέρον. Πολλές φορές δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε με τον συνάνθρωπό μας, ειδικά την εποχή των κινητών τηλεφώνων. Εχει χαθεί η μπάλα και είναι ένα από τα προβλήματα της κοινωνίας. Ακούω, αφουγκράζομαι, παίρνω και δίνω».

Αν δεν ήσουν ποδοσφαιριστής ή προπονητής, τι θα ήσουν;

«Ελα ντε… Θα μπορούσα να προσφέρω σε κάτι που να έχει και διδακτικό χαρακτήρα».

Πότε θα σταματήσεις την προπονητική για να αράξεις;

«Δεν πρόκειται ποτέ να αράξω. Είναι ένα από τα πράγματα που με φοβίζουν. Το ένα είναι ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς ποδόσφαιρο και το άλλο να γεράσω μόνος μου».

Αυτό έχει σχέση και με τα προηγούμενα που είπαμε περί οικογένειας…

«Με φοβίζει ναι. Δεν μετράει τόσο πολύ ο γάμος και τα δαχτυλίδια, αλλά ο άνθρωπος να αισθάνεται καλά με έναν άλλον».

Πού ξέρεις; Μπορεί στην Πάτρα να βρεθεί το άλλο μισό…

«… (γέλια). Το ποδόσφαιρο όμως δεν μπορώ να το αποβάλλω».

Ποια είναι η εικόνα που σχηματίζει ένας ξένος για την Πάτρα ζώντας για αρκετό καιρό στην πόλη;

«Για μένα είναι ιδανική πόλη. Δεν είναι ούτε μικρή, αλλά ούτε και Αθήνα που χάνεσαι. Είναι κάτι το οποίο μου αρέσει πολύ. Μου αρέσει επίσης που απέχει 2 ώρες από το πατρικό μου στα Γιάννινα και από την Αθήνα».

Θα ήταν η ιδανική πόλη για να ζήσεις μόνιμα;

«Αν μπορώ να ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο, ναι. Αν δεν φοβάμαι μήπως γεράσω μόνος μου, ναι».

Αν σταματούσες την προπονητική σε πέντε χρόνια, θα μπορούσες να ζήσεις χωρίς να δουλέψεις ξανά;

«Εξαρτάται από τη ζωή που κάνεις. Πάντα υπάρχει ανάγκη να κάνεις κάτι».

Είσαι απ’ αυτούς που μελαγχολούν τις γιορτινές ημέρες;

«Στα περισσότερα χρόνια με μελαγχολούν. Ισως φταίει από ένα σημείο και μετά ότι ο πατέρας μου πέθανε 30 Δεκεμβρίου. Υπήρχε πάντως και πριν μια μελαγχολία. Ισως επειδή ως ποδοσφαιριστής τέτοιες ημέρες είχα υποχρεώσεις και ο κόσμος ήταν έξω και διασκέδαζε».

Εσύ δεν διασκεδάζεις;

«Μ’ αρέσει να βγαίνω, μ’ αρέσει να πίνω ένα ποτό, αλλά ποτέ δεν μπόρεσα να διασκεδάσω. Δεν έχω ξεσαλώσει ποτέ. Πάντα το μυαλό μου ήταν στην επόμενη ημέρα, δεν μπορούσα να διασκεδάσω. Σκέψου ότι στο καρναβάλι της Πάτρας δεν έχω έρθει ποτέ».

Στα μπουζούκια δεν πας;

«Εχω πάει αρκετές φορές, μου αρέσει η ελληνική μουσική. Κάθομαι στο τραπέζι, δεν σηκώνομαι».

Ποιος τραγουδιστής είναι ο αγαπημένος σου;

«Η μεγαλύτερη φωνή για μένα είναι ο Μητροπάνος. Μετά ο Τερζής, ο Νότης, η Θεοδωρίδου, η Ζήνα. Κορυφή όμως είναι ο Μητροπάνος».

Παρακολουθείς την πολιτική κατάσταση;

«Οταν δεν είμαι σε ομάδα, ή όταν δεν είμαι τόσο προσηλωμένος, ασχολούμαι πάρα πολύ. Οταν όμως είμαι σε ομάδα, όπως τώρα στην Παναχαϊκή, δεν έβλεπα ούτε αγώνες της Super League 1. Είναι τόσο πολύς ο όγκος της δουλειάς και η ευθύνη. Πριν παρακολουθούσα εκπομπές, απόψεις, σάιτ».

Ανήκεις σε συγκεκριμένη παράταξη;

«Είμαι κάπου, αλλά πάντα κρίνω και συγκρίνω. Παίζει ρόλο για μένα η αντιπολίτευση που γίνεται».

Πιστεύεις ότι η αυτή η περίοδος είναι καλή για τη χώρα μας;

«Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που λέει ότι τα τελευταία αρκετά χρόνια πηγαίνουν καλά τα πράγματα. Πλέον υπάρχει παγκοσμιοποίηση σε όλα. Υποχείριο είμαστε…».

Θεωρείς ότι οι πολιτικοί παίζουν κάποιο ρόλο στην πολιτική της κάθε χώρας;

«Δεν νομίζω. Μας επιβάλλουν πράγματα, είναι δύσκολη η θέση μας και κάθε κυβέρνηση πρέπει να το διαχειρίζεται. Καμία χώρα δεν μπορεί να είναι αυτόνομη, ειδικά οι μικρές».

Υπάρχει κάποιος πολιτικός από τους παλιούς που να εκτιμούσες;

«Δεν θέλω να πω γιατί τότε δεν παρακολουθούσα από πολύ κοντά. Λένε ότι από τους παλιούς ξεχώριζαν ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου, ο Φλωράκης. Ηταν και διαφορετική εποχή τότε».

Ψηφίζεις;

«Κάποιες φορές δεν ψήφισα».

Από επιλογή;

«Ναι μερικές φορές. Αλλες φορές δούλευα. Για μένα καλύτερα η ψήφος να ήταν φανερή».

Με ποια λογική;

«Θα βοηθούσε. Γιατί σιχαίνομαι τον κόσμο που έχει ψηφίσει ένα κόμμα και μετά γυρίζει το μπιφτέκι. Ενώ ξέρεις τι ψήφισε, δεν το παραδέχεται».

Πίστευες ποτέ ότι θα έδινες μια τέτοια συνέντευξη – ψυχανάλυση;

«Η αλήθεια είναι πως όχι και μπορείς να το γράψεις!»

 

 

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News