Μαρίνα Παντελάκη: «Δικό μου είναι μόνο ένα δευτερόλεπτο»!

Παναγιώτης Ρηγόπουλος

Ξεχωρίζει ως Κλυταιμνήστρα στο «Λιθογραφείον»: Με μια ερμηνεία που καταφέρνει να μεταλαμπαδεύει φως, με μια σκηνική παρουσία που μετεωρίζεται πάνω στο θεατρικό σανίδι, αποχωριζόμενη το γήινο και το φθαρτό και προσδίδοντας την αύρα και την ενάργεια του χαρακτήρα που αποκρυπτογραφεί.

Είναι η πατρινή ηθοποιός Μαρίνα Παντελάκη, η οποία με μια λυγερή υποκριτική δεινότητα, δεν διστάζει για χάρη του ρόλου της να «τσαλακώνει» την εικόνα της και να βουτάει στον πυθμένα της ψυχής της, προκειμένου να ανασύρει το ψήγμα εκείνο που θα συμπληρώσει το ψηφιδωτό πορτραίτο μιας αιρετικής ηρωίδας.

Καταφέρνει να κραυγάζει με τις σιωπές. Με ανάσες που κόβουν σα γυαλί, τη χλαπαταγή. Με ματιές, που καρφώνουν τον χρόνο…

Μίλησε από ψυχής στην «Π» για την παράσταση «Αγαμέμνων» όπου πρωταγωνιστεί και η οποία πήρε παράταση και θα παρουσιάζεται έως τις 23 Ιανουαρίου  στο «Λιθογραφείον»

Στην παράσταση έχουμε μια αποκαθήλωση ηρώων και συμβολισμών. Εχετε νιώσει κάπως έτσι, κάποια δεδομένη στιγμή;

Σαν ηθοποιός είμαι πάντα αφοσιωμένη σε ρόλους, σε ρόλους σύμβολα που είτε με γεμίζουν χαρά, είτε με θλίβουν, είτε με ανεβάζουν στον ουρανό, είτε με ρίχνουν σε μονοπάτια άγνωστα και ξένα. Ετσι προσπαθώ να εκφράσω την αγάπη μου για την ζωή και τον άνθρωπο και κυρίως αυτό που κρύβουν και κάθε φορά προσπαθώ να ανακαλύψω. Οσο πιο κοντά έρχομαι σε αυτήν την ανακάλυψη, βλέπω ότι τελικά όλοι έχουν κάποιες αδύναμες πλευρές, ανθρώπινα στοιχεία γεμάτα από πάθη, ελαττώματα, ανασφάλειες. Ουδείς άτρωτος, λοιπόν!

Δεν κρύβω ότι κάθε φορά υπάρχει το αίσθημα μιας εσωτερικής απώλειας σαν κάτι να χάθηκε, να γκρεμίστηκε. Ομως όταν έρχεσαι πιο κοντά στον άλλον, όταν το καταλαβαίνεις, όταν βλέπεις όλες αυτές τις ατέλειες τελικά τον αγαπάς πιο πολύ. Οι προσδοκίες που έχουμε, μας πονάνε πιο πολύ, παρά οι ίδιοι οι άνθρωποι.

Πρέπει τελικά να κατεβάζουμε τους ήρωες από το βάθρο τους;

Πάνω στη σκηνή καλείσαι να αναμετρηθείς με ήρωες και να φωτίσεις τη ζωή και το έργο τους. Αυτό έχει μια άγρια ομορφιά καθώς αρχίζεις να αναγνωρίζεις στοιχεία του εαυτού σου στον θεατρικό ήρωα, αλλά συνάμα γίνεται και πολύπλοκο όταν παρατηρείς τις λειτουργίες του ενός με του άλλου. Πόσο άγνωστος είναι τελικά αυτός ο ήρωας με σένα και πόσο μακριά από σέναꓼ Πόσο κοντά στην αλήθεια και σε σέναꓼ Μήπως τελικά είμαστε όλοι ήρωες στην δική μας ιστορίαꓼ Οσο πιο κοντά ερχόμαστε με τον εαυτό μας, όσο τον μαθαίνουμε μέρα με τη μέρα βλέπουμε ότι όλοι είμαστε άνθρωποι με πλεονεκτήματα, μειονεκτήματα, αδυναμίες και κυρίως σκοτεινές πλευρές. Μια προσωπικότητα έχουμε χρέος στον εαυτό μας να την εξετάσουμε πολύπλευρα. Καλό είναι να υπάρχουν πάντα άνθρωποι που θα μας εμπνέουν, αλλά δεν χρειάζονται βάθρα. Το γκρέμισμα που θα γίνεται κάθε φορά αναπόφευκτα πονάει πιο πολύ.

Πότε νιώθετε πλήρης καλλιτεχνικά και δικαιώνετε τον λόγο που γίνατε ηθοποιός;

Για να νιώσεις πλήρης σαν ηθοποιός πρέπει να τσακίσεις και να τσακιστείς πολλές φορές. Να φας τα μούτρα σου, που λένε. Να αναμετρηθείς με πολλούς ρόλους από πολλά ρεπερτόρια. Δεν είναι μόνο η πείρα των χρόνων που θα αποκτήσεις, αλλά και το ζύμωμα που θα υποστείς μέσα στον χρόνο. Οπότε αυτό θα το απαντήσω μετά από χρόνια. Προς το παρόν, μου αρκεί και αποζητώ την πρόκληση και το να καταφέρω να ξεπεράσω τον ίδιο μου τον εαυτό πάνω στην σκηνή. Αν καταφέρω να παρασύρω δε και τον θεατή στο δικό μου πάθος και στη δική μου φαντασίωση, έχω δικαιωθεί αυτόματα. Πλήρες και δικό μου είναι πάντα μόνο εκείνο το δευτερόλεπτο πριν πατήσω το πόδι μου στη σκηνή, πριν ανοίξουν τα φώτα. Μετά μόνο αναμέτρηση και πάλη.

Η πιο ενδόμυχη καλλιτεχνική σας επιθυμία;

Ο καλλιτέχνης συνδιαλέγεται με τον χρόνο. Με αυτόν έρχεται αντιμέτωπος, αυτόν αξιοποιεί και αυτόν θέλει να αποφεύγει όσο τα χρόνια περνούν. Αυτή η αίσθηση της ροής γίνεται «απειλή», αλλά και σημαντικό κίνητρο για δημιουργία. Το να αντέξω στον χρόνο και το να συμβιβαστώ με τις αλλαγές μου, εξωτερικές και εσωτερικές, είναι από τις πιο εσωτερικές μου φιλοδοξίες. Θέλω να προλάβω να ενσαρκώσω τα οράματά μου και η όποια μελλοντική επιτυχία να δικαιώσει τη ζωή και το έργο μου.

«ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΙΝΑΙ ΣΑΡΑΚΙ ΠΟΥ ΜΕ ΘΡΕΦΕΙ…»

Ποιος είναι ο κυριότερος λόγος που γίνατε ηθοποιός;

Μάλλον μια βαθύτερη εσωτερική ανάγκη την οποία είχα ανακαλύψει από μικρή ηλικία, χωρίς να ξέρω απόλυτα το γιατί. Μια εσωτερική φωνή που ουρλιάζει και δεν σε αφήνει σε ησυχία λέει ότι η εξέλιξή μου, η ολοκλήρωσή μου σαν άνθρωπος, οι ενδόμυχες επιθυμίες μου αν θέλω να εκπληρωθούν έχουν ένα δρόμο, ένα μονοπάτι. Αυτό που περνάει μέσα από το θέατρο. Το θέατρο είναι σαράκι για μένα που αντί να με τρώει, με θρέφει και με κάνει να εξερευνώ τον εαυτό μου μέσα από χαρακτήρες που υποδύομαι κάθε φορά.

Ποιο είναι το σημαντικότερο δώρο που έχετε κερδίσει από το θέατρο;

Το θέατρο έχει λειτουργήσει για μένα ψυχοθεραπευτικά. Εμαθα να κάνω μια σωστή διαχείριση του εαυτού μου μέσα από τους εκάστοτε χαρακτήρες που υποδύομαι και τη δύναμη να διευθετώ ότι αλλόκοτο και πρωτόγνωρο αναδύεται σε μένα κάθε φορά μέσα από αυτούς. Κάποιες ευαισθησίες ή και βίαια ένστικτα που έπιασαν τα ραντάρ μου μέσω των ηρώων μου πόνεσαν πολύ, κάποια με τρέλαναν και κάποιαν με έβγαλαν στην επιφάνεια με μια άλλη ωριμότητα. Ολα όμως συνέβαλαν στο να μπορώ να εξωτερικευτώ καλύτερα και πιο άνετα, να ανοίξω τα φτερά μου με μια άλλη δυναμική και να ξεκλειδώσω πολλά στοιχεία που υπήρχαν κρυμμένα μέσα μου.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω