Η Ψωροκώσταινα του Μεσολογγίου

Κωνσταντίνος Μάγνης

Σήκωσε δύο φορές όρθιο το Συνεδριακό Κέντρου του Πανεπιστημίου. Η κυρία Αθηνά, η υπερήλικη κυρία που τιμήθηκε από την «Πελοπόννησο» και την κριτική επιτροπή των Προσώπων της Χρονιάς. Προφανώς και γνωρίζετε την περίπτωση, αυτά πλέον έρχονται και σε βρίσκουν με αλγορίθμους, ακόμα και όταν δεν τα αναζητάς. Είναι η γιαγιά, ντε, που δώρισε από το κομποδεματάκι μιας ζωής ένα ασθενοφόρο στο ελληνικό δημόσιο, απαυδισμένη από προσωπικές περιπέτειες με ατυχήσασες προσπάθειες για οικογενειακές διακομιδές. Οι γνωστές ιστορίες με χαλασμένα ή ελλείποντα ασθενοφόρα, που έχουν απασχολήσει την επικαιρότητα, εφημερίδες, κανάλια και διαδίκτυα, με κοινό παρανομαστή την επιβεβαίωση μιας ριζωμένης πεποίθησης, διάχυτης στην κοινωνία.

Σύμφωνα με την πεποίθηση αυτή, το ελληνικό δημόσιο είναι μια αναξιόπιστη, φαιδρή και γελοία παθογένεια, ανίκανη και αδιάφορη απέναντι στον πολίτη, τις ανάγκες και τα δικαιώματά του. Τα βλαμμένα, καθυστερημένα ή ανύπαρκτα ασθενοφόρα είναι το σύμβολο της οικτρής αυτής φάρσας. Κατά το γνωστό απόφθεγμα που αφορά σκυλοδαγκώματα, είδηση δεν είναι το ασθενοφόρο που έρχεται στην ώρα του και εκτελεί την αποστολή εγκαίρως. Είδηση είναι το ασθενοφόρο που δεν έρχεται, που χαλάει ή που δεν υπάρχει, όχι επειδή είναι σπάνιο φαινόμενο, αλλά επειδή είναι εξιταριστικό.  Κατά τη γνωστή, ψυχοτονωτική διαδικασία του αυτομαστιγώματος, περνάμε υπέροχα όταν βλέπουμε το κράτος να διασύρεται και όταν συμβάλουμε στη διαπόμπευση αυτή με τις αφηγήσεις μας, τα λάικ μας, τα σχόλια και τα σχολιανά μας. Υπό την έννοια αυτή, ο ψηφιακός εκσυγχρονισμός μας ξενέρωσε. Χάσαμε τις αφορμές μας. Αλλά βέβαια βρήκαμε υποκατάστατο:  Την πέσαμε με εθνικό χαβαλέ στις υπερβολές του 112, παραβλέποντας ότι το σύστημα δεν σε ενημερώνει όταν ήδη βρέχει,  αλλά ώρες πριν την έξαρση, για να σε υποψιάσει.

Ακούσαμε την κυρία Αθηνά να παραθέτει την εμπειρία της με έναν καθηλωτικό, θυμόσοφο και πονηρά προβοκατόρικο τρόπο: Η αφήγησή της ήταν απόλυτα ειλικρινής και ουδαμώς υπερβολική. Περιέγραφε γεγονότα, βιωμένα μέσα από το φίλτρο ενός κοφτερού μυαλού- σε βαθμό που διερωτιόσουν πώς θα μπορούσε να έχει εξελιχθεί ο άνθρωπος αυτός εάν είχε βρεθεί σε ένα πιο δημιουργικό, ανοιχτό περιβάλλον- παρασύροντας το ακροατήριο σε μια ιδιότυπη μέθεξη: Νιώσαμε ότι μας έχουν συμβεί σε μας τους ίδιους όλα αυτά. Και αν δεν χάλασε το ασθενοφόρο που μετέφερε τον παππού μας, σίγουρα θα χρειάστηκε να περιμένουμε για ώρα πολλή έναν γιατρό στα επείγοντα ή θα νοσηλεύθηκε συγγενής μας σε διάδρομο, αλλά ακόμα και αν τίποτα από αυτά δεν μας προέκυψε, σίγουρα η αντίληψή μας είναι ποτισμένη από την προκατάληψη ότι το ελληνικό σύστημα υγείας όπως βέβαια και το ελληνικό δημόσιο στο σύνολό του, κατά παράδοση και σε ενεστώτα χρόνο, είναι μια φαυλότητα, μια συμφορά, ένας εθνικός προδότης του λαού. Και αυτό, βέβαια, έρχεται σε ευθεία γραμμή, ως εύλογο επακόλουθο, της φαυλότητας και της ανεπάρκειας του πολιτικού κόσμου που ανέκαθεν υπηρετούσε τις ατομικές του βολές και τις ολιγαρχίες, σε βάρος του κοινωνικού συμφέροντος και της ηθικής επιταγής που επιβάλλει το καθήκον. Σηκώθηκε όρθιο το Συνεδριακό, ανάμεσα στο κοινό πολίτες εύποροι, καλοζωισμένοι, που δεν έχουν και μεγάλη σχέση με τις αγωνίες του λαού της υπαίθρου: Πες τους τα, κυρά Αθηνά. Πες τους τα στα μούτρα.

Ναι, τα ασθενοφόρα παθαίνουν βλάβες, ναι, θα θέλαμε περισσότερα, ναι, δικαιούμαστε περισσότερα. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε πολύ περισσότερα από όσα στο παρελθόν, και όλα τους οργώνουν την άσφαλτο, με δαιμονιώδη ήχο, και σώζουν ανθρώπους αβέρτα. Η διαφορά είναι ότι το προσδόκιμο ζωής έχει αυξηθεί, αλλά και ότι η μεγάλη πρόοδος της τεχνικής και η επαύξηση των νοσοκομειακών δομών, δημιουργούν μεγαλύτερες δυνατότητες, άρα και απαιτήσεις. Πριν πενήντα χρόνια, ο ασθενής ηλικιωμένος μάλλον την είχε άσχημα. Στην περιφέρεια, πολύ περισσότερο, τότε που τη λέγαμε «επαρχίας» Σήμερα μπορεί να έχει ένα νοσοκομείο να τον φροντίσει. Σήμερα δικαιούται να το αξιώνει.

Μάθαμε να μην εκτιμάμε το κράτος. Φταίει το κράτος γι’ αυτό.  Η χλεύη και ο σαρκασμός είναι  μια μορφή νόμιμης άμυνας, όπως αυτή του οπαδού που κοροϊδεύει την ομάδα του πριν κάν φάει την πεντάρα, για να αποκτήσει άλλοθι στην καζούρα των οπαδών του αντιπάλου. Αραγε ονειρευόμαστε μια Ελλάδα με πολλαπλάσια ασθενοφόρα ή με περισσότερες γιαγιάδες, σαν την κυρία Αθηνά,  που ξυπνάει μέσα μας τη μνήμη της Ψωροκώσταινας, που είχε ανταποκριθεί με τη δεκάρα της στον έρανο του απελευθερωμένου κουτσού ελληνικού κράτους;

Μερικά 24ωρα πριν: Κατάμεστες οι αίθουσες του Μάι Γουέι, κατά εκατοντάδες έτρεξε ο κόσμος να δει την ιστορικό Μαρία Ευθυμίου να μιλά για την Πάτρα του 1821. Σκεφτήκαμε:  Με τέτοιο ενδιαφέρον για την ιστορία, λογικά θα πρέπει τα βιβλία του Μαζάουερ ή του Χατζή για την Επανάσταση να έγιναν ανάρπαστα. Αλλά βέβαια στην εποχή μας είναι καλύτερο να έχεις τον ιστορικό να στα λέει, παρά να τον διαβάζεις.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News