Κατερίνα Ασλανίδη: Με διάλεξε η Νοσηλευτική, όχι εγώ αυτήν

Πελοπόννησος Newsroom

Μπορεί να είχε δηλώσει μικρή ότι θα γίνει νοσηλεύτρια, όμως, η Νοσηλευτική την κέρδισε αργότερα, κι ας μην την ήταν η πρώτη της επιλογή. Η Κατερίνα Ασλανίδη, προϊσταμένη τμήματος Ελέγχου Ποιότητας, Ερευνας και Συνεχιζόμενης Εκπαίδευσης Γ.Ν. Πατρών «Ο Αγιος Ανδρέας» και πρόεδρος Περιφερειακού Συμβουλίου Πελοποννήσου του Εθνικού Συνδέσμου Νοσηλευτών Ελλάδος, μοιράζεται «κομμάτια» που συνθέτουν το παζλ της ζωής της και της 24χρονης επαγγελματικής της πορείας.

Πώς θυμάστε τον εαυτό σας παιδί;   

Με ένα συνεχές ΓΙΑΤΙ στο στόμα. Εξαντλούσα τη μητέρα μου με ερωτήσεις, καθώς απολάμβανα να ανακαλύπτω την σχέση αιτίας-αιτιατού. Eντονη έχω και την ανάμνηση της δασκάλας μου κ. Μπάστα να με αποκαλεί «Κατερίνα η φιλάνθρωπος». Oταν μετά από χρόνια τη συνάντησα, μου αποκάλυψε ότι είχε προβλέψει την επαγγελματική μου επιλογή. Κάποια στιγμή γύρω στα επτά μου χρόνια, δήλωσα με στόμφο στη μητέρα μου ότι θα γίνω νοσηλεύτρια. Τελικά η Νοσηλευτική με «επέλεξε» και όχι εγώ αυτήν, καθώς δεν ήταν από τις πρώτες επιλογές μου.

Οπότε, τι κάνατε;

Ξεκίνησα σχεδόν απρόθυμα τις σπουδές μου στη Νοσηλευτική του ΤΕΙ Πάτρας και σκόπευα να προσπαθήσω πάλι στις Πανελλήνιες. Ομως η σχολή με κέρδισε. Λίγο μετά την αποφοίτησή μου, διορίστηκα ως νοσηλεύτρια στο ΓΝΠ «Ο Αγιος Ανδρέας». Δύο χρόνια αργότερα, με παρότρυνση της τότε διευθύντριας της Νοσηλευτικής Υπηρεσίας κ. Ελένης Κρούσκα, έδωσα κατατακτήριες εξετάσεις για τη σχολή Νοσηλευτικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από τους 13 συναδέλφους που επιτύχαμε την εισαγωγή μας στη σχολή, πέρασα δεύτερη πανελλαδικά, και αποφοίτησα με βαθμό πτυχίου 8,2. Επέστρεψα στα καθήκοντά μου, και αρκετά χρόνια μετά αποφάσισα να προχωρήσω τις σπουδές μου. Το 2013 απέκτησα μεταπτυχιακό δίπλωμα στη Διοίκηση Υπηρεσιών Υγείας του ΕΣΥ, από το Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Αυτή τη στιγμή εκπονώ διδακτορική διατριβή στην Ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου μας με θέμα «Αποτύπωση ειδικών μορφών καρκίνου στη Δυτική Ελλάδα».

Πώς θυμάστε το ξεκίνημά σας ως νοσηλεύτρια;

Περιγράφεται εύκολα με δύο φράσεις: «Κάθε αρχή και δύσκολη» και «η διαφορά της θεωρίας από την πράξη». Αντιλαμβάνεσαι την ευθύνη του επαγγέλματος, σε φοβίζει η έλλειψη εμπειρίας και ταυτόχρονα  προσπαθείς να αντιληφθείς τη δυναμική της ομάδας της οποίας μόλις πρόσφατα έγινες μέλος. Αυτό που έλειπε ήταν μια ηπιότερη μετάβαση από τη φοιτητική ζωή στον επαγγελματικό στίβο. Αλλά και πάλι, ελάχιστοι συνάδελφοι μπορούν να πουν ότι το βίωσαν ομαλότερα.

Στο  κομμάτι «εκπαίδευση νοσηλευτών» τι αγαπάτε;

Αυτό που θεωρώ ιδιαίτερο στη συνεχιζόμενη εκπαίδευση των νοσηλευτών είναι το άμεσο όφελος που έχει ο ασθενής από αυτήν. Η μετουσίωση της νέας γνώσης σε ορθή πρακτική και η αποτελεσματικότερη φροντίδα του ασθενούς, ως απόρροια της διεύρυνσης των δεξιοτήτων μας, είναι κίνητρα για να διατηρήσουμε υψηλό επίπεδο συνεχούς εκπαίδευσης και άρα παρεχόμενης φροντίδας στο λειτούργημά μας.

Από τη μια ένα απαιτητικό επάγγελμα, από την άλλη οικογενειακές υποχρεώσεις. Πώς αντεπεξήλθατε στους ρόλους σας;

Θεωρώ ότι όλες οι μητέρες που αγωνιζόμαστε στον επαγγελματικό στίβο, αντιμετωπίζουμε τις ίδιες προκλήσεις. Πόσω δε μάλλον οι μητέρες νοσηλεύτριες, όπου στην εξίσωση υπάρχει το κυκλικό ωράριο και ένα ψυχικά εξουθενωτικό εργασιακό περιβάλλον. Ομως, τα παιδιά μου είναι σταθερά η κινητήριος δύναμη, που με ωθεί όλο και πιο μπροστά. Ο,τι αποφασίσω, όποια επιλογή κι αν κάνω, αναλογίζομαι τι επίδραση θα έχει, πώς θα γίνω παράδειγμα προς μίμηση για αυτά, και τι θα ήθελα να θυμούνται από εμένα όταν δεν θα είμαι πια κοντά τους.

Ποια στοιχεία του χαρακτήρα σας σας αποδείχτηκαν πολύτιμα στην επαγγελματική σας πορεία;

Είναι ένα μίγμα επιρροών από την οικογένειά μου και επίκτητων χαρακτηριστικών που αποκτήθηκαν στην πορεία. Η ενσυναίσθηση, η συμπόνια, η ανθεκτικότητα, η επιμονή, το ομαδικό πνεύμα αλλά κυρίως η βαθιά αγάπη για τον άνθρωπο επέδρασαν έντονα στη μέχρι τώρα διαδρομή μου.

Υπήρξαν φορές που λυγίσατε και ποια η αντίδρασή σας;

Νομίζω ότι όλοι οι επαγγελματίες υγείας θα συμφωνήσουν ότι λυγίζουμε όταν χάνουμε ασθενείς μας. Αυτό που λέγεται ότι κάποια στιγμή η απώλεια συνηθίζεται, δεν είναι αλήθεια. Απλά, περνώντας τα χρόνια, καταφέρνουμε να κρύβουμε καλύτερα τον θρήνο μας. Πολλές τέτοιες στιγμές θυμάμαι όταν υπηρετούσα στο Τμήμα των Επειγόντων Περιστατικών. Τραγικές εικόνες νέων, βαριά τραυματισμένων από τροχαία ατυχήματα, οι οποίοι χάνονταν μπροστά στα μάτια μας, η στιγμή της ανακοίνωσης του θανάτου στους οικείους τους και τα επακόλουθα, είναι γεγονότα τα οποία ακόμα στοιχειώνουν την ψυχή μου.

Πανδημία επί ένα έτος και κάτι. Πώς τη βιώσατε, τι διαπιστώσατε στη διάρκεια της δοκιμασίας;

Φύσει αισιόδοξη, βλέπω το ποτήρι πάντα μισογεμάτο. Ναι, χάθηκαν ζωές και πολλές, συναδέλφων μας. Ναι, στερηθήκαμε αγκαλιές, ταξίδια, εξόδους αλλά η ανθρωπότητα αντεπεξήλθε. Η έρευνα για τα εμβόλια, προϊόν παγκόσμιας συλλογικής επιστημονικής προσπάθειας, όχι μόνο θα μας βγάλει από τον κυκεώνα της πανδημίας, αλλά θα αποτελέσει τη βάση για την συνέχιση της έρευνας για την καταπολέμηση ανίατων ασθενειών, όπως ο καρκίνος. Ασύγκριτο το κέρδος!

Σε λίγες μέρες, 12 Μαΐου, γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα του Νοσηλευτή. Ευχή σας;

Συχνά, ο εορτασμός παγκόσμιων ημερών θεωρείται ως μέσο  απενοχοποίησης προς μια κοινωνική ομάδα η οποία στερείται συνήθως τα αυτονόητα. Για αυτό θα ευχηθώ στους συναδέλφους μου να μπορέσουν στο μέλλον να απολαύσουν τους καρπούς των κόπων τους, ηθικά και υλικά. Να αναγνωριστεί η σημαντική προσφορά τους στον τομέα υγείας, την κοινωνία και όχι μόνο. Αυτό όμως προϋποθέτει οι νοσηλευτές, ως επιστήμονες υγείας, να ενδυναμωθούμε μέσω της γνώσης και αυτό στη συνέχεια να το εισπράξουν οι ασθενείς ως βελτίωση της ποιοτικής παροχής φροντίδας. Δύσκολο και επίπονο, αλλά ΓΙΝΕΤΑΙ!

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω