Η Ναταλία Τσαλίκη στην “Π”: “Σαν κοινωνία έχουμε πολλά ταμπού”

Αλεξάνδρα Παναγοπούλου

Ο πολιτιστικός οργανισμός «liminal – Πρόσβαση στον Πολιτισμό» με την καλλιτεχνική ομάδα «RAW – Rephrase Adult World» και τη νεοσύστατη θεατρική εταιρεία «Novus», ενώνουν τις δυνάμεις τους και παρουσιάζουν τη μουσική κωμωδία «Του Έρωτα και της Ψυχής», στο Ρωμαϊκό Ωδείο σήμερα και αύριο στις 9.15 το βράδυ.

Πρόκειται για μια παράσταση από μία μικτή ομάδα καλλιτεχνών με αναπηρία και μη, ενώ σε αυτή συμμετέχει ο χορευτής Πάνος Παράσχου, ο πρώτος κωφός χορευτής απόφοιτος της Κρατικής Σχολής Χορού. Σημειώνεται πως η παράσταση είναι καθολικά προσβάσιμη, με υπέρτιτλους για θεατές με ακουστικά προβλήματα και με ζωντανή ακουστική περιγραφή για θεατές με οπτικά προβλήματα.

«Ήταν συγκινητική η συνεισφορά όλων. Η συνεργασία μας στηρίχθηκε πάνω στην οικειότητα και σε μια ζεστασιά» σημειώνει η πρωταγωνίστρια της παράστασης Ναταλία Τσαλίκη, η οποία μιλά σήμερα στην εφημερίδα «Πελοπόννησος».

«Του Ερωτα και της Ψυχής», τι είναι αυτή η παράσταση;

Μιλάμε για έναν μύθο δραματοποιημένο, ερχόμενο στο σήμερα, με ένα κωμικό κλίμα, μουσική και τραγούδια. Αυτή είναι η βάση της παράστασης. Υπάρχει ένας μύθος, που μιλάει για το πώς προσέγγισε ο Έρωτας τη Ψυχή, πως ενώθηκαν, όλα αυτά που περάσανε. Εγώ υποδύομαι την Αφροδίτη, μητέρα του Έρωτα, που παρεμβαίνει σε αυτή τη σχέση. Ο συγγραφέας, ο Οδυσσέας Κωνσταντίνου, ήθελε να φέρει αυτό το μύθο στο σήμερα, να το κάνει προσβάσιμο σε όλους και με την ευρεία και με την κυριολεκτική έννοια, γιατί αυτό που έχει πολύ ενδιαφέρον για εμένα είναι πως όλο το εγχείρημα είναι βασισμένο πάνω στην ιδέα της καθολικής προσβασιμότητας.

Έχουμε και μια άλλη ένωση επί σκηνής, καθώς μιλάμε για μία πολυμορφική ομάδα.

Ναι, είναι μια πολυμορφική ομάδα. Η κατασκευή της παράστασης αποτελείται από την ένωση τριών ομάδων, δύο θεατρικών και μίας ομάδας που ασχολείται με την προσβασιμότητα. Ένωσαν λοιπόν τις δυνάμεις τους και εγώ θέλησα πολύ να συνεισφέρω σε αυτή την προσπάθεια. Μιλάμε για μια παράσταση που απευθύνεται όχι μόνο στα άτομα με προβλήματα ακοής και όρασης, αλλά σε όλους και αυτή είναι η ιδέα της. Η καθολική προσβασιμότητα. Δεν θέλει να αναδείξει κανενός είδους διαχωρισμό και έτσι πρέπει να γίνεται. Το κοινό δεν πρέπει να διαχωρίζεται, πρέπει η παράσταση να είναι καθολικά προσβάσιμη σε όλους.

Πιστεύετε ότι σαν κοινωνία έχουμε φτάσει στο επίπεδο του να μην αποκλείουμε άτομα;

Οχι, δεν έχουμε φτάσει, έχουμε πάρα πολύ δρόμο, αλλά είναι πολύ αισιόδοξα τα μηνύματα. Εγώ προσωπικά, σαν μια καλλιτέχνις μεγαλύτερης ηλικίας, βλέπω με μεγάλη χαρά και αισιοδοξία ότι υπάρχουν νέοι άνθρωποι οι οποίοι δεν κάθονται μόνο να λένε πού είναι τα προβλήματα και να γκρινιάζουν για αυτά που λείπουν και δεν υπάρχουν, αλλά προσπαθούν να γίνουν μέρος της λύσης. Οταν λοιπόν το βλέπω εγώ αυτό σε νέους ανθρώπους, ενθαρρύνομαι πάρα πολύ, γεμίζω αισιοδοξία.

Είναι ταμπού για την ελληνική κοινωνία ακόμα και σήμερα η όποια αναπηρία;

Σαν κοινωνία έχουμε πάρα πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε. Έχουμε πάρα πολλά ταμπού, πέρα από τα κοινωνικά για τα οποία μιλάμε τώρα. Δεν υπάρχει αυτή η κοινωνική συνείδηση. Μας αφορά πιο πολύ ο εαυτός μας παρά ο δίπλα μας. Χωρίς να ξέρουμε ότι ο εαυτός μας είναι μέρος του συνόλου, δεν μπορούμε να τον αποκλείσουμε και να ασχολούμαστε μόνο με τη δική μας καλοπέραση και ευμάρεια. Πρέπει να μας ενδιαφέρει το αν ο διπλανός μας είναι καλά, αν είμαστε και εμείς καλά και το αντίστροφο. Είμαστε μέρος ενός συνόλου και αυτή η ιδέα λείπει από την Ελλάδα. Η πραγματικότητα είναι αυτή και δεν θέλουμε να την δούμε: είμαστε ένα σύνολο. Η ευτυχία μας, η ευμάρειά μας ακουμπάει στους διπλανούς μας, στον συνάνθρωπό μας. Και αυτό το δικαίωμα στην προσβασιμότητα πρέπει να το έχουν όλοι.

Μιλάτε για τα πράγματα που σας κάνουν αισιόδοξη. Υπάρχουν πράγματα που σας δημιουργούν μια αίσθηση απαισιοδοξίας;

Όλα είναι θέμα οπτικής. Στη ζωή υπάρχει το καλό υπάρχει και το κακό. Και εσύ είσαι στη μέση, παρατηρείς και παίρνεις θέση. Αν σε τραβάει το αρνητικό, το κακό και το απαισιόδοξο θα πας προς τα εκεί και η ζωή σου θα διαποτίζεται από δυσάρεστα πράγματα. Η δική μου στάση ζωής είναι πως εάν συγκεντρώνεσαι και ψάχνεις το θετικό, όπως η συμμετοχή μου σε αυτή την παράσταση που αντικατοπτρίζει μια αισιόδοξη πλευρά, αν τα ψάχνεις τα θετικά, η ζωή θα φωτιστεί με περισσότερο φως και θα είναι πιο αισιόδοξη. Και βλέπω ότι οι νέοι, παρ’όλες τις αντιξοότητες, την οικονομική κρίση, την πανδημία κ.λπ., εργάζονται με χαρά κατευθυνόμενοι προς το φως.

Είναι η ελπίδα μας η νέα γενιά και πού αποτύχαμε εμείς οι προηγούμενοι;

Δεν χρειάζεται να λέμε πού αποτύχαμε εμείς οι προηγούμενοι. Προσπαθήσαμε και εμείς να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε, δεν τα καταφέραμε. Αλλά τώρα δεν πρέπει να κοιτάμε τι κάναμε πριν. Η ματιά μου στοχεύει στο τώρα. Και το τώρα αυτό εμποτίζεται με μια αισιοδοξία γιατί βλέπω τους νέους, οι οποίοι αντιστέκονται. Οι ελπίδες μας πρέπει να στρέφονται στη νέα γενιά και στον νέο εαυτό μας. Δεν αποκλείω τον εαυτό μου από τους νέους. Δεν είναι θέμα ηλικίας, είναι θέμα νεανικής ψυχής.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω