H Πατρινή Καλλιόπη Μπαγούλη παρουσιάζει το νέο της βιβλίο «Στάσου λίγο»

Γεωργία Κοσμά

Η Καλλιόπη Μπαγουλή μεγάλωσε και ζει στην Πάτρα. Αν και απόφοιτη του Τμήματος Μηχανικών Η/Υ και Πληροφορικής της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου Πατρών, η ανάγκη έκφρασης μέσω του γραπτού λόγου μαζί με την άλλη της αγάπη, το Tango την ώθησε να δημιουργήσει μία διαδικτυακή φωλιά για να μοιράζεται σκέψεις της και κομμάτια της ψυχής της. Το «Στάσου λίγο» είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή και αποτελείται από ποιήματα που έγραψε τις στιγμές εκείνες που η ίδια «στάθηκε λίγο» και που την έκαναν να προχωρήσει μπροστά.

Γράφονται σήμερα ποιήματα; Στην τρέχουσα εποχή (αν και είναι μεγάλη ανάγκη για την ψυχή μας), οι εγκλωβισμένοι στις καθημερινές δυσκολίες άνθρωποι έχουν ξεχάσει την τέχνη;

Θεωρώ πως οι ανάγκες της ψυχής που οδήγησαν κάποτε στην τέχνη είναι αέναες και διαχρονικές ανεξαρτήτου εποχής. Συνεπώς είναι αδύνατον να ξεχαστεί ή να σβήσει η τέχνη και πόσω μάλλον σε δυσμενείς περιόδους όπως οι τρέχουσα που όλοι διανύουμε. Είναι γεγονός πως κάτω από τις ιδιαίτερες συνθήκες που ζούμε τώρα, πολλές εκφάνσεις τις τέχνης έχουν πληγεί αφάνταστα αλλά η ανάγκη για εκείνη παραμένει άσβηστη και δυναμώνει μέσα σε όλους μας πασχίζοντας να βρει τρόπους έκφρασης και διοχέτευσης ακόμα και στις πιο μικρές καθημερινές στιγμές μας. Σχετικά με τα ποιήματα θα έλεγα ότι ισχύει το ίδιο. Οι ανάγκες που εξαρχής γέννησαν την ποίηση είναι εκείνες που εξασφαλίζουν οτι ποτέ δεν πρόκειται να χαθεί όσο ζούμε και αναπνέουμε.

Όταν η ποίηση εκφράζεται με λιτό τρόπο καθησυχάζει ή κινητοποιεί τον άνθρωπο. Ποιο είναι το δικό σας χαρακτηριστικό;

Για εμένα η ποίηση είναι κάτι που ξυπνάει από γνήσιο συναίσθημα και που αντίστοιχα ξυπνά συναισθήματα. Χαρά, λύπη, θυμό…οποιοδήποτε συναίσθημα. Ο ψυχισμός του καθενός διαφέρει. Σε άλλους ανθρώπους είναι περισσότερο “κλειδωμένος” και δαιδαλώδης και θέλουμε περισσότερο χρόνο να τον καταλάβουμε. Σε άλλους είναι πιο άμεσα αντιληπτός σε εμάς. Τόσοι διαφορετικοί ψυχισμοί με διαφορετικά βιώματα γεννούν ποίηση. Τόσοι διαφορετικοί ψυχισμοί με διαφορετικά βιώματα εισπράττουν ποίηση. Για αυτό το λόγο η ποίηση δε περιορίζεται σε καλούπια. Μπορεί να διαβάσεις κάτι που άμεσα να καταλάβεις και να δακρύσεις. Μπορεί να διαβάσεις κάτι που η λογική σου δεν αντιλαμβάνεται πλήρως αλλά και πάλι να δακρύσεις. Υπάρχει ένας εσωτερικός διερμηνέας μέσα μας, μοναδικός για τον καθένα, που μεταφράζει στη ψυχή μας αυτό που διαβάζουμε. Αν καταφέρει να την αγγίξει – συνειδητά ή υποσυνείδητα – επιτυγχάνεται η επικοινωνία ανάμεσα σε εκείνον που γράφει και σε εκείνον που διαβάζει.

Πως γίνεται ένας άνθρωπος της τεχνολογίας να γράφει; Πως τα συνδυάσατε;

Φαντάζομαι ότι τόσο το γράψιμο όσο και το Tango, η άλλη μου αγάπη, είναι οι διέξοδοι μου. Οι τρόποι απόδρασής μου. Όπως έλεγε ο HoracioSalas στο βιβλίο του “ElTango”, «…η καλλιτεχνική δημιουργία είναι μια εκδήλωση σχεδόν πάντα ανταγωνιστική, μια πράξη απόδρασης ή ανταρσίας. Δημιουργούμε αυτό που δεν έχουμε, αυτό που κατά κάποιο τρόπο είναι αντικείμενο του πόθου μας και της ελπίδας μας, αυτό που μαγικά μας επιτρέπει να δραπετεύσουμε από τη σκληρή καθημερινή πραγματικότητα. Και σ’ αυτό η τέχνη μοιάζει με το όνειρο…»

Πείτε μας δυο λόγια για το Στάσου λίγο…

Πολύ πριν το ακούσιο “Στάσου λίγο” (ή πολύ;) που επέβαλε στη ζωή μας η πανδημία Covid-19, απασχόλησε τη σκέψη μου η ιδέα του εκούσιου “Στάσου λίγο”. Η συνειδητοποιημένη παύση από το αέναο –ενίοτε μηχανικό – τρέξιμο της καθημερινότητας.
Η στιγμή που επιβραδύνεις το βήμα σου και μπορείς να ζυγίσεις απώλειες, κερδισμένα, δυνάμεις και αποθέματα. Να αντιληφθείς το πίσω σου, το μπροστά σου και το εδώ σου. Το πριν σου που έγινε το τώρα σου και το οποίο με τη σειρά του θα γίνει το μετά σου.
Και όσο οξύμωρο κι αν μοιάζει αυτή είναι η στιγμή που προχωράς μπροστά. Απλά και μόνο επειδή στάθηκες λίγο…
Τέτοιες δικές μου στιγμές γέννησαν τα ποιήματα που απαρτίζουν την πρώτη μου ποιητική συλλογή στην οποία επέλεξα να δώσω αυτόν τον τίτλο και η οποία κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες από τις Εκδόσεις Ελκυστής.

Πως βιώσατε εσείς την εγκλεισμό εξαιτίας της πανδημίας Covid – 19;

Η αλήθεια είναι ότι λίγα χρόνια πριν έρθει στη ζωή μας η πανδημία Covid – 19 έγινα μαμά και συνεπώς γνώρισα παρόμοιες συνθήκες “εγκλεισμού” νωρίτερα. Ξαφνικά δε μπορούσα να βγαίνω ακριβώς τη στιγμή που το είχα ανάγκη και έπρεπε να καταλάβω ότι στο εξής οι ενέργειες μου επηρέαζαν και κάποιον άλλο πέρα από τον εαυτό μου. Και όλα αυτά ενώ όλοι οι φίλοι και γνωστοί μου δε βίωναν παρόμοιες συνθήκες αλλά συνέχιζαν τη ζωή που μέχρι τότε ήξερα κι εγώ. Από αυτή τη σκοπιά ο εγκλεισμός του Covid – 19 μου “θύμισε” εκείνη την περίοδο της ζωής μου και γέννησε αντίστοιχα αναστοχασμούς, εσωτερικές περιπλανήσεις και αναζητήσεις που διοχετεύθηκαν σε πολλά από τα ποιήματα αυτής της πρώτης μου ποιητικής συλλογής.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω