Μακαρία η οδός

Κωνσταντίνος Μάγνης

Σύμφωνα με τον στιχουργό, ο φονιάς δεν φταίει απαραιτήτως εάν το θύμα έχει πάει γυρεύοντας. Γενικά, τα τραγούδια αρκετά συχνά έχουν χαρακτήρα αγορεύσεως ενώπιον ποινικού δικαστηρίου, όπου ο κατηγορούμενος ζητά να του αναγνωριστούν ελαφρυντικά.

Όπως:
@Κι ύστερα λένε- πώς φταίει ο φονιάς.

@Τη σκότωσα, γιατί την αγαπούσα (εδώ, ο στιχουργός κάνει κάτι πολύ προχωρημένο. Επιτομή της μεγαλοψυχίας. Ο δράστης λέει , πες ο,τι θες καρδιά μου, δεν πειράζει, ακόμα μια φορά σε συγχωρώ, ήτοι, όχι μόνο τη σκότωσε, αλλά τη συγχωρεί από πάνω)

@Στον κατήφορο, εγώ σ’έσπρωξα, μα δεν το θελα, ήταν μοιραίο. (Αν σπρώξεις βέβαια κάποιον στον ανήφορο, απαλλάσσεσαι, εάν έχει ξεμείνει από καύσιμα) Εν προκειμένω, και πάλι ο δράστης ζητάει και τα ρέστα, αφού περιμένει γι’ αντάλλαγμα συγνώμη, εμ την τσάκισε την κοπέλα, εμ θέλει και συγχώρεση.

Τραγούδι της Ελπίδας, δεν γράφτηκε ακόμα. Ελπίδα, η πρόσφατη, που δημιούργησε το Αττικό Πάρκινγκ. Οχι η τραγουδίστρια, αν και πολύ πιθανό να πήρε το δικό της όνομα η κακοκαιρία , γιατί η Ελπίδα, όταν τραγουδούσε, ένα ελπιδοφόρο τραγούδι δεν είχε πει,
πολλώ δε μάλλον ο αδελφός της Κώστας Κάραλης- «μας τα ξερρίζωσαν» (για δέντρα μιλούσε)- που αντί να διαλέξει το τραγούδι του Καββαδία όπου απλώς ο Γουίλ έφαγε μια αδειανή στην κεφαλή μποτίλια, διάλεξε των πολλών ανθρώπων τις κηδείες. Και είχε και απορίες αλλόκοτες: «Αν είσαι μια μικρή, παραπονεμένη πέτρα, σε μια ερημιά, πού θες να το ξέρω;». Τράβα στην ερημιά, εξέτασε τις πέτρες και πληροφορήσου.

Πιάσαμε τον εαυτό μας να τραγουδάει. Μας ενέπνευσε όλος αυτός ο σαματάς με τους πολίτες που ενώ χιόνισε ή θα χιόνιζε ή μπορούσε να χιονίσει, πήραν το αμάξι τους και βγήκαν στους δρόμους, και εύλογα κατηγορήθηκαν ισόποσα και ισότιμα με τους υπουργούς και γραμματείς που δεν μερίμνησαν ώστε να αποφευχούν αποκλεισμοί στις εθνικές οδούς. Και καλά, εμείς σου επιτρέπουμε να κυκλοφορείς. Εσύ γιατί κυκλοφορείς; Και οι θάλασσες, ελεύθερες και ανοιχτές είναι; Όταν φυσάει το αγιάζι, εσύ παίρνεις το κανό
να βγεις να κάνεις τον Παπανδρέου; Και γιατί δεν ξέρεις να βάζεις αλυσίδες; Είναι επαρκής λόγος ότι στην Ελλάδα παίρνεις δίπλωμα χωρίς να περάσεις από τέτοια εξέταση, χωρίς να αποτελεί μέρος της προπαίδειας των οδηγών η σχετική εκπαίδευση, χωρίς καν να διδάσκεσαι οδήγηση στον πάγο, παρά σε βάζουν να παρκάρεις με οπισθογωνία και θεωρείσαι έτοιμος να βγεις υπό βροχή στην Πατρών- Πύργου, τρέχοντας με 120 χιλιόμετρα; Ποιες αλυσίδες; Εδώ δεν έχουμε μάθει να στεριώνουμε το Νι στο πίσω τζάμι. Και ποιος φταίει για όλα αυτά; Ο πολίτης, φυσικά. Το λέει άλλωστε και το τραγούδι

Ο Γιάννης ο φονιάς

Που είχε και e pass

Και ήταν μπούφος μπίτι

Προχθές την Κυριακή

Εκεί στην Αττική

Του έπεσε η μύτη

Του βγάλαμε κονιάκ

Του βρήκα θερμοφόρα

Κι έφυγε τελικά

Με μια νεκροφόρα

Εν τη μεγαθυμία του όμως ο πρωθυπουργός ζήτησε συγνώμη από τους πολίτες. Οι πολίτες, ούτε συγνώμη, ούτε τίποτα. Χρειαζόμαστε ένα υπουργείο Προστασίας από τον πολίτη. Που θα καθαρίζει με τις αντικανονικές συμπεριφορές, για να μένει η εξουσία απερίσπαστη στο έργο της. Η απορία της εβδομάδας: Εχουμε το κράτος που μας αξίζει ή το κράτος έχει τους πολίτες που του αξίζουν; Από όσο είδαμε, είμαστε διχασμένοι ανάμεσα στις δύο εκδοχές.

Εμείς κρατάμε και τις δύο εκδοχές και ολοκληρώνουμε με το τραγούδι της μεγαλοθυμίας

Δεν σε κρίνω που δεν μ’ αγαπάς

Η ντροπή είναι δική σου

Γι’ αυτό φεύγω από τη ζωή σου

Και καλό ψόφο όπου κι αν πας

Μίσος δεν σου κρατώ

Αλλά γλίστρα από τον παγετό

Πέσε σε έναν γκρεμό

Σε Αττική ή σε άλλη οδό.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω