Γιάννης Μεντζελόπουλος

Διαφορετική για μένα η φετινή Ανάσταση. Με πένθος (εξάμηνο ακριβώς). Διαφορετικά και τα συναισθήματα.

Χαρά για την Ανάσταση, λύπη για την… απουσία της αδελφής μου. Μαζί κάθε χρόνο στην Ανάσταση. Εγώ με τη λαμπάδα του Χριστού και μετά με τη δική μου κι η αείμνηστη Μαρία μας, με τη δική της. Φέτος έλειπε, δυστυχώς, μία λαμπάδα από τις τρεις!

Αραγε στον Ουρανό κρατάνε λαμπάδες; Ποιος ξέρει. Κάποιος είπε ότι είναι στην αγκαλιά του Χριστού. Μακάρι! Χριστός Ανέστη ψέλνουν οι παπάδες και οι καμπάνες χτυπούν χαρμόσυνα, πανηγυρικά. Ανταλλάσσω ασπασμό με άλλη αδελφή μου, αλλά κάποια λείπει από την -επίγεια- Αναστάσιμη χαρά.

«Μετριάσθηκε» λιγάκι η χαρά μας, μια χαρμολύπη με κατέλαβε. Ομως προσπάθησα να τη διώξω με τη στέψη, ότι στον Ουρανό θα πανηγυρίζουν, θα χαίρονται πιο πολύ, βέβαια, «επί τη Αναστάσει»! Διότι θα βλέπουν από… κοντά το Φως του Προσώπου του Χριστού! Και σκεπτόμενος αυτή την «εκ του σύνεγγυς!»

Λάμψη του Φωτός του Αληθινού, η χαρμολύπη άρχισε να φεύγει.

Αφού η Ζωή εθριάμβευσε κατανικώντας τον θάνατο, χαίρονται «και τα επίγεια και τα Ουράνια και τα …καταχθόνια»!

«Ω Πάσχα λύτρον λύπης!».

Κι η λαμπάδα που έλειπε, ίσως λάμπει στον Ουρανό, πνευματικά και λυτρωτικά Αναστάσιμη!…

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News