Η νέα Οδύσσεια

Κωνσταντίνος Μάγνης

Οι πρόγονοί μας δεν είχαν ούτε βεβαιότητες ούτε αυταπάτες, ζώντας σε τροχιές αστερισμών στις οποίες φυσιολογική συνθήκη ήταν η περιπέτεια, η έξαρση, η αναλωσιμότητα του ανθρώπου και του πληθυσμού. Εξαιρούνται οι Σμυρνιοί του 1922 που θεωρούσαν αδιανόητη την άλωση της πόλης τους, οπότε και διδάχθηκαν οδυνηρά ότι η ιστορία τίποτα δεν θεωρεί αδιανόητο. Από το 1974 και μέχρι την οικονομική κρίση, ένα σερί από νέα αδιανόητα μας υπνώτισαν, μέχρι του σημείου που δεν ψυλλιαστήκαμε ότι απαγχονίζαμε τον εαυτό μας. Μερικοί ούτε και σήμερα το έχουν αποδεχθεί. Εχουν πιστέψει όλων των  ειδών τις εκδοχές για την καταστροφή, πέρα από την κανονική. Η οποία δεν βόλευε αλλά ούτε ικανοποιούσε την φιλοκατήγορη φύση μας.

Επειδή η κρίση δεν μας ήταν αρκετή, ενέσκηψε η πανδημία για ζήσουμε μια άλλη πρωτόγνωρη περίσταση. Αλλά και πάλι ο συναγερμός έληξε. Όμως, δεν αναγνωρίζεται πλέον κανένα δικαίωμά μας στην κανονικότητα. Περάσαμε στην ανοιχτή θάλασσα και θα αναμετρηθούμε με Σκύλλες και Λαιστρυγόνες νέας κοπής. Η κλιματική αλλαγή μας μετατρέπει σε παίγνια των κυμάτων και των ανέμων. Και η τεχνητή νοημοσύνη επινοεί έναν καινούργιο κόσμο. Τι από τα δύο θα φτάσει πρώτο; Περιττό το ερώτημα: Ενέσκηψαν και τα δύο μαζί. Και αλλάζουν τις συντεταγμένες κατά τρόπο βιβλικών προδιαγραφών.

Νιώθουμε αδύναμοι να αποτρέψουμε τα μελλούμενα τόσο ως άτομα, όσο και ως κοινότητα. Παραδιδόμαστε σε άλλες περισπάσεις, αυξάνουμε τα ποσοστά της αμεριμνησίας στις καθημερινές μας ασχολίες. Μιλώντας τοπικά- για να προσαρμόσουμε το κείμενο αυτό στην εμβέλειά του- κυριαρχεί μια ιλαροτραγική δυσαρμονία ανάμεσα στη συλλογική ατζέντα μας αλλά και στα κριτήρια των πολιτικών μας επιλογών, σε σχέση με τη σημασία και την ένταση των περιστάσεων. Η αναντιστοιχία μεταξύ κρισιμότητας των συνθηκών και συλλογικής εκπροσώπησης στα διάφορα πεδία, αφορίζεται μόνο σε επίπεδο καφενειακών αναρτήσεων και συζητήσεων, αλλά αναπαράγεται, με λίγες αλλά αριθμητικά ανεπαρκείς εξαιρέσεις. Τι πρέπει να αλλάξουμε; Θεωρητικά συμφωνούμε, η συμφωνία ωστόσο δεν μετατρέπεται σε απαίτηση. Η πόλη μας υστερεί σε σχέση με άλλα αστικά κέντρα. Και λοιπόν; Είναι αναγκαίο να αξιοποιούμε το ιστορικό, φυσικό, ανθρώπινο κεφάλαιο μας πιο ανήσυχα και παραγωγικά. Οπότε; Θα πρέπει να αναβαθμίσουμε καταλυτικά τον δημόσιο χώρο και την κουλτούρα χρήσης του. Ε και; Χρειαζόμαστε εξωστρέφεια. Α, αυτό λέγαμε πριν από λίγο, στον καφέ.

Οι πρωτοχρονιές, τα συμβολικά μεταίχμια, τα ορόσημα, είναι εργαλεία υπεκφυγής. Κεφάτης ή ποιητικής ή μελαγχολικής. Χρειαζόμαστε δράση, αλλαγές, τόλμη, αποφάσεις, πράξη σε κάθε «τώρα» της ζωής μας. Μια αξιοπρέπεια με την κυριολεκτικά σημασία: Να μας πρέπει η αξία. Αυτό σου ανήκει μεν εκ γενετής, αλλά μόνος αποφασίζεις αν θα το κρατήσεις ή θα το θάψεις μαζί με τα τάλαντά σου.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω