Κορκολής στην «Π»: Η Πάτρα για μένα σημαίνει πολλά, είναι τα καλοκαίρια μου

Παναγιώτης Ρηγόπουλος

Με γεμάτες τις αποσκευές του από διαχρονικά τραγούδια, ουρανομήκεις μελωδίες και λατρεμένες μουσικές θύμησες, έρχεται μεθαύριο Δευτέρα (ώρα 21:30) στην Πάτρα ο Στέφανος Κορκολής, για να γιορτάσει τα 35 του δισκογραφικά χρόνια στο ελληνικό πεντάγραμμo.

Μια μεγάλη συναυλία στο θέατρο «Royal», έχοντας δίπλα του την εκπληκτική Σοφία Μανουσάκη, μια 6μελή ορχήστρα και μια ηχοφωτιστική εγκατάσταση υψηλών προδιαγραφών.

Ο Στέφανος Κορκολής άνοιξε την καρδιά του στην «Π»…

-Τι σημαίνει, Στέφανε, για σένα η Πάτρα;

Για μένα η Πάτρα σημαίνει πολλά! Είναι τα καλοκαίρια μου από παιδάκι, είναι συγγενικά πρόσωπα, είναι η σχέση μου τα τελευταία χρόνια με την Πολυφωνική Χορωδία και τον αγαπημένο μου μαέστρο Σταύρο Σολωμό. Είναι αγαπημένα πρόσωπα, είναι συναυλίες μαγικές, είναι αξέχαστες μουσικές εμπειρίες…

Ερχόμαστε με πολύ κέφι στην Πάτρα! Και το εννοώ, γιατί αυτές οι συναυλίες για μένα είναι γιορτές, που τις μοιράζομαι με όλους αυτούς τους φίλους. Και δεν λέω κοινό, γιατί για μένα είναι πολύ απρόσωπος αυτός ο όρος. Νιώθω ότι αυτοί που έρχονται να με ακούσουν είναι φίλοι.

Εχουμε ετοιμάσει ένα πρόγραμμα με τραγούδια μου από όλες τις περιόδους, αλλά και τραγούδια άλλων συνθετών, που με αυτά έχω μεγαλώσει εγώ και τα έχω αγαπήσει. Ωστε ο κόσμος να ακούσει τραγούδια που θα μπορεί και να χορέψει! Θα είναι ένα πρόγραμμα γιορτινό!

-35 χρόνια επιτυχιών. Ωστόσο, υπήρξαν πράγματα που δεν τόλμησες ή δεν μπόρεσες να κάνεις;

Το ταξίδι μου στη μουσική, συνεχίζεται και όσο ζω και αναπνέω δεν θα σταματήσω να περιπλανιέμαι, διότι στην Τέχνη, τουλάχιστον όπως τη βλέπω εγώ, δεν υπάρχει ποτέ τέλος, δεν υπάρχει ποτέ «έφθασα». Οποιος πει ότι έφθασε κάπου, θα κάνει ένα μεγάλο λάθος! Η τέχνη είναι ένας ανεξερεύνητος γαλαξίας, που δεν σταματάει ποτέ. Δεν θεώρησα ποτέ τον εαυτό μου πετυχημένο, υπό την έννοια ότι είμαι φθασμένος. Για μένα είναι πάρα πολύ λανθασμένη αυτή η έκφραση, Για μένα το ταξίδι της αναζήτησης, του καινούργιου, των καλλιτεχνικών προκλήσεων, συνεχίζεται. Σίγουρα κάποια πράγματα που θα ήθελα να κάνω πιο έντονα, δεν έτυχε να τα κάνω, όπως το να γράψω μουσική για μια ταινία στο εξωτερικό. Υπήρξαν προτάσεις, αλλά για διάφορους λόγους δεν έγινε. Αλλά ας είμαστε ευχαριστημένοι με αυτά που έχουμε και τα υπόλοιπα ας περιμένουν, ας έρθουν, ας μην έρθουν… Δεν βαριέσαι…

-Η διεθνής καριέρα που δικαιούσαι, δεν υπήρξε για σένα ζητούμενο;

Θα τολμούσα να πω ότι έχω κάνει μια διεθνή περιοδεία- καριέρα, με τον ορχηστρικό δίσκο «First Touch». Γύρισα όλον τον κόσμο με αυτή τη δουλειά, αλλά και ως κλασικός πιανίστας στα νιάτα μου, πριν καν ασχοληθώ με το τραγούδι, επίσης είχα γυρίσει όλον τον κόσμο. Αρα δεν υπάρχει αυτή η έλλειψη ότι δεν έχω κάνει κάτι στο εξωτερικό. Εχω κάνει πάρα πολλά πράγματα. Το μόνο που δεν έχω κάνει στο εξωτερικό, όσο και αν φαίνεται περίεργο, είναι ότι δεν έχω παίξει ποτέ στην ομογένεια! Και θα χαρώ πολύ αν στο μέλλον γίνει, γιατί στο εξωτερικό οι Ελληνες είναι δυο φορές Ελληνες!

-Η θεατρική μουσική, πόσο μερίδιο διεκδικεί στο έργο σου;

Τα τελευταία 3-4 χρόνια, αναλογεί το 90% της δουλειάς μου. Είναι κάτι που με γοητεύει αφάνταστα. Εχω γράψει για πολλά θεατρικά έργα, για αρχαία τραγωδία, δύο μιούζικαλ και τώρα έχω την τεράστια χαρά και αγωνία, γιατί στις 18 και 19 Αυγούστου θα παίξω στην Επίδαυρο ζωντανά τη μουσική που έχω γράψει για τις «Τρωάδες» του Ευριπίδη, για το ΚΘΒΕ. Αυτό το βλέπω ως το πιο σημαντικό βήμα που έχω κάνει έως τώρα στην πορεία μου!

– Εφηβοι που τη δεκαετία του ’90 σε αποθέωναν, τώρα έρχονται ως γονείς με τα παιδιά τους στις συναυλίες σου. Τι σου λέει αυτό;

Είναι πολύ συγκινητικό να έρχεται κόσμος στις τωρινές συναυλίες μου, που μου λέει ότι ερχόταν και τότε που γεμίζαμε τα στάδια. Οπως επίσης είναι πολύ συγκινητικό, που έρχονται τώρα νέα παιδιά, που έχουν μάθει τα παλιά μου τραγούδια από τους γονείς τους ή από το διαδίκτυο. Τα ξέρουν και τα αγαπάνε, σαν να το έβγαλα τώρα!

-Ποια είναι η γνώμη σου για την τραπ μουσική, που έχει αποκτήσει διαστάσεις κοινωνικού φαινομένου;

Αυτό το πράγμα είναι εκτός του γούστου μου. Από εκεί και πέρα είναι ευθύνη και των γονιών, να δίνουν στα παιδιά τους και άλλες επιλογές. Δεν μπορείς να καταπιέσεις ούτε να απαγορεύσεις μία μόδα. Γιατί αν απαγορεύσεις κάτι, τόσο γιγαντώνεται αυτό. Επομένως η λύση είναι κάποιο παιδί που ακούει τραπ, να έχει τη δυνατότητα μέσα από το σπίτι του να έχει και άλλα ακούσματα. Ωστε μετά. να κάνει ο ίδιος τις επιλογές του και να μπορεί να καταλαβαίνει ποια είναι η κόκκινη γραμμή των πραγμάτων.

– Ολη αυτή η απήχηση, δεν υποδηλώνει ότι υπάρχει μια νεολαία οργισμένη, δικαίως ή αδίκως; Δεν πρέπει να μας απασχολήσει αυτό;

Γιατί να είναι θυμωμένη η νεολαία; Υπάρχει κάποιος λόγος. Δεν είναι τυχαία όλα αυτά τα μουσικά ρεύματα που βγαίνουν. Κάτι υπάρχει από κάτω. Υπάρχει κοινωνικό υπόβαθρο. Είναι διεθνές το φαινόμενο, όχι μόνο ελληνικό. Αρα, αυτό πρέπει να ψάξουμε και όχι το ίδιο το αποτέλεσμα. Το να βγαίνουμε και να καταδικάζουμε τους τράπερ δεν έχει κανένα νόημα. Να δούμε ποια είναι η αιτία της οργής και του θυμού που εκφράζει αυτή η μουσική. Από την άλλη, μην ξεχνάμε ότι και εμείς όταν ήμασταν μικροί και ακούγαμε Heavy Metal, μας στραβοκοιτάζαν οι μεγάλοι.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News