Γιάννης Ζάρκος: Ξεπέρασε τον καρκίνο και έγινε γιατρός για να βοηθήσει κι άλλους! ΦΩΤΟ

Μαρίνα Ριζογιάννη

Η πρώτη σκέψη για να γίνει γιατρός, γεννήθηκε στον Γιάννη Ζάρκο στην ηλικία των 10 ετών. Οταν ο ίδιος έδινε τη μάχη με τον καρκίνο. Υποσχέθηκε στον εαυτό του να γίνει γιατρός και μάλιστα παιδίατρος – ογκολόγος, για να βοηθάει τα παιδιά που θα ασθενούν. Οπως ο ίδιος μας λέει, το κίνητρο να βοηθήσει άλλα παιδιά γεννήθηκε χάρη στη «Φλόγα» και τα όσα έκαναν οι άνθρωποί της γι’ αυτόν. Σήμερα έκανε την υπόσχεσή του πράξη.

Την περασμένη εβδομάδα κράτησε στα χέρια του το πτυχίο της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο Γιάννης Ζάρκος που αποτελεί φωτεινό παράδειγμα αγωνιστή, ανθρώπου με πάθος για τη ζωή αλλά και αγάπης για τον συνάνθρωπο, κατάγεται από την Ηλεία όπου και μένει η οικογένειά του.

Ο Γιάννης που διακρίνεται για τη σεμνότητά του, την ηρεμία του, την ευγένειά του και το ήθος του, ανταποκρίθηκε με δυσκολία στο αίτημά μας για την παρούσα συνέντευξη. Πείστηκε να μας μιλήσει για την προσωπική του περιπέτεια, τις σπουδές του, τους στόχους του επειδή έτσι θα φώτιζε και το έργο της μεγάλης του οικογένειας που είναι ο Σύλλογος Γονιών Παιδιών με Νεοπλασματική Ασθένεια «Φλόγα». Μία οικογένεια την οποία όχι μόνο δεν έβγαλε από τη ζωή του, αλλά σήμερα διασχίζει το κατώφλι του ξενώνα που τον φιλοξένησε στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του, ως εθελοντής.

Με το πτυχίο του στο χέρι ο Γιάννης επέστρεψε στο Σπίτι της «ΦΛΟΓΑΣ» όπου γιόρτασε την επιτυχία του μαζί με τη δεύτερη οικογένειά του. Εδώ με την πρόεδρο της «ΦΛΟΓΑΣ» και τη μάνα όλων των παιδιών, Μαρία Τρυφωνίδου

Πώς αισθάνθηκες όταν κράτησες το πτυχίο της ιατρικής στα χέρια σου και τι ευχή έκανες μέσα σου;
Ενιωσα μια μεγάλη ανακούφιση γιατί ένα μεγάλο ταξίδι έξι χρόνων έφτασε αισίως στο τέλος του. Ημουν πολύ χαρούμενος να βλέπω τους κόπους μου να ανταμείβονται και μάλιστα δίπλα στους δικούς μου ανθρώπους που με στήριζαν καθ’ όλη τη διάρκεια της προσπάθειάς μου. Κάποια συγκεκριμένη ευχή η αλήθεια είναι πως δεν έκανα. Απλά ανυπομονώ για το επόμενο βήμα στην πορεία μου ως γιατρός, πλέον και επισήμως. Αν και με τρομάζει λίγο η συνέχεια, γιατί οι ευθύνες αυξάνονται, ελπίζω πως όλα θα συνεχίσουν να πηγαίνουν καλά.

Τι ήταν αυτό που σε έκανε να επιλέξεις τη συγκεκριμένη επιστήμη; 
Λόγω του ότι ήμουν μικρός, δεν ήξερα τι ήταν αυτό που είχα. Κάποια στιγμή όπως μεγάλωνα και η περιέργειά μου φούντωνε, αποφάσισα να ψάξω να μάθω τι είναι αυτό το λέμφωμα Hodgkin που άκουγα τους γονείς μου να συζητούν συνεχώς με τους γιατρούς μου. Στην αρχή, φυσικά, υπήρχε ένα σοκ στη θέα της λέξης «καρκίνος». Στη συνεχεία όμως έβλεπα πως αυτά που διάβαζα μου φαίνονταν πολύ ενδιαφέροντα. Ετσι λοιπόν γεννήθηκε η πρώτη σκέψη του να γίνω γιατρός. Σιγά – σιγά άρχισε να ωριμάζει μέσα μου η ιδέα του να βοηθήσω τους ανθρώπους όπως είχαν βοηθήσει και εμένα κάποτε. Και κάπως έτσι έφτασα εδώ που είμαι.

Το κίνητρό σου να προσφέρεις στα παιδιά που πάσχουν από καρκίνο παραμένει εξίσου ισχυρό σήμερα το ίδιο με τις ημέρες εκείνες που εσύ ήσουν ασθενής;  
Νομίζω πως το κίνητρο να βοηθήσω άλλα παιδιά σαν εμένα γεννήθηκε χάρη στη «Φλόγα» και τα όσα έκαναν αυτοί για εμένα. Θα έλεγα πως είναι ακόμα μεγαλύτερο τώρα, αφού πλέον δεν είμαι απλά ένα παιδί της «Φλόγας», αλλά έχω ασχοληθεί και σαν εθελοντής. Και ειδικά ακόμα περισσότερο τώρα που μπορώ να προσφέρω επιπλέον και σαν γιατρός. Πιστεύω επίσης πως θα συνεχίσει να μεγαλώνει, καθώς θέλω να γίνω παιδίατρος ογκολόγος. Οπότε αφού θα μπορώ να προσφέρω περισσότερα, πιστεύω πως θα με κάνει να θέλω να προσφέρω ακόμα πιο πολύ, και το κίνητρό μου όλο και θα αυξάνεται.

Πώς σκέφτεσαι το μέλλον σου στην ιατρική;  
Η αλήθεια είναι πως δεν κάνω συγκεκριμένα σχέδια για το μέλλον μου σαν γιατρός. Προφανώς και ο καθένας στο πίσω μέρος του μυαλού του φαντασιώνεται πως θα αλλάξει το πρόσωπο της επιστήμης, και εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση. Αλλά σε κάτι πιο χειροπιαστό, απλά ελπίζω πως θα είμαι καλός σε αυτό που κάνω ώστε έτσι να μπορέσω να βοηθήσω τα παιδιά με καρκίνο όπως βοήθησαν και εμένα οι δικοί μου γιατροί όταν ήμουν εγώ στη θέση τους.

Τι θυμάσαι περισσότερο από αυτή τη δύσκολη περιπέτεια της υγείας σου; 
Δυο σκηνές μού έρχονται πρώτα στο μυαλό. Αρχικά είναι ο πρώτος όροφος της «Φλόγας». Θυμάμαι τις μαμάδες, μαζί και τη δικιά μου, να συζητάνε και να γελάνε στην κουζίνα, και εμάς τα παιδιά να παίζουμε με τις ώρες στο σαλόνι πιο δίπλα. Η δεύτερή μου εικόνα είναι η κούραση που νιώθαμε στο σαλόνι του 5ου ορόφου του νοσοκομείου όπου παίρναμε τη χημειοθεραπεία. Νομίζω πως αυτά τα δύο κάνουν μια ωραία αντίθεση.

Είσαι ένα από τα παιδιά της «ΦΛΟΓΑΣ». Τι σημαίνει για σένα «ΦΛΟΓΑ;»
Αν απαντήσω τώρα, νομίζω πως θα την παρομοίαζα με μια όαση τόσο για τα παιδιά όσο και για τους γονείς που περνάνε αυτή τη δύσκολη περιπέτεια. Είναι ένα μέρος όπου μπορείς να ξεχάσεις τις δυσκολίες και να νιώσεις πάλι την καθημερινότητα που νομίζεις πως άφησες πίσω, και να πάρεις κουράγιο από ανθρώπους που περνούν και οι ίδιοι, ή γνωρίζουν τις δυσκολίες που περνάς. Αν απαντούσα σαν τον 10χρονο εαυτό μου θα έλεγα ότι είναι ένα σπίτι όπου δεν χρειαζόταν να μου λείπουν οι φίλοι μου που ήταν μακριά, αφού μπορούσα να παίξω με τους καινούργιους φίλους που έκανα εκεί, μακριά από το ψυχοπλάκωμα που, όπως και να το κάνεις, προκαλεί ένα νοσοκομείο.

Θυμάμαι μόνο τις καλές στιγμές

Είσαι από τα παιδιά που όχι μόνο δεν σταμάτησαν να περνάνε το κατώφλι των ξενώνων της «ΦΛΟΓΑΣ» αλλά είσαι και ενεργός εθελοντής. Αυτή σου η επιλογή δεν σου ξυπνάει τις επώδυνες στιγμές; 
Καλώς ή κακώς πέρασα τον καρκίνο σε μικρή ηλικία που σημαίνει πως δεν ήξερα κάτι περισσότερο από το ότι ήμουν «άρρωστος», απλά για πολύ καιρό. Οπότε δεν έχω κακές και επώδυνες αναμνήσεις από το διάστημα που έκατσα εκεί. Θυμάμαι μόνο τις καλές στιγμές και για αυτό δεν μου στάθηκε ποτέ εμπόδιο στο να επισκέπτομαι τη «Φλόγα», είτε ως εθελοντής είτε ως περαστικός. Οπότε χαίρομαι για αυτή τη μικρή «ευλογία» γιατί δεν με απέτρεψε ποτέ να βοηθάω όσο μπορώ, και κατ επέκταση δεν με έχει αποτρέψει και από το να ακολουθήσω την επιστήμη και την ειδικότητα που έχω επιλέξει

Τι μήνυμα θέλεις να στείλεις στα παιδιά που βρίσκονται τώρα στο στάδιο της θεραπείας τους;  
Θα συμβούλευα να παραμείνουν παιδιά. Βλέπω πως πολλά παιδιά, και ειδικά οι έφηβοι που περνούν την συγκεκριμένη ιστορία γνωρίζοντας την κατάσταση, τείνουν να «ωριμάζουν» απότομα και να στερούν έτσι την παιδικότητα από τον εαυτό τους σε μια προσπάθεια να φανούν δυνατοί για τον εαυτό και τους γονείς τους. Οταν όλο αυτό το βάρος συνδυάζεται με τις αλλαγές που υπάρχουν ούτως ή άλλως σε αυτή την ηλικία μπορεί να οδηγήσει σε μια κακή ψυχολογική κατάσταση, σε μια περίοδο που η καλή ψυχολογία είναι πολύ σημαντική. Επίσης αρκετοί μπορεί να βλέπουν αυτή την περιπέτεια σαν μια κατάρα, αλλά δεν είναι έτσι. Ούτε είναι κάτι που θα τους στιγματίσει για την υπόλοιπη ζωή τους. Είναι αυτό που είναι: Μια κακή ασθένεια, τίποτα παραπάνω.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News