«Μαμά γερνάω» αλλά… κοιμάμαι στο παιδικό κρεβάτι
Στην Ελλάδα του 2025, οι νέοι μένουν στο πατρικό τους σπίτι σχεδόν μέχρι τα 31. Όχι από επιλογή πάντα, αλλά γιατί η στέγη έγινε άπιαστο όνειρο.
Δεν είναι αστείο, αλλά ούτε καν «παράδοση». Είναι η σκληρή πραγματικότητα που καταγράφει η Eurostat: οι νέοι Έλληνες εγκαταλείπουν το πατρικό τους στα 30,7 χρόνια. Όταν οι Σκανδιναβοί έχουν ήδη φτιάξει τη δική τους ζωή εδώ και σχεδόν μια δεκαετία, εμείς μετράμε τα χρόνια παραμονής στο παιδικό μας δωμάτιο.
Η αιτία δεν είναι το «μαμαδίστικο φαγητό» ή η «ελληνική οικογένεια που κρατάει τα παιδιά κοντά». Η αλήθεια είναι πιο σκληρή: το κόστος στέγασης καταπίνει τη ζωή μιας ολόκληρης γενιάς. Το 30,3% των νέων δίνει πάνω από το 40% του εισοδήματός του για στέγη. Πώς να φύγεις; Πώς να σταθείς στα πόδια σου;
Το πατρικό, έτσι, γίνεται ταυτόχρονα καταφύγιο και φυλακή. Σου προσφέρει ασφάλεια, αλλά σου στερεί την ανεξαρτησία. Σου δίνει χρόνο, αλλά σου κλέβει εμπειρίες. Και πίσω από αυτήν την παράταση της παρατεταμένης «εφηβείας» κρύβεται μια κοινωνία που δεν σέβεται τους νέους της: μισθοί καθηλωμένοι, ενοίκια στα ύψη, μηδενική στεγαστική πολιτική.
Η Ελλάδα μοιάζει να ζητάει από τα παιδιά της να «ωριμάσουν» χωρίς ποτέ να τους δίνει την ευκαιρία να ζήσουν μόνα τους. Και αυτό δεν είναι απλά στατιστική. Είναι μια πληγή που θα αφήσει σημάδι σε ολόκληρη την κοινωνία: στις σχέσεις, στην αυτονομία, στη δημιουργικότητα.
Κάποτε το να φύγεις από το πατρικό ήταν αυτονόητο βήμα ενηλικίωσης. Σήμερα είναι πολυτέλεια. Και όσο δεν αλλάζει αυτή η συνθήκη, θα συνεχίσουμε να μιλάμε για «την πιο μορφωμένη γενιά που έμεινε στο σπίτι» αντί για τη γενιά που χτίζει το δικό της μέλλον.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
